devroompjesgaannaarsevilla

Maandag 2 december

00.30 uur in de nacht van maandag op dinsdag gooi ik mijn koffer open, haal heel snel wat kledingstukken eruit die teveel gaan kreuken en leg deze over de huiskamerstoelen. Even een laatste blik in de spiegel en weg zijn we. Op naar Plaza Alameda de Hercules. Ja, we zijn weer in Sevilla. 7 maanden in Maastricht en nu voor 5 maanden in Spanje.

We lopen langs Alameda 5, daar is men alles aan het afsluiten. De serveerster kijkt verbaasd en dan herkend ze ons weer, hola, we zijn weer hier voor 5 maanden. We schudden de handen en lopen verder. Het is middernacht en de meeste barretjes gaan sluiten maar Eureka is zoals altijd open tot 03.00 uur.

Het is druk buiten op het terras en wanneer we een plekje zoeken komt de barkeeper op ons af die normaal overdag werkt. We geven elkaar een omhelzing en praten elkaar bij. We gaan zitten op het enige lege tafeltje wat er nog over is en Herman gaat een Copa Whisky met Sprite halen. Wanneer hij het glas voor mijn neus zet haal ik een ijsschots uit de whisky, dat is jammer van deze goddelijke drank. Zo, we proosten met elkaar en we zijn weer thuis.

Rond 01.30 zie ik dat men de stoelen gaat opruimen, maar wij blijven onverstoorbaar zitten. Niets jaagt mij nu weg. We zitten midden in de nacht op het terras in een vest en het is zeer gezellig. maar als men de verlichting uit doet van de overkapping dan is het duidelijk dat je naar binnen moet. We hebben ons 2de drankje nog niet op en gaan naar binnen. Daar hangen we aan de bar met nog een 30tal jonge mensen. De muziek staat luid, Spaanse popmuziek schalt luid door de speakers. Helaas, na 02.00uur worden we met een bezem naar buiten geveegd, het is genoeg geweest volgens de medewerkers. Een beetje wazig van de 2 copa’s lopen we naar huis. Dit was een goed begin.

We komen aan bij onze voordeur aan de straatkant en gaan via het ijzeren hekwerk naar de lift. We drukken op de lichtschakelaar die gedurende een aantal minuten aanblijft op de 3 etages van dit complex. We nemen de lift naar de 3de etage en doen de deur open. De vloer is bezaaid met de inhoud van 3 koffers.
Ik rommel wat heen en weer door de koffers maar het heeft geen zin om op dit moment nog iets uit te richten, ik klap een koffer dicht en denk bij mezelf, morgen is er weer een dag.

Er wordt op de deur geklopt, zegt Herman. Ik kijk een beetje vreemd, ik heb niets gehoord en het is bijna 02.30, toch maakt hij de deur open. Daar komt een man binnen, het eerste wat ik zie zijn de sloffen, dan een gestreepte pyjama met daarover heen een winterjack. Een grote zwarte bril op zijn neus en verwarde haren. Die komt niet van een feestje denk ik bij mezelf.

Hij overvalt ons met een waterval van Spaanse woorden. Een beetje wazig van de avond en onze eerste indrukken vraag ik aan Herman wat hij van ons wil. Ik begrijp het ook niet is zijn antwoord. We kunnen dan wel 6 maanden privéles hebben gehad gedurende de zomermaanden maar dat wil niet zeggen dat we dit ook kunnen volgen op onze eerste nacht, nee, dat gaat nog wat dagen duren voordat alles in ons brein is neergedaald.

