devroompjesgaannaarsevilla

Zaterdag 18 december,

Het is niet uit te leggen, of ik kom uit een vorig leven uit Spanje of ik ga erheen in het volgende leven maar dit is thuiskomen.

Alice in wonderland, Mickey Mouse in Disneyland, ik kan het niet anders omschrijven, het is in een woord geweldig om hier weer te zijn.

De treinreis, snelbus en vliegreis verliep prima. We waren er ruim op tijd. Ik ben zo'n stress kip en ik zie altijd en overal beren op de weg. De trein die niet verder kan, de bus die in het kanaal rijdt, het vliegtuig dat niet kan opstijgen vanwege de mist. Maar de goden waren me goed gezind en om 23.00 stonden we in ons appartement aan de Alameda du Hercules. We lopen een rondje en kijken elkaar aan. We lezen via de display op ons voorhoofd: terras, terras, terras.

We rennen naar buiten en zuigen de lucht op. Sevilla is dag en nacht bezwangerd van etensluchten. We roken de patatas bravas al. We hebben sinds het ontbijt niets meer gegeten. Ik durfde mijn mondkapje in het vliegtuig niet af te doen, bang voor rondvliegende virusjes.

Ik had nieuwe mondkapjes gekocht die zo strak zaten dat er geen beestje langs kon kruipen. Helaas heb ik wat vel over in mijn gezicht dat eigenlijk wel wat bijgesneden kon worden. Het hing een beetje aan de zijkanten van mijn mondkapje over.En waarom ik lippenstift had gebruikt? Die was niet te zien door dat witte masker.

We lopen via de terrasjes naar Alameda 5, en ja hoor daar staan onze obers van voorgaande jaren. We krijgen een corona omhelzing en we bestellen een cerveza sin en con alcohol. We willen nog graag een hapje eten maar de keuken is dicht. Jammer dan straks die zak chips maar burgemeester maken en we hadden een stukje kaas vanuit Nederland meegenomen. Weggooien of de koffer in was in de ochtend de optie en nu zijn we dankbaar dat we straks nog iets te eten hebben.

Na een paar biertjes gaan we naar huis. Het is al 01.00 en de terrassen puilen uit.
Terug in het appartement gaan de koffers open en wordt alles opgehangen en opgeborgen.

Er stond een fles Spaanse wijn klaar van de eigenaar voor ons en Herman gaat even proeven of deze lekker is.
Ik ben sinds bevrijdingsdag gestopt met de alcohol en ben nog nooit zo bevrijd geweest. Ik ben nu van de mocktails en die smaken geweldig.

We liggen er tegen 02.30 in en het bed en ik moeten nog aan elkaar wennen. 1.50 met ons 2 , tja wat zal ik ervan zeggen. Samen onder een dekbed, ook al zo'n ding. Het wordt een lange, korte nacht het is maar net zoals je het bekijkt. Dit verdient een plan van aanpak.

Om 12.00 wagen we ons naar buiten. Strak blauwe lucht en zon. We gaan midden op het plein in de zon ontbijten. Engels ontbijt, dan lopen we via de calle de Feria naar de Chinees voor ons boodschappen karretje. We komen langs Eureka en zien de manager van 2 jaar geleden. We worden herkend, vreemd, zo opvallend zien we er nu ook weer niet uit. Ook een van de medewerkers van Veo appartments is aanwezig, via een stalen hek wat hij op veilige afstand dicht houd praten we even bij. Deze keer geen appartement via hen maar nu via Airbnb.

Dan bij de winkel van Sinkel een karretje en een theepot gekocht. De rest komt wel als ik een week geacclimatiseerd ben. Dan weet ik pas wat ik mis.

Even langs een Carrefour voor het ontbijt en dan terug. Strooptocht door het appartement om te kijken wat er wel of niet aanwezig is.

De balkondeuren staan open en beneden stromen de terrassen vol met de Spaanse bevolking die gaan lunchen, zeer uitgebreid meestal.

Ik heb de keuken na gekeken, mijn kruidenmengsels over gedaan in glazen potjes. Een Nederlandse appel in een IKEA bakje gelegd als fruitschaal.

Het bed opnieuw opgemaakt met twee eenpersoons dekbedden zodat ik weer kan draaien zonder valse koele lucht.

We gaan erop uit, naar een terras en op zoek naar een café con leche........