devroompjesgaannaarsevilla

Donderdag 27 januari,

Eruit, het beddengoed moet in de was. Even vooruit werken want we krijgen bezoek het aankomend weekend.

De wasmachine draait er schijnt een zonnetje en dan is de was zo droog. Manlief en ik gaan het dak op, dit klusje kan ik niet in mijn eentje klaren. Wanneer we op het dak komen blijkt er een orkaan te zijn ontstaan. Hoe we het ook proberen we krijgen de lakens niet aan de waslijn bevestigd. Ik houd het ene gedeelte van het laken vast en hij probeert de andere kant aan de waslijn vastgepind te krijgen.

Het laken waait om hem heen en hij zit gevangen in het laken zoals een worst in zijn velletje.

Ik sta aan de andere kant van het laken en sta met gekruiste benen over elkaar om niet in mijn broek te plassen van het lachen. Ten eerste, het ziet er niet uit, een man gewikkeld in een laken met daarboven zijn hoed. We krijgen het niet voor elkaar om de lakens vast te zetten.

We proberen een paar andere waslijnen die schuin op de wind staan maar het helpt helemaal niets. De tranen stromen over mijn wangen, is het van de wind of van mijn lach.

Uiteindelijk hangt alles, we kunnen over een half uur wel weer gaan kijken of de was droog is. Ondertussen draai ik nog maar een wasje want we moeten de wind wel gebruiken zolang ie waait.

Een uurtje later gaan we terug naar boven. Onze lakens wapperen half over de vloer van het dak maar alles is kurkdroog. We kunnen meteen de bedden opmaken en zijn klaar met dit klusje.

Naar de Aldi, er zijn een paar ingrediënten op die moeten aangevuld worden. Ik maak een briefje en we gaan met boodschappenkarretje op pad. Ik wil graag grote langoustines en in de diepvries is de keuze zo ontzettend groot dat ik eerst moet kijken wat ik precies wil hebben.

De langoustines die wel vermeld staan op de voorkant van de koeling liggen niet meer in de diepvries. Ik loop verder en zie de carabineros liggen, dit is de Cadillac onder de langoustines. Een donkerrode langoustine. Ja, deze wil ik graag en het recept voor deze beestjes staat al in mijn ballonnetje boven mijn hoofd.

We sprokkelen van alles bij elkaar, ook artikelen die niet op het briefje staan. Normaal wijk ik af van mijn briefje maar nu is het manlief die van alles in het karretje gooit.

Wanneer alles is afgerekend blijkt ons eigen boodschappenkarretje te klein voor alle boodschappen, daar moet weer een extra tas bij. Ik snap het niet, zoveel stond er niet op het briefje. We spelen elkaar de zwarte piet toe. Zachtjes fluisterend waarom het niet past, maar zo zachtjes dat anderen het niet mee krijgen. We kunnen nu weken vooruit is mijn gedachte wanneer ik alles opruim.

Inmiddels is het bewolkt geworden, geen reepje zon te zien. De temperatuur is 17 graden, zo zonder zon en met veel wind is het fris. Ja, fris voor ons. We zijn al aardig aan het verspaansen. Maar we moeten nog een bakkie doen. Dan maar even naar beneden naar Gigante. Een heerlijke cappuccino en samen een stukje chocolade taart. Hier hoef je nooit maar dan ook nooit om 2 lepels te vragen. Iedereen deelt hier alles met elkaar. Ook als je een stukje taart besteld en je zit met 5 personen aan een tafel, dan komen er automatisch 5 lepels.

We zitten een beetje in onze jas gedoken aan de koffie met taart. We kijken elkaar aan en rekenen af en gaan naar huis. Daar drinken we nog een Cortado en we doen ieder ons eigen ding.

Rond 20.00 lopen we naar Los Tulipanes, een Hollandes Bistro en daar gaan we Carillada eten, varkenswangetjes op zijn Spaans. De eigenaren zijn in Nederland geboren van Spaanse ouders. We bestellen vooraf 3 kroketjes met kabeljauw, die dingen zijn zo heet aan de buitenkant dat ik mijn linker gedeelte van mijn gehemelte verbrand. We bestellen wel ieder voor zich de plato met carillada, manlief wil graag een salade bij zijn wangetjes want hij vindt frietjes te slecht. Ik wil graag frietjes erbij want Mano weet die ook bakken zoals het hoort. Ik pak wel een paar frietjes van haar is zijn mededeling als Inma vraagt of hij geen frietjes bij zijn Carillada wil. Ik dacht het niet zeg ik, vanavond deel ik helemaal niets, met niemand.

Later op de avond komt er nog een berichtje binnen via de app, onze vrienden in Cadiz. Zij hebben weer een week bijgeboekt, ze kunnen niet loskomen van hun "Mi Vida" leventje. Hebben wij nog zin en tijd om hun kant uit te komen? Zeker hebben we dat, even de agenda's naast elkaar leggen. Niet te geloven, we voeren hier geen moer uit maar we moeten toch de agenda's naast elkaar leggen.

We komen er samen uit en 5 februari gaan we voor 2 dagen naar Cádiz en dan zijn onze vrienden onze gids.