devroompjesgaannaarsevilla

Zondag 9 januari,

Vrijdag hebben we weer een flinke wandeling gemaakt. We gaan een taartje eten want onze vriend Guus uit Maastricht is jarig.

Wie jarig is die trakteert maar de afstand is te groot. Wij trakteren ons zelf maar we moeten eerst wat stappen maken anders hebben we het niet verdiend.
Een plekje in de zon, 16 graden en strakblauwe lucht. Ja, ik weet het, het wordt flauw maar het is niet anders. Daarom zitten we ook hier en niet in Nederland. Het doet ons goed om hier te zijn. Elke dag uren buiten de deur. Lopen, zitten, een drankje en zo maken we er iets van.

Maar goed, een taartje. Waar gaan we dat eten? Voorwaarde is in de zon zitten. We wegen een aantal opties tegen elkaar af en komen tot een democratisch besluit we gaan zitten bij de Mercado Lonja de Barranco. Aan onze "spaanse Maas". een tafel in de zon en de serveerster neemt de koffie op voor het taartje moet je naar binnen.

QR code om naar binnen te gaan is verplicht maar volgens mij dringt het bij iedereen nog niet erg door want je loopt zonder controle zo naar binnen.

Manlief gaat ze uitzoeken, ik ben heel erg benieuwd wat er eerder is, de koffie of het gebak. Manlief is een weegschaal, dus het kan soms even duren voordat de beslissing is genomen.

Daar komt hij aan met 2 zoetigheden. Een glas gevuld met gemalen hazelnoten, daarop wat kloddertjes Nutella, stukjes banaan en slagroom. Het lijkt een beetje vreemd maar het smaakt prima. Op Guus, het andere gebakje is een soort tompouce met een dikke witte brij waarvan ik vermoed dat deze gemaakt is van gecondenseerde melk. Het is dik en stroperig, maar ook deze gaat er wonderwel in.
Daar een mooie cappuccino bij en wij denken aan Guus.
Later nemen we nog een glaasje fris. Wat zijn de plannen? Even de brug over? Ja, manlief heeft schoenen gezien in Triana en zijn schoenen zijn niet waterdicht. Dat is een paar weken geleden ontdekt toen de hemel openstond.

De schoenen die hij zoekt staan er niet bij. Ondertussen worden we voorbij gescheurd door elektrische steps. Die gaan zo hard en rijden kriskras over de stoep, straat en soms over een fietspad. Als je niet uitkijkt als voetganger dan hang je geplet tegen het stuur.

Een jong stelletje komt aan gescheurd en de vrouwelijke helft valt. Ze komt terecht op haar pols. ik voel de pijn. Maar het valt wel mee volgens haar. Ik denk, die pijn komt morgen wel en dan voel je precies waar je allemaal het asfalt hebt geraakt.
Manlief wil ook wel graag zón ding huren. Maar ik ben het daar niet mee eens. In het ziekenhuis terecht komen met een gebroken heup en dan met de skivlucht naar huis. No way, ik merk dat ik het nog niet uit zijn hoofd gepraat krijg.
Gewoon niet meer over praten dan verdwijnt die gedachte wel.

In Triana drink ik een mooi vers getapte cerveza 0/0 en we zitten weer in het zonnetje. Wanneer het met de drukte wat minder wordt lopen we langzaam aan weer terug en die dag hebben we onze stappen wel gemaakt.
Een bordje seranoham, wat olijfjes en kaas. Dat is ons voorgerecht.
Spinazie met kikkererwten, zelf gemaakte tortilla is ons avondmaal. Genoeg voor vandaag. Later nog een kopje koffie met een Sevilliaans koekje. De tortilla had ik zelf gemaakt, hij smaakte prima, zag er goed uit maar bleef niet zo aan elkaar plakken zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Een kniesoor die het opvalt. Het gaat ook om de smaak en die was goed.

Zaterdag moeten er wat administratieve handelingen worden verricht, ik ga hier verder niet op in maar het resultaat was niet bevredigend en manlief staat met een ruk op, kom naar buiten, ben er klaar mee.
Ik loop achter hem aan en we gaan bij Eureka zitten voor onze cappuccino. Hier weten ze precies hoe wij hem willen hebben. Het is heel erg druk, overal. Er wordt gegeten en gedronken. De biologische markt is aan het opruimen en de popcornbakker zet zijn kraampje op en begint te bakken. Zo kijken we om ons heen en proberen Spaanse gesprekken te volgen. Later op de middag nog een glaasje bij Alameda 5 en we komen op nog geen 2000 stappen. Helaas, morgen misschien weer.

Een restje tortilla en een salade met tomaat, olijven en grote ingelegde sardines.

Zondag, we staan laat op, echt laat. Het is al 12.00 geweest. We zijn echt schandalig. Ik wil graag een omelet maken met champignons die ik natuurlijk niet in huis heb.
Manlief gaat naar de Dias onder ons. Het duurt erg lang voordat hij terug is met alles. Broodje, eieren en champignons.
Wat blijkt, de Dias is dicht op zondag. Hij is eerst naar de overkant van het plein gelopen voor een broodje maar daar hadden ze geen eieren. Nee, natuurlijk niet. Het is een bakker.
Even een Carrefour zoeken en daar zijn eitjes, geen champignons, alleen in blik. Het is een rondrit rondom ons plein geworden voordat ik een omelet kan maken.

Even wat was in de machine en die hangt nu te drogen op het dak. Dat dak heeft een uitzicht, niet te geloven zover als je kunt kijken. Je ziet de Seta's liggen. Alle kerktorens die Sevilla rijk is. De grote Kathedraal. De mooie Calatrava brug, de lipstick, een gebouw wat van afstand op een lipstick lijkt en in de wijk Triana ligt.
We gaan er straks weer even op uit.