devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
01 April 2019 | Spanje, Sevilla
Maandag 1 april
Afgelopen zaterdag zijn we naar Marbella geweest. Een ghost town in de winter. We waren er rond 13.30, de lucht was bewolkt en de temperatuur maar 17 graden.
We kregen informatie van Ramon over de plaats en wat we daar allemaal konden gaan doen. Herman en ik begonnen om eerst naar de kust te bekijken. We kwamen ondertussen het ene na het andere restaurant tegen. In Sevilla zitten alle restaurant rond dat tijdstip helemaal vol en staan mensen buiten te wachten. Maar hier in Marbella was alles voor 95% leeg. Compleet leeg, dit is ook geen stad die je in de winter moet gaan bezoeken en die je ook niet moet gebruiken om te overwinteren.
Er waren natuurlijk wel wat toeristen maar die kon je op een hand tellen. We maakten een plan van aanpak. Tegen 18.30 zouden we allemaal weer bij elkaar komen op een plein en van daaruit zouden we naar Puerto Banus reizen. Dat betekent dat je voor die tijd gegeten moet hebben want daarna is het weer 3 uur in de bus zitten.
Onze bedoeling was om rond 16.00 ergens te gaan eten als dat mogelijk zou zijn. We zagen een leuk restaurant op het strand en gingen daar navraag doen of we daar tegen 16.00 konden eten. Helaas, dit restaurant was gereserveerd voor een bruiloft.
We besloten om alles maar over ons heen te laten komen en gingen het oude centrum in. Daar was het druk en gezellig. We begonnen met een kop koffie en toen op pad. Daarna richting de kust en de boulevard aflopen. Ondertussen zagen we een restaurant tussen de 100 anderen waar het heel druk was. Daar zaten de plaatselijke bewoners maar helaas geen plekje over voor ons.
Maar er was nog een restaurant op het strand waar men een bootje had staan dat gevuld was met houtvuur en waar de vissen in spiesen tegenaan stonden te garen. Binnen was het niet druk, 2 andere tafels waren bezet met oudere mensen. Op het moment dat wij gingen zitten kwam de eigenaar met de vraag of we van vis hielden. Daarop was ons antwoord ja en voordat we dat uitgesproken hadden stond hij al klaar met een schaal met verschillende soorten vissen voor onze neus. Heerlijk zo’n vis van het vuur. De keuze was snel gemaakt en onze zeebaars ging richting het vuur.
Nog een bord met Jamon en dit was een goede maaltijd waarop we de rest van de dag op konden teren. We waren ooit door een Spaanse docent gewaarschuwd als men vissen van een schotel laat zien dan is meestal de prijs aardig hoog want die wordt er niet bijverteld. Dat viel uiteindelijk reuze mee.
We namen bij deze vis een mooie fles witte wijn en onze dag kon niet meer stuk. Geen nagerecht voor ons, dat gaan we doen in de oude binnenstad want daar was het gezellig en wat drukker. Tegen de tijd dat we daar aankwamen waren ook daar alle mensen opgelost. Waar was iedereen gebleven?
Er was geen andere keuze meer, we zijn maar gaan zitten op een klein pleintje waar nog 3 man en een paardenkop zaten.
We namen een kop koffie met een stuk chocoladetaart en een glas likeur 43. We spreken dit getal inmiddels perfect uit op zijn Spaans maar de ober begreep ons niet. Herman ging eens binnen kijken en zag de fles staan. Oh, die likeur, dat spreek je uit op zijn Engels, forty-three.
Om 18.30 verzamelden we ons bij het park en gingen met de bus richting Puerto Banus, daar ligt de haven waar alle grote jachten aanliggen en een boulevard met dure winkels. We hebben daar wat doorheen geslenterd maar mij kon het niet bekoren. Ook dat zag er uit als een ghost town.
Geen hond te zien. Het zal in de zomer best een heel spektakel zijn maar niet voor mij. Om 20.00 reden we terug naar Sevilla.
Marbella, nee, niet voor mij. Dit is een groot circus waar men elkaar moet vermaken, zien en gezien worden. In de winter moet je daar weg blijven en daarom ben ik blij dat ik het gezien heb. Veel mensen vragen ons waarom wij in Sevilla overwinteren en waarom we niet aan de kust zitten. Nou hierom dus. Sevilla is een stad die leeft, 12 maanden per jaar. Hier wonen mensen en wij zijn gedurende de wintermaanden een klein onderdeel van deze bevolking.
Ik was heel erg blij toen we rond 23.30 weer in Sevilla stonden. Terug naar huis en als er een ogenblik mocht komen dat we ons niet meer goed kunnen herinneren hoe Marbella eruit zag dan hebben we altijd de foto’s nog.
In de bus vroegen we aan Ramon of hij nog tips had van goede restaurants en de namen vlogen over de stoelen heen. Gisteren zijn we rondstreeks 13.30 op zoek gegaan naar een van die namen. Helaas, daar hing men met de benen buiten de deur. Ik had voordat we op pad gingen verschillende opties geopperd maar dat werd allemaal niets.
