devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette
05 Januari 2022 | Spanje, Sevilla
Woensdag 5 januari,
Zittend op ons balkonnetje, 5 meter lang en 1 meter breed. De zon schijnt en de lucht is bezwangerd met de geuren van geroosterd brood. Brood, warm, goudkleurig en een donkere streep van de gril. Spaanse ham, kaas, olijfolie, geraspte tomaat, marmelade. Noem het maar op en het wordt geserveerd. Een cortado of een café bonbom, glaasje verse jus en je kunt de dag beginnen.
Terwijl ik dit ruik en bekijk, 2 hoog neerkijkend op een Spaans terras van een typisch Spaans restaurant zit ik te mijmeren en te bedenken dat ik het leven zo perfect vind. Dit is het, het geluid van een gitarist die wat Spaanse melodieën speelt, de kerstmarkt aan de overkant met de laatste stuiptrekkingen doe ik wel mijn luiken open of blijf ik dicht vandaag. iedereen op weg naar iets of niets.
De hersenspinsels van Nederland die je dagelijks lastig vallen met minder leuke zaken zijn daar gebleven.
Hier maak ik me druk, hoe blauw is de lucht, is er wind en waar komt ie vandaan. Brengt hij koude of warmte mee, wat is de temperatuur van vandaag.
Wat ga ik eten? Heb ik alle boodschappen in huis of moet ik naar de markt of naar de supermercado of gaan we een hapje buiten de deur eten.
Dit zijn de hersenspinsels die me hier elke dag lastig vallen. Ga ik naar buiten of blijf ik thuis, ga ik links of rechts af. Hier is niets of niemand die zich hier mee bemoeit.
Vanavond gaan we beneden eten. Een restaurant dat om 09.00 open gaat en tegen middernacht de deuren sluit. Het begint met ontbijtende Spanjaarden, dat gaat over in lunch en dan over in avondeten. De kaart blijft hetzelfde. Een stukje varkenshaas in wishkysaus, een stuk ossenstaart gegaard zodat het vlees van de staart valt. Een mooi gebakken visje, kleine salade erbij. Russisch ei, dat hier overal op de kaart staat, stukje brood erbij en en bij elk gerecht maar dan ook bij elk gerecht frietjes of chips.
Het maakt niet uit of je simpel gaat eten, of een wat duurder restaurant neemt. Je bestelt je gerechten, laat ze midden op tafel neerzetten en je vertelt de ober dat je deze gerechten samen deelt. 2 schone bordjes en je pakt van alles wat. Heb je trek in meer dan bestel je nog wat. Is de ene persoon klaar en de ander gaat door, alles is mogelijk.
Blijf je zitten of reken je af. Niets moet, je mag zolang blijven zitten totdat de deuren dicht gaan en de kok naar huis gaat.
Dat wordt het voor vandaag. En wanneer de temperatuur wat aan het dalen is gaan de gaslichten aan, men zit met muts en winterjas aan maar je blijft buiten zitten.
Gisteren bij de kapper geweest, de afspraak gemaakt met onze vertaalapp want het ging wat moeizaam. Maar gisteren om 15.00 was ik aan de beurt. Highlights meer was niet nodig, een beetje zonnestralen door mijn haar.
Dat had ik al netjes kunnen uitleggen. Op mijn vraag of ik kon pinnen werd met nee beantwoord. Een moment, ik bel manlief en vraag of ie even wat echt geld komt brengen. Terwijl de kapster mijn haren inpapt en verpakt in folievellen komt manlief binnen lopen. Hij geeft mij geld en gaat ergens koffie drinken.
Terwijl de blauwe verf zijn werk moet doen komt er een koerier per fiets met 2 tasjes met eten.
De 2 kapsters sluiten de voordeur, en zij verdwijnen met de tasjes en ik zit alleen. Ze heeft me nog vlug 2 Spaanse roddelbladen in mijn hand geduwd. Koffie of thee, daar wordt niet om gevraagd en terwijl mijn blik zo rond het salonnetje draait zie ik kleine plastic bekertjes en een fles met sherry en likeur. Helaas niet voor mij.
Het is koud in de salon, de deur gaat weer open wanneer de dames klaar zijn met hun maal trekken zij een dikke winterjas aan. Het is frijo roepen ze naar mij. En ik, ik zit in een bloes met vest te blauwbekken en krijg bijna dezelfde kleur als mijn haarverf.
Wanneer mijn haren zijn uitgespoeld maakt de kapster met haar handen een knipgebaar, nee, nee, niet knippen ik wil het langer laten worden. Ik wijs de föhn aan en ze droogt mijn haren. Het resultaat is prima. De kleur is goed en wanneer ik thuis kom vraagt manlief waar mijn krullen zijn gebleven. Ik kijk hem verbaast aan. Krullen, ik heb nooit krullen gehad maar in zijn ogen had ik altijd een mooie bos met krullen. Dat is dus liefde.
Ik kijk op mijn stappenteller en die is nog maar met 10 procent gevuld van mijn dagelijkse behoefte. Kom we lopen nog even naar de supermercado van El Corte Ingles, daar dwalen we door de schappen met spullen die we niet nodig hebben. Een doosje Gusto capsules met chocola. Een heerlijk bakkie chocolademelk, dat is mijn laatste verslaving.
Ik maak voor vandaag een paprika/tomaat soepje, flink wat knoflook erin, gerookte paprikapoeder, beetje kruiden. Wat handgesneden lomo van de kerstmarkt, olijfjes, ingelegde Payoyokaas, en een paar sneetjes gegrild brood met Cabrales.