Ik kijk hem aan en dan herken ik hem, het is de onderbuurman van de 2 etage, ja, we hebben elkaar afgelopen gesproken aan de voordeur. Hij is hier komen wonen. Maar wat komt hij nu doen? Niet om ons welkom te heten, tenminste niet met de kledij die hij nu aan heeft. Die komt rechtstreeks uit zijn bed, dat is wat ik uit mijn wazige hersenpan kan bedenken.
Wanneer hij met zijn handen een slaapbeweging maakt en onze lichtschakelaars aan en uit doet begrijp ik dat hij wakker is geworden van het licht op de etages.
Aha, hij lag al in bed en wij hebben het licht aangedaan om bij de lift te komen. Je ziet geen hand voor ogen als je zo laat thuis komt. Oke, de boodschap is duidelijk. We zeggen vriendelijk goede nacht en wij gaan naar bed.

Dinsdag 3 december,
Ik schrik om 09.30 wakker van de wekker. Wanneer ik omhoog kom voelt mijn hoofd een beetje zwaar aan. Die 2de copa had ik niet moeten nemen. Ik word wat giechelig van de afgelopen nacht. En ja nu herinner ik me de onderbuurman in zijn gestreepte pyjama weer. Wat een aankomst, eerst de kroeg uitgeveegd en toen de buurman aan de deur. Dit worden hele leuke maanden met zo’n begin.

De koffers, die staan of liggen er ook nog. Wat is het plan van aanpak hoor ik iemand zeggen die naast me ligt. Plan van aanpak? Ja, wat gaan we doen? we gaan beginnen met de koffers, dan even naar het agentschap om een ondertekend formulier in te leveren en dan, dat zien we wel tegen die tijd.
We moeten ook nog ontbijten en we hebben nog niets in huis. In de huiskamer woedt een oorlog van kleren, schoenen, ondergoed, laptop en boeken. Kom op, denk ik bij mezelf, ’s avonds een grote meid, in de ochtend ook een grote meid.
De kasten worden ingeruimd en ik hoor in de verte een kreet van Herman, jij hebt alle kledinghaakjes in gebruik, je zei dat je niet zoveel kleding had meegenomen. Mannen overdrijven altijd, ik ben hier voor 5 maanden dan is het toch niet zo gek dat ik mijn halve kledingkast in mijn koffer heb gestopt. Ik zucht en ga verder met mijn ding.

Rond het middaguur is alles opgeruimd en gaan we naar de MAS om wat eten te halen voor het ontbijt, dat is inmiddels lunch geworden. We poetsen de buitentafel en ontbijten in de zon op ons terras. Dit voelt goed. later op de middag lopen we even naar het agentschap en gaan een cappuccino drinken bij Eureka. Ik heb een boodschappenlijstje voor de chinees. Dat is een winkel van sinkel waar het vanaf de grond tot aan het plafond vol staat met allerlei producten voor huis en tuin. We hebben geen theepot in huis en zo nog een aantal dingetjes. Naar huis, de spullen opruimen en in de zon.

Rond 17.00 lopen we de stad in, even een klein rondje maken, plaza San Francisco etc. we gaan uiteten bij Torre y Garcia en daar nemen we een 5 tal kleine gerechtjes, een empanada gevuld met vlees, aroz cremoso, gekookte tong op de wijze van vitello tonato met kappertjes en appelconfiture, coquilles en gebakken tonijn met honing en een harissasausje. Een espresso na en we lopen richting ons hutje. Het is dan 22.15 uur in de avond.
We maken de voordeur open en het is stikdonker. We moeten toch echt het licht aandoen om bij de lift te komen. Ik weet dat het rechtdoor is, maar in het midden van die grote hal staan een aantal grote bloempotten en daar wil ik echt niet over heen vliegen. Dus we besluiten het licht aan te doen in de hoop dat onze onderbuurman nog niet in bed ligt. Maar eigenlijk is het te gek voor woorden dat we hier rekening mee moeten houden. Ik denk dat zijn slaapkamerraam aan de binnenkant van de hal ligt en dat hij geen overgordijnen heeft. Ik zie alleen maar witte vitrage. Dit is niet mijn probleem, ik zal een slaapmasker voor hem kopen en dit aan zijn voordeur hangen.