Devroompjesgaannaarsevilla

Woensdag 23 februari,

Het was nog donker toen we een taxi namen om 07.45 naar het treinstation. De trein was besproken voor 08.25:en we wilden alles voorkomen dat we te laat zouden zijn voor onze reis naar Benalmadena. Ik zie altijd beren op mijn weg en ik voorkom dat soort beren door op tijd te elimineren.

De broodjes met omelet in de tas en wat drinken, op weg naar de kust. De treincoupé is zo goed als leeg en dat blijft zo gedurende onze reis.

Ik had die nacht erg slecht geslapen vanwege wat andere beren en al schommelend door het Spaanse landschap, de vele boomgaarden met olijven dommelde ik weg.

Kwiek en fit kwam ik aan in Malaga, een treinkaartje kopen voor de boemeltrein naar Benalmadena. We moeten een nummertje trekken en we hebben een half uur voordat die trein vertrekt. Het schiet niet erg op. 10 kassa's en iedereen neemt zijn tijd totdat er een dame voorbij komt lopen en manlief vraagt of we goed staan voor een kaartje. Nee, we moeten verder het station inlopen en om de hoek koop je kaartjes. Het gaat maar net goed, de tijd tikt door en hijgend en puffend staan we ondergronds te wachten op de trein. Ik schiet deze beer even van mijn pad.

Aangekomen in Benalmadena worden we opgewacht door Els en Miguel, we hebben ze heel lang niet gezien maar we appen bijna dagelijks het wel en wee over ons zelf.

We gaan eerst iets drinken, en dit is zoals ik mij de vakanties van vroeger herinner, veel winkeltjes, terrasjes veel toeristen, een boulevard en de zee. Oh wat ontzettend heerlijk. Dit is compleet anders dan wonen in een stad met een miljoen inwoners. Hier was ik even aan toe. We drinken wat vocht om de komende uren door te brengen en gaan wandelen langs de kust, het is warm en al snel druppelen er kleine straaltjes in mijn hals.

We gaan naar de haven om het jacht van Miguel te bekijken. Els en ik lopen voorop en we lopen met dezelfde snelheid zoals we aan het praten zijn. We kijken om en de mannen zijn verdwenen, blijven staan zeg ik totdat we ze weer in zicht hebben en dan lopen we door.

Wanneer ze zich in de haven bij ons aansluiten luidt de vraag waar wij in godsnaam naar toe willen lopen. We gaan te snel en de boot is er vandaag niet.

Het is een prachtige omgeving en we gaan terug om te lunchen. Mijn ballonnetje boven mijn hoofd hangt er nog steeds, gegrilde vis op een stok boven de kooltjes op een bootje klaargemaakt. Ja, ik krijg mijn zin. Miguel besteld de overige gerechten, manlief maakt zich druk omdat hij niet alle gerechten in een keer op tafel wil hebben en ik mag met de ober mee om vis uit te zoeken in zijn auquarium. Ik zie 2 mooie vissen zwemmen en die gaan het worden.

Ik ben de naam kwijt van die overheerlijke schelpjes maar die waren verrukkelijk. Inktvis, garnalen pil pil die bijna de pan uitspringen en mijn vissen.

Dromen zijn geen bedrog, dromen komen uit als je er maar sterk in blijft geloven.

Het was de LUNCH die ik voor ogen had.

We gaan de omgeving bekijken, een bakkie bij Els met een zelfgekochte taart van de Mercadona en we gaan een stukje de bergen in.

Ik zit achterin en zie gelukkig niet de weg die voor mijn gevoel rechtop staat. We keuvelen door, we gaan een boedistische tempel binnen om een wens te doen. En, heb je een wens gedaan vraagt Miguel? Nee, helemaal vergeten om daar aan te denken toen ik als offer daar een gigantische Mount Everest zag staan van Ferrero Rocher bonbons.

We volgen de weg weer naar beneden en dat vind ik persoonlijk prettiger. De auto wordt geparkeerd vlakbij het station. We drinken er nog eentje om het af te leren en stappen om 18.55 weer op de trein naar Malaga.

We bedanken onze gastheer en gastvrouw voor het verwezenlijken van mijn ballonnetje.