devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette
31 Januari 2022 | Spanje, Sevilla
Maandag 31 januari,
Voordat we naar het vliegveld gaan om de Maastrichtenaren op te halen drinken we nog een bakkie bij Gigante.
De zon schijnt en de temperatuur ligt rond de 20 graden. Manlief vindt dat het waait in zijn nek.
Ik heb zijn haren die ochtend kort gewiekt. In de vorige eeuw ben ik een blauwe maandag kapster geweest en sinds die tijd ben ik de lijfkapster van manlief.
Zijn haren zijn dus kort, die zijn altijd kort maar vandaag is er weer een cm van afgeschoren en nu tocht het in zijn nek.
Hij trekt de kraag van zijn jas tot over zijn kin, daarboven een grote zonnebril en zijn strooien hoed.
Er borrelt een slappe lach in mijn onderbuik, telkens als ik zijn kant uitkijk moet ik mij bedwingen om het niet uit te gieren van het lachen. Het is een raar gezicht. Hij zit erbij alsof het 10 graden onder nul is. Dan verschijnt er een verkoper met ouderwetse geruite alpinopetten en probeert er een aan mij te verkopen. Op dat moment ontsnapt bij mij de lachbubbel die al een tijdje in mijn buik borrelt. Ik, ik met een alpinopet uit het jaar stillekes. En ik ben bevrijd van die lachbubbel.
Waarom ik zo moet lachen is de vraag van manlief. Ik kan het niet uitleggen. Ondertussen is de kraag weer wat opengeritst en hij heeft inmiddels warm gekregen.
Manlief wil even naar de overkant van de weg, ik laat je even alleen zegt hij. Wat ga je doen is mijn vraag? Even naar de steppen kijken die daar geparkeerd staan. E-steps, die dingen gaan zo hard in snelheid dat de angst mij om het hart slaat. Al een hele week zit hij te broeien om hiermee aan de slag te gaan. De app is al geïnstalleerd op zijn gsm en nu de rest nog.
Je gaat niet op zo'n ding rijden roep ik hysterisch , dadelijk lig je onderuit, kunnen we naar het ziekenhuis maar we moeten naar het vliegveld.
Nee, ik ga helemaal niet rijden maar ik moet wat uitzoeken is zijn antwoord.
Uiteindelijk zie ik hem toch wegflitsen op de step. Ik kijk niet want ik zie het lijk al drijven. Wanneer hij terugkomt en weer gaat zitten aan mijn tafeltje vliegt er een traumahelikopter over. Ik zeg, die heb ik alvast besteld voor als je onderuit zou gaan.
Naar het vliegveld, ik heb mijn rode stoffen roos om mijn vinger zodat we herkenbaar zijn voor onze vrienden.
We zien ze van de roltrap afkomen en nu moeten ze nog door de controle.
He, he, ze zijn er. Al maanden hebben we voorpret en nu zijn ze er dan. Volgens mij is het ontzettend koud in NL want onze vriendin komt in een lange dikke bontjas door de schuifdeuren. De transpiratie gutst van haar voorhoofd.
Het is warm roept ze, ik kan er niets meer aan doen maar die lachbubbel blijft mij die dag achtervolgen.
We gaan met de bus naar het centrum en we stappen per ongeluk een halte eerder uit dan de bedoeling was. Vriendin in haar bontjas krijgt het steeds warmer. Kom, de jas uit en ik neem hem over mijn armen. Een koffer, handtas en bontjas dragen is nu teveel van het goede.
Wanneer we in het hotel zijn aangekomen gooien zij de koffers op de kamer en we gaan erop uit. We moeten nog eten en drinken. Ik had al een restaurant in gedachten. Wanneer we zitten vraag ik wat ze willen eten en ook nu mag ik het uitzoeken. We hebben een super plek met uitzicht op de Giraralda toren en ik bestel 4 kleine gerechtjes en 4 borden en we gaan smullen. Daarna nog een keer 4 gerechten en we kunnen er tegen. We gaan nog naar de Maas en daar moeten we nog koffie drinken met een nagerecht.
Uiteindelijk is het tegen 23.00 uur. Meer dan 15.000 stappen achter de rug en ik ben uitgeteld. We brengen onze vrienden terug naar het hotel want we zijn bang dat er anders een amberalert wordt uitgezonden.
Meteen naar bed en de wekker gezet op 08.00, middernacht voor ons. We staan op en wanneer ik de luiken van onze ramen openmaak is het nog donker. We zien elkaar om 10.00 uur in het hotel. Even brood halen zegt manlief want we hebben niets meer in huis. Helaas gaat de Dia pas om 09.00 open en dat redden we niet. De thee was al gezet, die gaat door de gootsteen en we gaan beneden ontbijten. 2 sneetjes geroosterd brood met ham en kaas, kopje thee en we zijn op tijd klaar voor een nieuwe dag.
Onze vrienden zitten al te wachten, we kopen tickets voor de hop-on bus. Heerlijk zitten want de spieren en botten doen vandaag even niet mee. We reizen op hoogte door de stad en stappen uit bij ons plein. Even ons appartement showen en het uitzicht van ons dak. Een bakkie anders kunnen we niet verder. Door naar de Seta's, hier willen we gaan lunchen maar 13.00 is nog te vroeg. Geen kip te zien op het terras. Nog een rondje lopen en een terras in de zon zoeken en zo de tijd uitzitten totdat we gaan lunchen.
Het is een heerlijke middag met veel lopen maar ook heeeeeel veeeeel zitten.
We kopen kaartjes voor een flamencoshow en deze begint om 19.00. We genieten intens van dit spektakel.
Nog een afzakkertje in Bar Cathedral, een pannetje langoustines pil pil en we nemen tegen 22.00 afscheid van elkaar. Zij denken de weg terug te vinden en tegenover hun hotel ligt nog een leuk barretje, de ogen glimmen van onze vriend. Holala, die gaat nog niet naar bed is mijn gedachte.
Om 22.15 zijn wij thuis, we hebben er bijna 20.000 stappen opzitten en morgen om 10.30 weer fris en fruitig op weg om met Mandy, onze gids te toeren door Sevilla.
Wordt vervolgd........
-
01 Februari 2022 - 00:30
Gerdy:
Pittige dagen in Sevilla!!
In Cadiz meer rust, restaurant is gereserveerd, gezellige kroeg op de hoek van ‘ons plein’, de zee is ‘om de hoek’.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley