devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette
17 Januari 2022 | Spanje, Sevilla
Maandag 17 januari,
Doelloos door de stad lopen, kroketten zoeken, manlief dacht dat we overal kroketten tegen zouden komen. Het kan dan wel een internationale dag zijn, maar kroketten zie ik niet.
We hadden om 12.00 ons ontbijt genuttigd. Een croque-monsieur of een croque madame. Ik heb me niet verdiept in wie wie is maar ik heb een tosti in de koekenpan gemaakt met een gebakken ei erop.
Die kroketten komen later wel, niet nu.
De stad door, we lopen langzaam doelloos aan de zonnige kant van de straat. Zonnebril op en mondkapje voor. Ik heb een 3 tal nieuwe kapjes gekocht in de kleur rosé. De zogenaamde Donald Duck vorm. De kleur aangepast aan mijn handtas en zonnebril. Wanneer ik in een winkelraam kijk dan zie ik dat mijn oren wat naar voren staan. Ik had al zo'n vermoeden want de elastiekjes zitten erg strak. Het ziet er niet uit en mijn oren beginnen te protesteren.
Ik rommel wat in mijn tas en vind nog een wit mondkapje. Niet echt mijn kleur maar het zit een stuk beter. Een kapje qua vorm van een voorgevormde herenslip. Je raakt snel gewend aan het dragen van een kapje want je merkt het als je lippen en je neus koud worden en dan kom je tot de ontdekking dat je niet gesluierd loopt. Al slenterend bedenk ik wat we nu eigenlijk aan het doen zijn. Geen doel, waar gaan we heen is de vraag. Ik weet het niet.
Ik steek met mijn ogen dicht de straat over en dan zie ik wel waar we staan.
Een terrasje in de zon, even een cortado voor de inwendige mens.
Een van de obers hebben we al een keer eerder gesproken. Hij herkende een beetje onze taal want hij was lange tijd in Duitsland geweest en zo praten we Duits in een Spaanse stad.
We lopen verder, nog een paar straten en pleinen bezoeken die we nog niet bezocht hebben deze keer.
Ik sta voor een winkel met de prachtigste flamencojurken. Ik sta te kwijlen, wat zou ik graag een jurk mee naar huis nemen. Maar wanneer ga ik die aantrekken in Maastricht. Naar het terras op 't Vrijthof? Aan een hangertje hangen op mijn slaapkamer, op een paspop in de huiskamer?
Hoe verliefd ik ook ben op het bezit van een jurk in Spaanse stijl het is en blijft een slecht idee.
En zo slenteren we verder doelloos door de stad. Langzaam, kijkend en niet wetend waar we ons precies bevinden. Manlief moet toch echt even op zijn gps kijken.
En dan staan we in de Joodse wijk met een doorkijk naar de Cathedral. Met jou komen we nog eens ergens is zijn antwoord op mijn vraag waarom hij op zijn gps moet kijken.
Ja, ik ben hier vaker geweest. De terrassen zijn leeg want het is tegen 17.00 en iedereen heeft geluncht. We lopen doelloos verder.
Op het plein San Francisco liggen 2 grote terrassen en die zijn nu ook voor de helft leeg. Toch gaan we daar even een cerveza drinken. De zon is daar weg, die zakt in deze maand tegen 17.00 achter de hogere gebouwen.
We zitten aan alle kanten ingesloten tussen Nederlanders. We praten dan altijd heel erg zachtjes want we hebben geen zin in conversaties in onze eigen taal.
We lopen weer doelloos verder. Geen kroket tegen gekomen. Eten we thuis of buiten de deur?
We gaan dat thuis eens bespreken, we gooien het in de groep.
Ik kan snel een maaltijd in elkaar zetten maar de hele dag achtervolgt mij een ballonnetje boven mijn hoofd. Daarin staat een bord met een gegrilde entrecote, in dunne plakjes gesneden. Een snippertje grof zeezout, een paar frietjes en paprika de padron.
Dat gaat het worden en die ingrediënten heb ik niet in huis en daarom gaan we buiten de deur eten.
Na een beetje rond te hebben gekeken op ons plein besluiten we om naar El Disparate te gaan. Dit restaurant ligt in het hotel Cornerhouse.
We hebben hier 2 jaar geleden al een paar maal gegeten en de kwaliteit is goed.
We starten, ja hoe kan het ook anders met kroketten. Kroketten met gambon. Daar nog een toost bij met warme ansjovis.
Ik neem de entrecote en manlief de tarbot. Nog een heerlijk nagerecht en we staan om 22.00 weer buiten.
Een cortado bij Los Gigantes waar we de enige bezoekers zijn en om 23.00 zijn we thuis.
Doelloos, dat was de zondag en ondanks het woord doelloos is het een hele fijne dag geworden vol met nieuwe, oude indrukken die weer vernieuwd zijn.
Het is vandaag blue monday, dat klopt want de lucht is strakblauw met een adembenemende goudkleurige zon. Een dag die bij mij geen depressie oproept.
