devroompjesgaannaarsevilla

Zaterdag 12 maart,

It rains cats and dogs in Sevilla. We begonnen in december met een volle week nattigheid en we sluiten onze 3 maanden overwintering af met een volle week vol nattigheid. Hoe mooi kun je het bedenken.

Nog 5 dagen te gaan en dan gaan we 654 km verderop. Naar Valencia, aan zee, voetjes in het zand en een visje van de bbq, de 2 grootste stad van Spanje.

We hebben 3 maanden aan onze Maas gewoond en nu ben ik klaar voor een ander uitzicht.

Langzaam aan ben ik me aan het voorbereiden. In 2020 toen de pandemie uitbrak had ik mijn koffer in een avond gepakt, appartement opgeruimd en gekuist, voor dag en dauw vluchten voor dingen waarvan we toen nog geen weet hadden. Nu heb ik alle tijd voor zover ik het nu kan bedenken.

De koelkast is leeg, de vriezer vriest voor Jan met de korte achternaam en mijn voorraad is weggewerkt.

Ik heb al veel opgeruimd en in mijn hoofd staan laatjes open van wat nog te doen.

Als ik niet kan koken dan moeten we buiten de deur eten. In ons leven is het of, of en niet en, en. Dat wil zeggen, of we ontbijten en eten in de avond, of we gaan uitgebreid lunchen en dat is het dan voor die dag, dat wil zeggen dat we dan zo´n 20 uur niets meer eten. Dat is heel goed vol te houden, je moet je maag trainen om dit aan te kunnen maar die heeft het zo in de gaten dat er maar op een bepaalde tijd eten komt.

Probleem opgelost zou je denken, maar nu willen we wel graag nog die restaurants bezoeken die op ons verlanglijstje staan. Ojee, mijn lijstje is anders dan die van manlief.

Ik begin te schrijven en hij vult aan, hij krijgt ook nog van Rosa, zijn Spaanse lerares wat namen door en we zijn een avond bezig met bedenken voor wie op welke dag.

Sinds de pandemie is men begonnen met reserveren, jaren geleden kon je bij La Brunhilda buiten in de rij gaan staan. Dat is voorbij. Dit restaurant hebben we voor morgen gereserveerd en we krijgen anderhalf uur de tijd om te lunchen. Dat betekent voor ons dat we nu niet op ons gemak gerechtje voor gerechtje kunnen bestellen maar onze wensen meteen kenbaar maken en dan helaas snel eten. Maar dit restaurant staat in onze top 10.

We zijn vrijdag ook nog naar de Maas gelopen waar een restaurant op de hoek van de brug zit met 2 geweldige terrassen die over de Maas uitkijken. Helaas, over 25 dagen hadden ze weer plek, we waren teleurgesteld maar toen we de weersverwachting voor de komende week zagen waren we blij. Want als je daar een plek reserveert en het gaat regenen dan vervalt die afspraak. Er is dan geen andere oplossing.

Vandaag hebben we in het restaurant onder ons appartement gegeten, Las columnas. Simpel, overal frietjes bij, veel sla, heel veel sla maar de gerechtjes zijn echte tapas en hier kunnen we 2 aan 2 bestellen en uren zitten. Er staan hier meer dan 40 tafeltjes buiten, binnen is het ook helemaal vol met etende mensen. De prijzen zijn zo laag dat iedereen ook mensen met een smalle beurs hier kan eten.

Op ons gemak, happend en kijken naar de mensen aan de tafels om ons heen. Gezinnen, vrienden, en toeristen, alles ploft hier neer. Het meest geniet ik van de Spanjaarden zelf, schalen met lekkernijen worden neergezet op de tafels, samen eten, samen drinken. Met je vork in de grote schaal en pakken waar je zin in hebt. Samen delen, genieten, praten en lachen.

Wij hadden 6 gerechtjes gegeten en we waren verzadigd. In mijn hoofd liet ik alles de revue passeren en was ik in mijzelf aan het praten. Ik hoop dat mijn lippen niet hebben meegedaan.

En vanuit dit gemijmer begon heel zachtjes een Spaanse dame die aan een tafel voor mij zat te zingen. Zonder begeleiding maar met haar handen trommelend op de tafel. Het volume ging iets omhoog maar nog steeds heel zacht en indringend. En dat moment kwam binnen, recht in je hart. Ik werd er een beetje melancholiek van. Ik voel nu elke dag en elk moment dat ik afscheid aan het nemen ben van deze geweldige stad.

En als je dan heel gelukzalig na een heerlijke maaltijd, buiten zittend en een waterig zonnetje op je bord krijgt dan vraag ik me af waarom kan dit niet in Nederland. Samen eten, pikkend van grote schalen, schaal na schaal die door een ober wordt neergezet en iemand die dan even toe moet geven om haar gevoelens te uiten door gezang.

We rekenen af en lopen naar de Maas voor een bakkie, en terwijl ik loop neem ik alles in me op. Ik neem het op alsof ik het voor de allerlaatste keer ga zien en meemaken.

Onze plannen voor de komende winter liggen open. We gaan overwinteren indien het allemaal mogelijk is maar waarheen en voor hoelang. Misschien een maand naar Sevilla om te beginnen en dan doorreizen naar de kust. Alles ligt open en daarom voel ik nu alsof ik afscheid aan het nemen ben. Het voelt voor mij alsof op je op de kade staat en je zwaait het schip uit waar je geliefde op zit en van je wegvaart.

Onder mijn lezers en lezeressen bevindt zich een dame uit Friesland, ik ken haar niet, zij benaderde mij via het sociale kanaal met vragen over Sevilla. Zij volgt mijn verhaal en sinds gisteren is ze aangekomen in Sevilla. Ik heb haar vandaag nog even via de chat gesproken zoals dat tegenwoordig gaat. Als je iemand met een roze broek ziet lopen over jouw plein dan ben ik dat waren haar woorden. Ellen, ik heb gekeken toen we vanmiddag aan de lunch zaten maar ik heb geen dame met een roze broek gezien. Ik hoop dat je een fantastische tijd hier in Sevilla zult hebben.