devroompjesgaannaarsevilla

Zondag 23 januari,

Maastricht meets Maastricht, het waren 2 fijne, mooie, spraakzame maar ook 2 dagen met een emotioneel randje. Het nieuwe jaar waarvan ik vind dat het een mooi getal is en ons alle goeds moet brengen waar het de afgelopen jaren in gebreke is gebleven brengt ook wat andere momenten naar boven. Sommige momenten met een lach en soms met een traan.

We hebben gelachen totdat de tranen over onze wangen liepen, en tranen om een verlies.

Zojuist hebben we afscheid genomen van onze vrienden. Bij elke splitsing waar van wij vonden dat ze af moesten slaan werd er gekozen voor een volgende splitsing.

Gisteren hadden we afgesproken rond 16.00 in de foyer van hun hotel. Wij zaten keurig te wachten en te genieten van de geweldige inrichting en hielden de lift in de gaten totdat ze naar beneden zouden komen, waren die 2 vogels al gevlogen. We vonden ze op een honderd meter van het hotel in restaurant El Traga aan 2 kleine hapjes met een prachtig glas wijn. Ze hadden trek en moesten eerst iets eten voordat ze met ons op pad gingen. Het restaurant waar wij nog niet hebben gegeten en wat nog op ons verlangplekje staat.

We knuffelen elkaar met mondkapje en gaan erop uit. Zij hebben geen wensen en leggen hun lot in onze handen.

De zon schijnt en we lopen naar de Maas, naar Lonja del Barranca. Onze favoriete plek, vriendin en ik maken een rondje en zorgen voor een bordje ham. Op onze tafel prijken al een paar glazen wijn en een biertje.

De mannen gaan later een rondje maken en komen terug met oesters, grote gamba's en empanada's. We lopen weer verder en ik neem de rol als gids over.

Ik tover een inklapbare paraplu uit mijn tas en bind er een rood/witte zakdoek aan zodat ze mij kunnen volgen. Akela voorop, we lopen de wijk Santa Cruz in en dweilen van links naar rechts door de wijk.

Ik zie aan de gezichten dat ze weer toe zijn aan een glaasje of is het een hapje.

Een klein cafeetje midden in de wijk waar wij in het verleden vaak kwamen voor een glaasje Oloroso, een of twee. Er staat binnen 'n tafel uitnodigend voor ons klaar. De Oloroso wordt besteld en ik ga eens kijken wat voor lekkers er op de toonbank staat.

4 kleine hapjes, een stukje brood en sherryglaasje gevuld tot aan de rand. Zo houden we het wel even vol. We praten en praten alsof we elkaar jaren niet meer gezien hebben.

Sevilla is niet nieuw voor hen maar het is wel heel erg lang geleden dat ze hier geweest zijn. Allerlei herinneringen komen naar boven.

Het wordt weer tijd voor een volgende stap, dames moeten altijd naar het toilet als ze weer verder gaan. Ik ga als eerste van ons twee en sta voor een dichte deur. Ik probeer de klink naar boven en naar beneden te duwen maar er zit totaal geen beweging in de deur. Ik klop zachtjes op de deur en roep naar de eventuele señorita maar er komt geen geluid uit het toilet. Zou de dame in kwestie niet goed zijn geworden. Ik steek mijn hoofd weer om de hoek van de klapdeuren en roep naar ons gezelschap of ze iemand naar binnen hebben zien gaan.

Ik blijf het proberen maar er komt geen geluid van de andere kant van de deur. Ik loop terug en kijk vertwijfeld rond, een ander dame gaat naar het toilet en blijft voor de deur staan. In mijn beste Spaans leg ik uit dat er niemand op het toilet zit. Zij loopt naar de ober en nee die deur zit bewust op slot. Voor gebruik van het toilet moeten we naar de overkant van de straat in een ander restaurant.

We lopen verder en vinden dat we de dag moeten afsluiten met een kop koffie en een nagerecht. Tegen 23.00 besluiten we om afscheid te nemen van elkaar en lopen een stukje samen op. Mister Pulpo, zoals we onze vriend zijn gaan noemen wil nog graag een afzakkertje en alleehop, we ploffen weer neer. Het wordt een latertje deze dag.

Vandaag treffen we elkaar om 13.00 uur bij ons thuis. Plaza Alameda kennen ze niet en als ze ons appartement binnenkomen zien ze wat wij bedoelen waarom we ons hart verloren hebben. We gaan naar het dak en kijken over heel Sevilla heen. Een rondje rondom het plein en dan begrijpen ze mijn woorden ; "als het moet dan kruip ik naar Sevilla, maar gaan zal ik". Manlief en ik hebben vannacht nog een aantal restaurants bekeken waar we kunnen gaan lunchen.

El Sardinero op Plaza de San Lorenzo, aan de overkant van Mausschool, daar hopen we een tafeltje te kunnen scoren. Mister Pulpo loopt naar de serveerster en vraagt in het Spaans of er nog een tafeltje vrij is. Het gaat hem heel goed af, na 5 dagen intensieve training in de Spaanse taal komen de zinnen er vloeiend uit.

Binnen is nog plaats en we bekijken de kaart. Dan kijken ze mij vragend aan. Ja, ja, ik snap het, ik maak een keuze uit 4 verschillende hapjes en zeg tegen de serveerster dat we deze graag willen delen. Geen probleem, het eerste gerechtje komt, langzaam wat later het tweede en zo gaan we door tot aan de vierde. Ze zijn verbaasd over de smakelijke gerechten, kleine tapa gerechten die we telkens met vieren delen. We eten en delen 8 gerechtjes en inmiddels is het 17.00 geworden.

Weer tijd voor een flinke wandeling. Triana in, dat is de wens van onze vrienden.

Een cerveza tegen de dorst en weer verder. Rond 19.00 komen we aan bij Hotel Alfonso de dertiende. Een geweldig mooi hotel, we lopen rond, doen alsof we gasten zijn en nemen plaats op het terras met uitzicht op Puerta Jerez.

Onze vrienden hebben nog een probleem op te lossen, vanaf morgen zijn ze dakloos. Blijven ze nog wat langer in Sevilla, rijden ze verder, welke plaats willen ze gaan bezoeken. Het zijn luxeproblemen maar ze moeten wel opgelost worden.

We nemen op de hoek van Robles op het plein van San Fransisco afscheid, Mister Pulpo wil rechtsaf, zijn eega wil linksaf en wij gaan rechtdoor.

Een andere vriend van ons heeft vrijdag in zijn eentje een andere afslag genomen.

Het laatste glaasje vandaag is voor hem. Salud Harrie.