Devroompjesgaannaarsevilla

Maandag 21 maart,

Liefde op het eerste gezicht, wie kent het niet. Het komt een paar keer in je leven voor.

Steden, die pakken je of het duurt wat langer. Maastricht en Sevilla die hadden mij meteen bij mijn lurven.

Valencia, het duurt wat langer maar ik blijf er voor open staan, en langzaam aan heel erg langzaam lukt het om mij te betoveren.

Bij de aankomst op vrijdag vielen we binnen op een festival, Las Fallas, een feest dat genoemd wordt over de hele wereld. Dit moet je ooit meemaken als je die kans krijgt, wij vielen met onze neus in de boter en maakte de laatste 2 dagen mee.

Ik kan er heel kort over zijn, de beelden die men gemaakt heeft zijn geweldig, wat een kunst en wat een creativiteit.

Dat dit alles gepaard moet gaan met oordovende knallen, van in de vroege ochtend tot in de late uurtjes? Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Niemand hoeft mij uit te leggen waarom, traditie, gebruiken etc, ik had me ingelezen.

Mij kan het niet bekoren, en dat als afsluiting de beelden in brand gestoken moeten worden?

In deze tijd 2022? Ik kan het niet plaatsen of geplaatst krijgen. Wij staan erbij en zien de brandweer drukdoende bezig met appartementen bekleden met vuurwerend stof. Mensen op afstand brengen, waarvan genodigden later wel heerlijk dichtbij het vuur mogen staan.

En dan de zwarte rookpluimen, piepschuim, hout en liters verf gaan verbrand de lucht in. Overal komen roetdeeltjes voorbij, brandende stukjes vuur. Wanneer het voorbij is ga ik naar ons appartement, een zo'n verbranding is genoeg en er volgen die nacht nog honderden. Ook het afsteken van vuurwerk. Het zijn geen rotjes maar maar halve bommen.

De wekker op ons nachtkastje dat voorzien is van batterijen en waarvan het lichtje aan gaat als je de wekker aanraakt blijft ons de hele nacht verlichten.

Bij elke knal buiten schiet het licht aan. Dat wil zeggen dat er zo'n grote trilling vrij komt dat het nachtkastje inclusief wekker staan te trillen.

Je merkt wel aan mijn verhaal dat dit voor mij een slechte binnenkomer is om zo een stad te leren kennen.

Zondag, we nemen de bus naar het strand. Er staat ons nog een gigantisch vuurwerk te wachten. Het begint om 14.00 en normaal met elkaar praten op straat is er niet meer bij.

We vinden een bushalte maar alles in de buurt van dit vuurwerk is verplaatst. We lopen een aantal haltes verder en we zijn niet de enige die de stad ontvluchten.

Bij het strand aangekomen waaien we lekker uit. De golven zijn hoog en het zand heeft vrij spel.

We drinken koffie buiten en de meeste restaurants zijn aardig vol. Grote pannen paella staan op de meeste tafels. Hier komen we binnenkort terug om te genieten van een goede paella.

We nemen de bus terug en wat een rust in de stad. Zo nu en dan nog een knal maar voor de rest heerst er rust.

In een grijs verleden heb ik een kookboekje geschreven, koken op 2 pitten.

We hebben in de keuken 2 pitten maar de pannen zijn zo ruim dat er geen 2 pannen op de kookplaat passen.

Ik kan een tweede boekje gaan schrijven; koken uit een trog. Er was ooit een cursus koken zonder pannen, dit wordt pruttelen in één pan.

Maar het lukt me wonderwel om een smakelijk gerecht op tafel te zetten.

Het regent sinds zaterdag 19 maart, volgens de weerberichten gaat dit door tot 30 maart en dan komt de zon weer te voorschijn.

Dan kun je 2 dingen doen, in quarantaine voor de komende 10 dagen of gewapend met paraplu naar buiten gaan om de omgeving te verkennen. Een fijne plek vinden om gezellig met andere mensen samen te komen. Een lekker kop koffie, tarta de chocola erbij en naar anderen en naar buiten kijken.

Er zijn plannen in overvloed maar dan moet het droog zijn. Een plan van aanpak voor de komende dagen maken. Het zal een uitdaging worden maar zoals ik zei;" of in quarantaine, of gewapend met paraplu erop uit".