Devroompjesgaannaarsevilla

Vrijdag 18 maart,

Na een onrustige nacht om 06.30 ons bed uit. We gaan verder met onze overwintering maar dan op een andere plek. Valencia, we hebben er zin in.

Eruit, koffers sluiten, broodjes in de tas en een taxi nemen naar het treinstation.

Nog een laatste blik over en door Sevilla en de trein in. Koffers gaan over een lopende band om te kijken wat we meenemen en dan onze plek zoeken. Tot zover gaat het prima.

Ik had me voorgenomen om zoveel mogelijk van het landschap te genieten maar na het nuttigen van mijn zompig broodje vallen de ogen dicht. Voet A doet nog niet helemaal met zijn broertje mee dus tijd voor een plan B, de schoenen uit en ogen toe.

Ruim 2 uur later komen we in Madrid aan. We stappen uit met onze 3 zware koffers en we belanden in een jungle, een jungle met lianen die allerlei kanten uit zwiepen. Het is niet duidelijk welke liaan wij moeten hebben. Iedereen met een blauw pakje aan wijst een andere liaan aan.

Naar boven op een lopende band, daar komen we weer andere lianen tegen. We hadden genoeg tijd dachten we en vanaf spoor 5 vertrekt de trein naar Valencia. Wij hebben veel gereisd maar hier komen we niet uit. We zijn namelijk in de vertrekhal beland en nu moeten we weer opnieuw door de MRI scan met de koffers en tassen. Alles moet uit tot op mijn broek en bloese. En dan staan we hijgend voor een andere bewoner van deze jungle en hij roept tranquilo, tranquilo. Eindelijk, we staan op spoor 5 en we zien dezelfde jonge dame die ook bij de uitgang stond toen we de trein verlieten vanuit Sevilla. We hadden op het perron moeten blijven, doorlopen naar het begin en dan binnendoor naar een ander spoor.

De koffers staan in het bagagerek, tenminste dat zijn we aan het proberen, een paar knullen die samen reizen maar ieder aan een kant van het gangpad zitten praten door mij heen. Mij helpen om mijn koffer op te tillen, ben je gek, ik sta hun gesprek in de weg.

Als we gaan zitten komt een oudere man naar ons toe, wij zitten verkeerd volgens hem. Hij heeft tickets voor die stoelen. We beginnen te twijfelen, coche 11 stoel 4a en b. Manlief begint te twijfelen, er ontstaat een Spaanse discussie. Welles, nietes, ik blijf zitten waar ik zit en verroer me niet.

Wanneer de oudere man nog een keer zijn tickets bekijkt blijkt hij niet goed te zitten.

Ondertussen zit ik met een man die puft en zucht.

De machinist schudt zijn bak met kolen om, port het vuur op en we glijden door het landschap, Himalaya bergen met witte toppen slagroom, kleine dorpjes in de verte en nog geen 2 uur later staan we in Valencia. Een taxi zoeken en wanneer we buiten staan heeft de rest van de treinreizigers hetzelfde plan.

Wanneer we eindelijk in een taxi zitten en wij onze bestemming doorgeven komt er een stortvloed aan Spaanse woorden, wat blijkt, wij komen aan op de een na laatste dag van Las Fallas, de hele binnenstad is afgesloten. De taxi kan er niet komen. We moeten lopen, dat zou normaal geen enkel punt kunnen zijn maar niet nu.

De taxi zet ons een paar straten verder af en de rest lopen we zelf. Overal knalt het vuurwerk, harde knallen, het lijkt wel oorlog. Maar dit schijnt er bij te horen. We lopen bepakt en bezakt door de drukke menigte die feest gaan vieren.

Wanneer we voor het appartement staan komt een dame op ons af en die gaat mee naar boven. We krijgen de sleutels, een rondleiding en een telefoonnummer.

De eerste indruk moeten we nog een keer overdoen. Het is allemaal anders, een hele grote stad, een echte stad. Daar is Sevilla een dorp bij.

We maken de koffers leeg en gaan op verkenning. De hele stad is druk, zo druk dat ik toch maar weer een mondkapje voor doe.

We lopen en lopen, we zien de geweldige beelden op elke hoek van de straat. De optocht met de Spaanse schonen in hun kledij. We drinken een biertje en reserveren een restaurant. Aziatisch, een keuken die bij mij in de top 3 staat.

Wanneer we binnenkomen worden we verwelkomd in het Nederlands, de eigenaar is van Surinaamse komaf en herkende aan de voornaam van manlief dat we Nederlanders zijn. 3 jaar Spaans geleerd met handen en voeten, zijn we eindelijk zover dat we wat kunnen zeggen en dan spreken we gewoon Nederlands.

Ondertussen zitten we op onze bank in ons nieuwe onderkomen en horen we buiten de knallen en ontploffingen van het vuurwerk. Dit gaat een slechte nacht worden. Ik heb nu een beetje het idee hoe het in oorlogstijd eraan toe kan gaan.

Alles moet nog even bezinken, komt goed.