Hoe simpel kan het zijn.
Zittend op ons balkonnetje, 5 meter lang en 1 meter breed. De zon schijnt en de lucht is bezwangerd met de geuren van geroosterd brood. Brood, warm, goudkleurig en een donkere streep van de gril. Spaanse ham, kaas, olijfolie, geraspte tomaat, marmelade. Noem het maar op en het wordt geserveerd. Een cortado of een café bonbom, glaasje verse jus en je kunt de dag beginnen.
Terwijl ik dit ruik en bekijk, 2 hoog neerkijkend op een Spaans terras van een typisch Spaans restaurant zit ik te mijmeren en te bedenken dat ik het leven zo perfect vind. Dit is het, het geluid van een gitarist die wat Spaanse melodieën speelt, de kerstmarkt aan de overkant met de laatste stuiptrekkingen doe ik wel mijn luiken open of blijf ik dicht vandaag. iedereen op weg naar iets of niets.
De hersenspinsels van Nederland die je dagelijks lastig vallen met minder leuke zaken zijn daar gebleven.
Hier maak ik me druk, hoe blauw is de lucht, is er wind en waar komt ie vandaan. Brengt hij koude of warmte mee, wat is de temperatuur van vandaag.
Wat ga ik eten? Heb ik alle boodschappen in huis of moet ik naar de markt of naar de supermercado of gaan we een hapje buiten de deur eten.
Dit zijn de hersenspinsels die me hier elke dag lastig vallen. Ga ik naar buiten of blijf ik thuis, ga ik links of rechts af. Hier is niets of niemand die zich hier mee bemoeit.
Vanavond gaan we beneden eten. Een restaurant dat om 09.00 open gaat en tegen middernacht de deuren sluit. Het begint met ontbijtende Spanjaarden, dat gaat over in lunch en dan over in avondeten. De kaart blijft hetzelfde. Een stukje varkenshaas in wishkysaus, een stuk ossenstaart gegaard zodat het vlees van de staart valt. Een mooi gebakken visje, kleine salade erbij. Russisch ei, dat hier overal op de kaart staat, stukje brood erbij en en bij elk gerecht maar dan ook bij elk gerecht frietjes of chips.
Het maakt niet uit of je simpel gaat eten, of een wat duurder restaurant neemt. Je bestelt je gerechten, laat ze midden op tafel neerzetten en je vertelt de ober dat je deze gerechten samen deelt. 2 schone bordjes en je pakt van alles wat. Heb je trek in meer dan bestel je nog wat. Is de ene persoon klaar en de ander gaat door, alles is mogelijk.
Blijf je zitten of reken je af. Niets moet, je mag zolang blijven zitten totdat de deuren dicht gaan en de kok naar huis gaat.
Dat wordt het voor vandaag. En wanneer de temperatuur wat aan het dalen is gaan de gaslichten aan, men zit met muts en winterjas aan maar je blijft buiten zitten.
Gisteren bij de kapper geweest, de afspraak gemaakt met onze vertaalapp want het ging wat moeizaam. Maar gisteren om 15.00 was ik aan de beurt. Highlights meer was niet nodig, een beetje zonnestralen door mijn haar.
Dat had ik al netjes kunnen uitleggen. Op mijn vraag of ik kon pinnen werd met nee beantwoord. Een moment, ik bel manlief en vraag of ie even wat echt geld komt brengen. Terwijl de kapster mijn haren inpapt en verpakt in folievellen komt manlief binnen lopen. Hij geeft mij geld en gaat ergens koffie drinken.
Terwijl de blauwe verf zijn werk moet doen komt er een koerier per fiets met 2 tasjes met eten.
De 2 kapsters sluiten de voordeur, en zij verdwijnen met de tasjes en ik zit alleen. Ze heeft me nog vlug 2 Spaanse roddelbladen in mijn hand geduwd. Koffie of thee, daar wordt niet om gevraagd en terwijl mijn blik zo rond het salonnetje draait zie ik kleine plastic bekertjes en een fles met sherry en likeur. Helaas niet voor mij.
Het is koud in de salon, de deur gaat weer open wanneer de dames klaar zijn met hun maal trekken zij een dikke winterjas aan. Het is frijo roepen ze naar mij. En ik, ik zit in een bloes met vest te blauwbekken en krijg bijna dezelfde kleur als mijn haarverf.
Wanneer mijn haren zijn uitgespoeld maakt de kapster met haar handen een knipgebaar, nee, nee, niet knippen ik wil het langer laten worden. Ik wijs de föhn aan en ze droogt mijn haren. Het resultaat is prima. De kleur is goed en wanneer ik thuis kom vraagt manlief waar mijn krullen zijn gebleven. Ik kijk hem verbaast aan. Krullen, ik heb nooit krullen gehad maar in zijn ogen had ik altijd een mooie bos met krullen. Dat is dus liefde.
Ik kijk op mijn stappenteller en die is nog maar met 10 procent gevuld van mijn dagelijkse behoefte. Kom we lopen nog even naar de supermercado van El Corte Ingles, daar dwalen we door de schappen met spullen die we niet nodig hebben. Een doosje Gusto capsules met chocola. Een heerlijk bakkie chocolademelk, dat is mijn laatste verslaving.
Ik maak voor vandaag een paprika/tomaat soepje, flink wat knoflook erin, gerookte paprikapoeder, beetje kruiden. Wat handgesneden lomo van de kerstmarkt, olijfjes, ingelegde Payoyokaas, en een paar sneetjes gegrild brood met Cabrales.
Hoe simpel kan het zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