Doelloos door de stad lopen, kroketten zoeken, manlief dacht dat we overal kroketten tegen zouden komen. Het kan dan wel een internationale dag zijn, maar kroketten zie ik niet.
We hadden om 12.00 ons ontbijt genuttigd. Een croque-monsieur of een croque madame. Ik heb me niet verdiept in wie wie is maar ik heb een tosti in de koekenpan gemaakt met een gebakken ei erop.
Die kroketten komen later wel, niet nu.
De stad door, we lopen langzaam doelloos aan de zonnige kant van de straat. Zonnebril op en mondkapje voor. Ik heb een 3 tal nieuwe kapjes gekocht in de kleur rosé. De zogenaamde Donald Duck vorm. De kleur aangepast aan mijn handtas en zonnebril. Wanneer ik in een winkelraam kijk dan zie ik dat mijn oren wat naar voren staan. Ik had al zo'n vermoeden want de elastiekjes zitten erg strak. Het ziet er niet uit en mijn oren beginnen te protesteren.
Ik rommel wat in mijn tas en vind nog een wit mondkapje. Niet echt mijn kleur maar het zit een stuk beter. Een kapje qua vorm van een voorgevormde herenslip. Je raakt snel gewend aan het dragen van een kapje want je merkt het als je lippen en je neus koud worden en dan kom je tot de ontdekking dat je niet gesluierd loopt. Al slenterend bedenk ik wat we nu eigenlijk aan het doen zijn. Geen doel, waar gaan we heen is de vraag. Ik weet het niet.
Ik steek met mijn ogen dicht de straat over en dan zie ik wel waar we staan.
Een terrasje in de zon, even een cortado voor de inwendige mens.
Een van de obers hebben we al een keer eerder gesproken. Hij herkende een beetje onze taal want hij was lange tijd in Duitsland geweest en zo praten we Duits in een Spaanse stad.
We lopen verder, nog een paar straten en pleinen bezoeken die we nog niet bezocht hebben deze keer.
Ik sta voor een winkel met de prachtigste flamencojurken. Ik sta te kwijlen, wat zou ik graag een jurk mee naar huis nemen. Maar wanneer ga ik die aantrekken in Maastricht. Naar het terras op 't Vrijthof? Aan een hangertje hangen op mijn slaapkamer, op een paspop in de huiskamer?
Hoe verliefd ik ook ben op het bezit van een jurk in Spaanse stijl het is en blijft een slecht idee.
En zo slenteren we verder doelloos door de stad. Langzaam, kijkend en niet wetend waar we ons precies bevinden. Manlief moet toch echt even op zijn gps kijken.
En dan staan we in de Joodse wijk met een doorkijk naar de Cathedral. Met jou komen we nog eens ergens is zijn antwoord op mijn vraag waarom hij op zijn gps moet kijken.
Ja, ik ben hier vaker geweest. De terrassen zijn leeg want het is tegen 17.00 en iedereen heeft geluncht. We lopen doelloos verder.
Op het plein San Francisco liggen 2 grote terrassen en die zijn nu ook voor de helft leeg. Toch gaan we daar even een cerveza drinken. De zon is daar weg, die zakt in deze maand tegen 17.00 achter de hogere gebouwen.
We zitten aan alle kanten ingesloten tussen Nederlanders. We praten dan altijd heel erg zachtjes want we hebben geen zin in conversaties in onze eigen taal.
We lopen weer doelloos verder. Geen kroket tegen gekomen. Eten we thuis of buiten de deur?
We gaan dat thuis eens bespreken, we gooien het in de groep.
Ik kan snel een maaltijd in elkaar zetten maar de hele dag achtervolgt mij een ballonnetje boven mijn hoofd. Daarin staat een bord met een gegrilde entrecote, in dunne plakjes gesneden. Een snippertje grof zeezout, een paar frietjes en paprika de padron.
Dat gaat het worden en die ingrediënten heb ik niet in huis en daarom gaan we buiten de deur eten.
Na een beetje rond te hebben gekeken op ons plein besluiten we om naar El Disparate te gaan. Dit restaurant ligt in het hotel Cornerhouse.
We hebben hier 2 jaar geleden al een paar maal gegeten en de kwaliteit is goed.
We starten, ja hoe kan het ook anders met kroketten. Kroketten met gambon. Daar nog een toost bij met warme ansjovis.
Ik neem de entrecote en manlief de tarbot. Nog een heerlijk nagerecht en we staan om 22.00 weer buiten.
Een cortado bij Los Gigantes waar we de enige bezoekers zijn en om 23.00 zijn we thuis.
Doelloos, dat was de zondag en ondanks het woord doelloos is het een hele fijne dag geworden vol met nieuwe, oude indrukken die weer vernieuwd zijn.
Het is vandaag blue monday, dat klopt want de lucht is strakblauw met een adembenemende goudkleurige zon. Een dag die bij mij geen depressie oproept.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
