devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
04 Januari 2020 | Spanje, Sevilla
Het immigratie kantoor was dicht toen Herman daar weer naar toe was gelopen. Ik ben blij dat ik er niet bij was geweest want hij was niet te genieten.
Dan is het open, dan weer dicht, moppert hij. Er worden over elkaar aan de deur papiertjes geplakt en elke dag veranderen de regels.
Maar onderweg neemt hij de beslissing om toch nog een bank binnen te gaan om de leges te betalen.
Hij had er een hard hoofd in en was ook al wantrouwend toen de bankbediende hem vertelde dat het hem ging lukken. En inderdaad we hebben 2 formulieren met een stempel van de bank en die kunnen bij de andere stapel papieren worden toegevoegd.
vandaag is mijn verjaardag en we staan vol goede moed op om richting Plaza de España te gaan. Het is ontzettend rustig in de stad, alles is nog donker.
Ook wel een apart gevoel om rond 07.30 door de stad te lopen. We zijn er tegen 08.00 en er staan al wat mensen in de rij voor de hoge deur.
We tellen de mensen en wij zijn de 15de in rij. Er worden maar 35 nummers uitgegeven dus we krijgen we een nummer om bij een agent terecht te komen, tenminste daar gaan we van uit.
Het plein ziet er prachtig uit zo zonder toeristen, de straatverlichting is nog aan, de fontein spuit in alle kleuren, dat is een cadeautje van de stad speciaal voor mijn verjaardag. Ik vraag aan Herman hoe hij dat zo heeft weten te regelen.
We zouden het zelf niet in ons hoofd halen om vrijwillig zo vroeg hier naar toe te gaan maar dit moment neemt niemand me meer af, of alles nu wel of niet gaat lukken.
Om 09.00 komt een beveiliger naar buiten en die roept hard wat Spaanse woorden en de rij begint zich te splitsen, sommige lopen als een kip zonder kop rond.
Wij lopen ook een kant op maar het is niet erg duidelijk of we nu wel in de goede rij staan.
Er staat een Canadese vrouw achter ons met haar vader, zij woont al 3 jaar hier en zij moet een nummer voor haar vader hebben die de taal niet machtig is.
Ze helpt ons om onze vragen in het Engels te beantwoorden. Herman laat haar onze papieren zien en ze twijfelt of de papieren van de bank wel goed zijn ingevuld.
Hier en daar had ook nog een kruisje moeten staan, maar zegt ze;” je gaat gewoon nog een keer terug naar de bank en die passen het kosteloos nog een keer aan”.
We mogen we ons gaan voorbereiden op een teleurstelling. Ik krijg hier de kriebels van. Wat er ook gebeurt, ik ga niet meer terug. Als we de deksel op onze neus krijgen dan stoppen we met deze procedure. Je staat op tijd op, alles is goed ingevuld, we zijn overal achter aan gegaan en nu zien we dat er mensen aan het voordringen zijn.
Dan komt er een gevaarlijk uitziende beveiliger die roept wat heen en weer. We gaan lopen en wanneer ik mijn tas op de band wil leggen ter controle komen er ineens andere mensen tevoorschijn die kwaad kijken, ik ben volgens hen aan het voordringen.
Begrijpen doe ik het allang niet meer, ik laat me meedeinen door de rest van de omstanders. Je voelt je heel klein en nederig.
De Canadese staat nog steeds bij ons en verteld ons dat we de persoon in de gaten moeten houden die twee uur geleden ook voor ons stond.
Eindelijk begint er schot in te komen en ja hoor, we hebben een nummer om weer op een andere plek te gaan wachten, daar mogen we bij gaan zitten maar wachten duurt altijd te lang. Inmiddels is het al 10.00 in de ochtend. Sommige mensen hebben hiervoor hun werkzaamheden moeten onderbreken, een student mist hierdoor haal lessen en ga zo maar door. Maar eindelijk komt er een politieagent ons vertellen dat de volgende nummers mee mogen.
En ja, wij zitten erbij. De Canadese is achter ons en ze zegt dat ze ons zal helpen met de taal als we er niet uit komen. Dat is een hele geruststelling, want Engels praten met buitenlanders waar je dagelijks mee te maken hebt, nee hoor dat kan niet.
We komen aan de balie, de agent knikt maar verder wordt er niet veel gezegd tegen ons. Je voelt je echt een buitenlander die op zijn knieën mag smeken voor het nummer.
Onze ingevulde papieren komen van internet, zijn daar ook op ingevuld, dan hebben wij ze uit laten printen en de politieagent gaat deze formulieren op internet weer zelf invullen.
Het formulier van de bank, wat volgens de Canadese niet goed is ingevuld is wordt toch goed bevonden.
