devroompjesgaannaarsevilla

Vrijdag 24 december,

Het blijft regenen maar we moeten even de benen strekken. Naar Triana, de brug over en door de drukke winkelstraat.
Een kopje koffie met wat lekkers en empenada’s kopen als onderdeel van onze kerstavond.

We nemen de verkeerde brug en belanden een heel eindje verder in Triana.
Volgens mij was dit ook al een keer eerder gebeurd. Via links en rechts komen we op een kruispunt waar tussen pa en dochter een discussie ontstaat welke kant we in moeten.
Gek, allebei googelmaps maar die wijzen verschillende richtingen aan.

Dochter loopt voorop en we komen in de normaal zo drukke winkelstraat.
Maar niet vandaag, niet nu het regent, ondertussen is mijn broek weer nat tot aan mijn knieën.
We gaan een restaurant binnen nadat we onze QR code en rijbewijs hebben laten zien.

We bestellen koffie en ik wil er graag iets lekkers bij. Een soort van Postres (nagerecht) maar dan anders. Tarte, roep ik naar de ober.
Hij probeert mij te begrijpen, ah un croisant? Nee, die heb ik al bij het ontbijt gehad.
Maar dan gaat er bij hem een lichtje branden, ik kan het bijna zien.
Hij loopt naar de vitrine en komt met een taartschaal terug waar 7 gebakjes liggen, hier kunnen we uit kiezen.
Dat is wat ik bedoelde en we nemen alle drie iets lekkers.

We moeten nog een heel stuk lopen en dan zijn we die calorieën wel weer kwijt denk ik.

Wanneer de regen weer is gaan dwalen over de rest van Spanje lopen we de winkelstraat verder uit.

Bijna alles is gesloten vanwege kerstavond. Nog even naar het winkeltje van de empanada ’s. zoveel verschillende smaakjes het wordt denk ik moeilijk kiezen.
Er staat een rij tot buiten. Man en dochterlief gaan een schoenenzaak binnen. Ik bedenk hoe heet meenemen ook al weer in het Spaans. Ik roep naar Herman, hoe zeg ik dat ik de empanada ‘s mee wil nemen.
Hij zoekt even in zijn vertaalapp en het Spaanse woord is Para Llevar.

Ik ben aan de beurt en zoek 6 verschillende empanada ‘s uit. Caliente, vraagt de medewerkster? Si, calor want ik wil ze koud mee naar huis nemen. We eten ze in de avond als een onderdeel van ons diner.

Wanneer alle 6 stuks zijn uitgezocht hou ik mijn empanada’s in de gaten. Maar dan belanden ze toch op een grote bakplaat en die wordt de oven ingeschoven door een andere dame.

Ho,ho roep ik hard. Ze moeten caldo blijven, si ze worden zo caliente gemaakt en dan begin ik te twijfelen aan het woord Caldo.
Cold roep ik, maar Engels begrijpen ze hier niet. Verdorie, ik ben het kwijt. Ze halen de empanada’s van de bakplaat en ik ben tevreden.
Wat is in godsnaam het woord koud ook alweer in het Spaans.
En langzaam aan, murmelend met het mondkapje voor mijn neus, wat aardig nat begin te worden van de stress, roep ik frio.

Ik heb mijn tasje met de empanada’s en onderwijl denkend komt een voorval in mijn hoofd van jaren geleden.
We zaten op een terras in Cadiz in de zon en een Spaanse dame die naast mij zat zegt dat ze opstapt omdat het te caliente is, ik denk koud, mens het is harstikke warm.

Die avond eten we warme empenada’s, ingelegde sardientjes, gebakken hertenbiefstuk met puree en romenesco bloemkool. Morgen naar Abades, een restaurant aan onze “Maas”.