devroompjesinmaastricht

Dinsdag 23 juni

Afgelopen zaterdag hebben we de bus genomen voor een bezoekje elders in Maastricht. Het weer is goed en de bedoeling is dat we vanwege corona buiten blijven zitten. Bij slecht weer kunnen we onder de logia zitten en eventueel nog de buiten openhaard aanmaken. Geen enkel excuus om elkaar niet te ontmoeten. We blijven op afstand van elkaar want we zitten allemaal in de risicogroep qua leeftijd.

We borrelen onder de luifel met een mix van cava en liquor 43. Een plateau Spaanse voorafjes en daarna gaan we aan tafel. Sardientjes uit de oven en daarna gaat de gastvrouw de tuin in om voor ons een paella te bereiden. Een grote paella pan op een gasbrander. Ik sluit me bij haar aan en roer zo nu en dan een keer door de pan als zij binnen wat ingrediënten gaat halen.

Nog heel even de doperwten uit de vriezer halen is haar antwoord als ze even wegloopt. Let jij op de paella? Natuurlijk, ik blijf erbij en let goed op, niet teveel roeren want de onderste laag moet wel een krokant korstje krijgen.
De gastvrouw komt terug met een zak doperwten, tenminste dat was de bedoeling.
Ze trekt de zak op en doet de inhoud over in de paella pan boven op de rijst.
Ik zie tot mijn verbazing dat het geen doperwten zijn maar tuinbonen. Ze zijn wel erg klein maar het blijven tuinbonen.
De gastvrouw ziet het gebeuren en kijkt verschrikt naar mij, wat nu? Ze probeert alle bonen er van af te halen maar dat gaat niet meer lukken zonder dat de overige ingrediënten er aan blijven plakken. Ik zeg, laat liggen die boon. We vertellen dadelijk niets tegen onze mannen, die zijn onder de loggia druk in gesprek met elkaar om de wereldproblemen op te lossen.

Ze roert de bonen onder de rijst met ingrediënten en ja, je moet heel goed kijken om te zien dat het geen erwt is maar een boon die daar tussendoor fietst. Ik proef een lepel met alle ingrediënten inclusief een tuinboon maar ik proef niet een uitgesproken smaak door die boon.
De gastvrouw roept van afstand dat ze eraan komt lopen met de pan en manlief draagt zorg voor de onderzetter. Het is een plaatje om te zien, mooie gele rijst, rode paprika, gebakken chorizostukjes, kipkluifjes, stukjes varkensvlees, tuinbonen, ui, knoflook , mosselen en grote gamba’s. het is een plaatje geworden.
Ieder voor zich maakt zijn bord op. Een centrale lepel die in de pan blijft en niet met je eigen vork terug in de pan.
Als bijgerecht staan er nog gekookte mosselen en inktvisringen.

Morgen geen weegmoment.
Terwijl we zitten te eten roept de eega van de gastvrouw, is dit een tuinboon?
Ik kijk de gastvrouw aan en we raken in een lachbui waar we niet meer uitkomen.
Mijn eega snapt er al helemaal niets van. Is dit een ander gerecht? Ja, zeg ik, je vervangt een onderdeel uit het oorspronkelijke gerecht en dan mag je dit wegschrijven onder je eigen naam.

Het gezicht van onze vriend is werkelijk vermakelijk. Nee, vertel roept hij. En dan bekent de gastvrouw dat ze per ongeluk het verkeerde pak uit de diepvries heeft genomen waardoor er nu een boon in plaats van een erwt in de paella is beland.
We genieten intens van deze middag/avond. Onder het genot van lekker eten, prachtig warm weer, fijne vrienden en mooie wijnen hebben we een heerlijke dag gehad. Weer even een ontsnapping van onder onze tegel en zo gaan we beetje bij beetje los.
Later op de avond nemen we de bus terug. We stappen in en de bus is leeg. We moeten weer een mondkapje op, Herman is weer aan het vechten met zijn leesbril met touwtje en de elastiekjes van het mondkapje. En bij mij blijven de elastiekjes vasthangen aan mijn oorbellen.
Deze tochten met de bus zijn scenes aan het worden uit een of andere comedy.

Zondagmiddag gaan we de stad in, vandaag zou ik graag een keer buiten de deur willen eten.
We stappen uit bij Mosau Forum en lopen door naar ‘t Pothuiske aan de Maas. Overal is het druk, we drinken onze koffie en daarna een sjoes.

We willen graag een hapje eten bij de Comedie. Een van onze favoriete terrassen. Een geweldig uitzicht over het Onze Lieve Vrouweplein. Herman maakt telefonisch een afspraak en ze hebben omstreeks 18.00 een plaats voor ons op het terras. Ik ben daar vanaf vorig jaar november niet meer geweest. We zijn een aantal maanden in Sevilla geweest en vanaf 20 maart ging alles op slot.

Het terras zit vol, er is afstand gecreëerd. We nemen een glas rosé en besluiten later wat we gaan eten. We mogen tot 21.00 blijven zitten. Rond 19.00 krijg ik wat trek en we bekijken de kaart, maar ik weet het al.

Ik had via de social media al een zeetong voorbij zien komen en daar had ik mijn zinnen op gezet. En ja hoor, ze hebben nog zeetong voorradig. In een mooie koperen pan wordt de zeetong geserveerd, prachtig gebakken op een bedje van Lamsoren, echte boter, beetje knoflook, tomaatjes uit de oven. Het was geweldig lekker.

Dit was een heel fijn weekend, we hebben de tranen laten lopen maar dan vanwege de lachbuien.