devroompjesgaannaarsevilla

Vrijdag 31 maart
Weer thuis in Sevilla. Voor ons is dit een 2de Maastricht. De reis is voorspoedig verlopen.

Op Eindhoven Airport worden we geholpen door een aardige jonge knul die ons een beetje zag zoeken hoe we in godsnaam onze koffers electronisch konden inchecken. Maar hij hielp ons geweldig goed en we waren de koffers zo kwijt. Lijken we dan toch ouder dan wij denken?

We hadden dus niets meer aan spullen en gevaarlijke stuff bij toen we de lopende band passeerde. Om 14.00 verlieten we het vliegveld in Sevilla in een stralende warme zon. 26 graden, heerlijk. We hebben een taxi genomen naar ons nieuwe thuis voor de komende weken, op zijn beste Spaans heeft Herman het adres verteld aan de chauffeur. Alles is herkenbaar onderweg en ik voel me als een klein kind dat naar de kermis mag. Hooggespannen en na 14 maanden eindelijk weer hier.

We worden op de hoek van onze straat afgezet en we lopen naar nummer 15. We bellen aan en Carlos drukt op de bel om ons binnen te laten. Op de eerste etage is ons “Penthouse” zoals het omschreven wordt op de site. We slepen onze koffers naar boven en Carlos neemt de koffer van Herman aan en hij loopt achter Carlos mee naar boven en ik mag mijn eigen koffer dragen. Hè, Manus roep ik neem jij mijn koffer over! We komen in een appartement vol kunst en antieke spullen. Het is een echt thuis, Carlos laat ons alles zien en overal zijn trapjes en opstapjes. Een open haard met hout is aanwezig maar dat is nu niet nodig met deze temperaturen. De keuken is klein maar goed voorzien van potten en pannen en niet te vergeten, scherpe messen. Hij heeft het antieke zilveren bestek van zijn ouders opgeborgen in een prachtig bekleedde bestek la. Ook het oude kristallen glasservies en de blauwe borden met gouden rand mogen we gebruiken. Ik ga een keer een uitgebreid diner klaar maken met alle toeters en bellen. We zitten in een andere eeuw. Kroonluchters hangen overal een oude petroleumlamp met alle kapjes op half elf, schemerlampen die scheef staan, het is een woord geweldig
Midden in de huiskamer is een smalle wenteltrap naar boven en daar ligt onze slaapkamer die grenst aan een groot terras vol planten en daar is nog een trap die uitkomt op een klein terras met ligbedden.

De vraag is nu hoe we met ons ontbijt zonder tig keren te moeten lopen alles boven krijgen. Dat is een zorg voor morgen. We moeten nu op onderzoek naar alle lichtknoppen.
Tegen 16.00 gaan we naar de supermarkt, deze ligt 400 meter van ons vandaan en die hebben we 14 maanden geleden in aanbouw gezien. Wat slaan we in? Ik besluit dat we tot aan maandag buiten de deur eten en vanaf maandag ga ik proberen om op zijn Spaans een vis te bestellen bij de visboer.

Dat betekent weinig inkopen doen en alleen dat inslaan wat hoog nodig is, Herman legt mij aan een ketting vast van het winkelwagentje en ik krijg oogkleppen op. De visboer heeft verse vis liggen die je in Nederland niet zomaar kunt kopen.
Maandag, dan mag ik mijn gang gaan, nu mag ik inkopen doen die nodig zijn voor het ontbijt. Wanneer alle boodschappen zijn opgeborgen besluiten we om erop uit te gaan. Ik wil de hele stad in 5 minuten bekijken maar dat gaat niet. We lopen naar Alemeda de Hercules en we vallen met onze neus in de boter. Een hele grote markt met allerlei lekkerheden. Ik blijf op afstand van alle kramen. We hebben honger want we hebben vanaf ons ontbijt niets meer gegeten. Ik zie even door de bomen het bos niet meer en Herman maakt een keuze: gebakken Iberico ham, croquetten van gamba’s en croquetten gevuld met ossenstaart. Daar krijgen we ook friet bij geserveerd, we vallen hierop aan maar voor mij is het net iets teveel en ik krijg er wat last van. Alles bij elkaar is het voor mij teveel. Het vroege opstaan, te lang niets gegeten en natuurlijk het gevoel van Allice in Wonderland.

Omstreeks 19.00 zijn we thuis en besluiten de avond thuis door te brengen. Later op de avond snij ik nog wat plakjes af van een stukje oude manchego, een paar plakjes mortadella en wat geitenkaas en daar doen we het mee tot aan morgen.