Andere kopieën die we in honderdvoud moesten vermenigvuldigen gaan de prullenbak in.
Ik word er een beetje giechelig van. We zijn in een duistere film beland.
Ik kijk een keer achterom en zie de Canadese bemoedigend knikken. Wanneer alles is goedgekeurd en Herman op zijn papieren een NIE nummer krijgt moet ook ik nog door de ballotage commissie.
Dan vergeet de agent om ook op mijn papieren een nummer te schrijven en dankzij de oplettendheid van Herman krijg ik ook nu een nummer. Een zucht van verlichting gaat door mij heen. In 4/5 Spaans met een beetje Engels legt de agent uit dat we over 10 dagen weer terug mogen komen om het pasje op te halen.
Zal dan alles weer opnieuw beginnen, denk ik. Weer midden in de nacht opstaan etc. Maar nee hoor, we mogen het pasje ophalen tussen 09.00 en 12.30 met het formulier en onze paspoorten.
We zijn blij dat het tot zover gelukt is. De Canadese geeft ons een hand en zegt dat we nu niet meer zo vroeg hoeven te komen en dat we geen nummertje meer hoeven aan te vragen.
Ik zag mensen later in die ochtend aan de balie staan, die een pasje kregen uit een koffer van een politieagent, die keken allemaal zo ontzettend blij alsof een miljoen hadden gewonnen, die hebben deze procedure ook helemaal moeten doorlopen en dan ben je zo blij.
We staan buiten, kijken elkaar aan en zeggen blij; “Yes, we hebben het”. We gaan ontbijten, het is ondertussen al 10.45 en lopen richting de seta’s.
Daar heeft Herman een restaurantje gevonden dat op tripadvisor in de top 10 staat. Het is heel erg druk binnen maar we weten een plaatsje te bemachtigen en bestellen een brunch. Een grote houten plank met allerlei lekkers, vers sap van het een of ander en een dikke yoghurt waar van alles in zit. Meestal hou ik niet zo van brokjes in yoghurt of melk maar dit is hemels.
Tegen 13.00 gaan we naar huis. Het was vroeg voor ons, ik ga de krant lezen en dommel mee en dan weg en heb hallucinaties van de perikelen van deze ochtend. Tegen 18.00 gaan we deur uit en drinken op weg richting het restaurant nog ergens een glaasje cava.
Om 20.00 hebben we een tafel besproken bij Abades in Triana. Ja, het is zoals ik het me had voorgesteld, we hebben een mesa de premium. Dat houdt in dat we voor de reservering een bedrag moeten betalen maar daar zit in, een glas cava en koffie na.
We zitten aan het raam, vanaf het plafond tot aan de grond. We kijken zo op de rivier met aan de overkant de Torre del Oro. De gerechten zijn geweldig met bijbehorende wijnen en we beslissen dat we hier nog een keer terugkomen voor een lunch om te genieten van het uitzicht maar dan overdag als de boten varen. Na afloop gaan we nog naar een rooftopbar tegenover de kathedraal die helemaal verlicht is en je waant je in het decor van 1001 nachten, dit was mijn verjaardag, een dag met een gouden randje.
-
04 Januari 2020 - 14:50
Herman:
Het is niet te geloven en niet te begrijpen dat politie-personeel van notabene de vreemdelingenpolitie die specifiek opgesteld staan om niet-spanjaarden (buitenlanders, die dus geen spaans spreken) te helpen met het verkrijgen van de vereiste papieren, of te verwijzen naar andere instanties, etc., zelf geen woord Engels spreken. Ze ratelen maar door in het spaans. Het begrip "behulpzaam zijn" kennen ze niet. Ook de papieren die je moet invullen, zijn alleen maar in het spaans, zondere enige engelstalige uitleg. Ze geven zelfs tegenstrijdige informatie. In het spaans staat op de voordeur van het kantoor vreemdelingenpolitie, dat je terecht kunt tussen 09.00 en 14.30 uur. Maar om 11.00uur kreeg ik doodleuk te horen dat we te laat waren en maar morgen terug moesten komen. Alle formulieren had ik online op de website van de vreemdelingenpolitie ingevuld en 2 kopieen ervan laten afdrukken. Maar toen we eindelijk aan de beurt waren, gaat die agent alles wat correct was ingevuld, weer opnieuw liggen overtypen in zijn computersysteem. Ze leven nog in het stenen tijdperk waar alles nog met hamer en beitel wordt geschreven. -
04 Januari 2020 - 18:20
Els:
Tja Herman, je moet er natuurlijk wel iets voor over hebben om in zo'n mooi land met fijn klimaat, heerlijk buitendedeur eten/drinken voor 1/3 van de prijs die je in Nederland betaalt..Elk voordeel heb z'n nadeel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley