devroompjesgaannaarsevilla

Woensdag 2 februari,

Mandy van Sevilla sights staat al in het zonnetje op ons te wachten voor de fietsenverhuur.

Het is wachten op onze Maastrichtenaren, in Brabant bestaat een Brabants kwartiertje en in Maastricht ook. He, he, ze komen de hoek om. Het is voor de eerste keer dat we ze alleen op pad laten gaan.

Het poppetje van Google maps draaide zich om en ging een andere kant uit is het verhaal waarom ze wat te laat zijn. Ik kijk ze even fronsend aan, het poppetje ging uit eigen beweging de andere kant uit? Ja, echt waar, natuurlijk is het niet meer mogelijk om dit te reproduceren.

We krijgen een ebike toegewezen en wanneer de eigenaar een blik op mij heeft geworpen komt er een kinderfiets te voorschijn. Ik wil nog iets zeggen maar ik had niet zo in een keer een Spaanse zin voorhanden.

We stappen op de fietsen, wij doen het elektrisch en Mandy op eigen kracht.

Het is erg druk op de weg, er zijn fietspaden waar je de tegenstander tegen komt. Er zijn geen fietspaden en dan ga je over de stoep, er zijn geen fietspaden en je fietst op de weg met toeterende auto's achter je.

We crossen door Triana, oud Sevilla, de Seta's op weg naar de kers op de taart, Plaza de España. Strakblauwe lucht, 22 graden, allemaal goede zin en lol in de fietstocht. Mandy praat ons bij over alles wat we zien en drinken een kopje koffie in het park van Maria Luisa. Het is daar erg rustig, de paden zijn van ons.

Tegen 13.30 nemen we bij de fietsenverhuur afscheid van Mandy en onze fietsen. Het was een geweldige tocht met veel nieuwe weetjes.

We gaan lunchen op Plaza San Francisco bij Miss HEM. Dit terras staat midden op dit plein, in de zon, mooie gedekte tafels, een perfecte menukaart en daar gaan we lunchen.

Ik neem het bestellen van de gerechten weer op me. Geen tapa's op de kaart, dan wordt het op een andere manier van bestellen.

3 voorgerechten met 4 bordjes, midden op de tafel en dan samen hier van eten. 2 hoofdgerechten die na elkaar kwamen en ook deze samen verorberen. Alle gerechten bestonden uit vis, rode tonijn, ansjovis, zalmtartaar en chevice. Vriendin en ik nemen samen een nagerecht met een kopje koffie en we zijn weer voldaan.

Ondertussen ontstaat er een slijtageslag aan ons onderstel. Voeten, knieën, heupjes en rug protesteren tegen de bewegingen die we moeten ondernemen om van A naar B te gaan.

Ons plan van aanpak moet bijgesteld worden. Winkels, die hadden we nog niet bekeken, we slingeren van links naar rechts, van voren naar achteren. En dan is het genoeg geweest. We gaan naar ons onderkomen, ploffen op de bank en zijn voor een paar uur uitgeteld. We zetten de tv aan en ieder van ons neemt zijn eigen rustmomentje. Ik schenk een glaasje in voor de heren en een watertje voor het vrouwelijke geslacht.

Even niets maar dan ook helemaal niets. Wat gaan we nog doen vandaag? Ja, we blijven tot 20.00 uur thuis en dan lopen we langzaam richting Santa Cruz, daar nog een afzakkertje en dan gaan we weer uit elkaar. Een biertje met een olijfje en tegen 22.30 zijn wij weer thuis.

Ondertussen is mijn stappenteller van slag, hij knippert en flikkert. Helemaal over zijn toeren, 20.000 stappen, ik krijg visueel bloemen en zelfs een beker.

Vanochtend werd ik wakker en manlief vroeg zich hardop pratend af of ik wel goed had geslapen. Hoezo, is mijn antwoord? Nou een carrousel was er niets bij, ja, nu je het vraagt het was een moeilijke nacht. Mijn knieën konden de rust van de nacht niet verwerken.

We gaan onze vrienden ontmoeten om 11.30 voor de Cathedral. Onderweg komen we een Spaanse vrouw tegen die al jarenlang tegenover de cathedraal staat om papieren zakdoekjes te verkopen. We "kennen" haar al jaren. Ik heb haar gisteren al snel gezien toen ik op mijn kinderfiets daar voorbij schuurde.

Ze herkent ons nog, een brede lach verschijnt over haar gezicht. Ze vertelt honderduit en het doet wat me. Ik word er emotioneel van, haar enthousiasme, haar onbevangenheid naar ons toe. We geven haar een bijdrage zonder een pakje zakdoekjes en ze geeft ons een grote smile terug.

We zien onze vriendin op een bankje in de zon zitten en we gaan naar de Cathedral. Alle vier kunnen we binnen op onze kinderkorting. We dolen rond en onze vriend wil graag de toren in. Wij hebben dat al 2 maal gedaan en onze vriendin heeft ook geen behoefte. Wij nemen een stoel tegenover een altaar en rusten uit.

Na het bezoek van de cathedraal lopen we naar de Mercado van Triana. Deze moet je gezien hebben, vriendin en ik zijn hobbykoks en we genieten van alles wat daar te koop is. Opgepoetste en blinkende appels, vissen in allerlei maten en kleuren. Groenten waarvan je het bestaan nooit hebt geweten. Het is een walhalla en we krijgen honger van al die lekkernijen.

Hoi, we staan weer in de volle zon op zoek naar een terras voor onze lunch. Een vers getapt biertje en ik bestel een gerecht. Het gaat niet zoals ik het bedoel en ik wacht gespannen af. Na 45 minuten ben ik nog steeds gespannen, er komt helemaal niets, maar dan ook helemaal niets. Inmiddels het 2de drankje besteld en gevraagd waar ons gerechtje blijft. Totaal vergeten, ja daar was ik al bang voor.

Uiteindelijk kwam ons gerecht en we vielen hier op aan alsof we in geen weken meer iets hadden gegeten.

Daarna bestel ik nog een paar kleinere gerechten en rond 17.00 zijn we voldaan. We lopen langs de Maas terug op weg naar het terras van hotel Alfonso de dertiende. We lopen door de hal van het hotel naar de parfumeriezaak. Zij hebben die mooie, geurende stoffen rozen voor aan je vinger. Ik wil graag weten wat voor geur mijn roos heeft. De verkoopster gaat me voor en pakt een fles parfum en ze roept snel de prijzen op van die mooie flessen. Ik verblik of verbloos niet, ze schrijft voor mij de geur op en ik bedank haar.

Onze mannen zijn geïnteresseerd in de prijzen van deze geuren, vriendin en ik halen achteloos onze schouders op en vertellen hen dat we deze geuren later gaan inslaan.

We lopen naar het terras en we nemen koffie met 2 nagerechten. Wanneer ik een stukje van mijn chocoladetaart wil nemen zie ik haar. Ik kijk en kijk nog eens, is ze het wel of is ze het niet? Wanneer ze in Sevilla is logeert ze hier in dit hotel en ze heeft haar man ontmoet tijdens de Feria.

Ik stoot onder de tafel tegen de voeten van mijn vriendin. Ze kijkt mij verschrikt aan en ik rol en knipper met mijn ogen naar rechts, zij rolt vragend met haar ogen wat ik bedoel. Ik zeg zachtjes, zonder op te vallen, daar zit Maxima, onze koningin. Vriendin twijfelt aan mijn bevindingen, Maxima komt dichterbij en wanneer ze haar grote zonnebril afzet zie ik dat het een dubbelganger is.

We nemen allebei een Pina Colada sin alcohol,al starend in de zon, uitkijkend over Puerta de Jerez met zijn paardenkoetsen genieten wij intens van dit moment. We gaan afscheid van elkaar nemen. 4 heerlijke dagen hebben we samen meegemaakt. Genoten van elkaar, de stad Sevilla, heerlijke gerechten, mooie momenten, een stadstoer op een kinderfiets en 60 kilometers op onze teller.

We nemen afscheid onder de toren van de cathedral, zij gaan rechtsaf en wij gaan rechtdoor. Zij gaan hun koffertjes weer vullen, de bontjas weer klaar hangen voor de temperaturen van ons thuisland, zelfstandig met het googelmap poppetje door de wijk dwalen en wij gaan naar ons "huisje" met de beentjes van de vloer.

2 dagen herstellen en dan op naar Cadiz, op naar de volgende Maastrichtenaren die ons gaan meenemen in hun "Mi Vida". De trein is gereserveerd, hotel is besproken. Cadiz, alla vamos.