We liepen naar ons plein en zouden daar wel gaan kijken of we nog iets over het hoofd hadden gezien gedurende deze winter. We liepen langs restaurant Desparate, hier wilden we allang een keer gaan eten, 7 maanden lang zijn we hier dagelijks voorbij gelopen en nu is het dan tijd om hier te gaan eten. Je zit op het plein, mooi uitzicht, ruimte tussen de tafels maar er zat nog niemand om 14.00 uur.
Ja, iemand moet de eerste zijn. binnen 10 minuten zat het hele terras vol en toen ik na een uurtje even naar binnen liep zag ik dat ook het hele restaurant binnen vol zat. We hebben hier 6 ontzettend lekkere gerechtjes gegeten, deze staan inmiddels ook in mijn aantekenboekje voor de periode in NL zodat ik een poging kan gaan wagen om dit na te maken. Later zijn we een stuk door de stad gaan lopen en tegen 18.00 waren we thuis. Vandaag komt de regen met bakken uit de hemel. Nog 11 dagen te gaan.
Afgelopen zaterdag zijn we naar Marbella geweest. Een ghost town in de winter. We waren er rond 13.30, de lucht was bewolkt en de temperatuur maar 17 graden.
We kregen informatie van Ramon over de plaats en wat we daar allemaal konden gaan doen. Herman en ik begonnen om eerst naar de kust te bekijken. We kwamen ondertussen het ene na het andere restaurant tegen. In Sevilla zitten alle restaurant rond dat tijdstip helemaal vol en staan mensen buiten te wachten. Maar hier in Marbella was alles voor 95% leeg. Compleet leeg, dit is ook geen stad die je in de winter moet gaan bezoeken en die je ook niet moet gebruiken om te overwinteren.
Er waren natuurlijk wel wat toeristen maar die kon je op een hand tellen. We maakten een plan van aanpak. Tegen 18.30 zouden we allemaal weer bij elkaar komen op een plein en van daaruit zouden we naar Puerto Banus reizen. Dat betekent dat je voor die tijd gegeten moet hebben want daarna is het weer 3 uur in de bus zitten.
Onze bedoeling was om rond 16.00 ergens te gaan eten als dat mogelijk zou zijn. We zagen een leuk restaurant op het strand en gingen daar navraag doen of we daar tegen 16.00 konden eten. Helaas, dit restaurant was gereserveerd voor een bruiloft.
We besloten om alles maar over ons heen te laten komen en gingen het oude centrum in. Daar was het druk en gezellig. We begonnen met een kop koffie en toen op pad. Daarna richting de kust en de boulevard aflopen. Ondertussen zagen we een restaurant tussen de 100 anderen waar het heel druk was. Daar zaten de plaatselijke bewoners maar helaas geen plekje over voor ons.
Maar er was nog een restaurant op het strand waar men een bootje had staan dat gevuld was met houtvuur en waar de vissen in spiesen tegenaan stonden te garen. Binnen was het niet druk, 2 andere tafels waren bezet met oudere mensen. Op het moment dat wij gingen zitten kwam de eigenaar met de vraag of we van vis hielden. Daarop was ons antwoord ja en voordat we dat uitgesproken hadden stond hij al klaar met een schaal met verschillende soorten vissen voor onze neus. Heerlijk zo’n vis van het vuur. De keuze was snel gemaakt en onze zeebaars ging richting het vuur.
Nog een bord met Jamon en dit was een goede maaltijd waarop we de rest van de dag op konden teren. We waren ooit door een Spaanse docent gewaarschuwd als men vissen van een schotel laat zien dan is meestal de prijs aardig hoog want die wordt er niet bijverteld. Dat viel uiteindelijk reuze mee.
We namen bij deze vis een mooie fles witte wijn en onze dag kon niet meer stuk. Geen nagerecht voor ons, dat gaan we doen in de oude binnenstad want daar was het gezellig en wat drukker. Tegen de tijd dat we daar aankwamen waren ook daar alle mensen opgelost. Waar was iedereen gebleven?
Er was geen andere keuze meer, we zijn maar gaan zitten op een klein pleintje waar nog 3 man en een paardenkop zaten.
We namen een kop koffie met een stuk chocoladetaart en een glas likeur 43. We spreken dit getal inmiddels perfect uit op zijn Spaans maar de ober begreep ons niet. Herman ging eens binnen kijken en zag de fles staan. Oh, die likeur, dat spreek je uit op zijn Engels, forty-three.
Om 18.30 verzamelden we ons bij het park en gingen met de bus richting Puerto Banus, daar ligt de haven waar alle grote jachten aanliggen en een boulevard met dure winkels. We hebben daar wat doorheen geslenterd maar mij kon het niet bekoren. Ook dat zag er uit als een ghost town.
Geen hond te zien. Het zal in de zomer best een heel spektakel zijn maar niet voor mij. Om 20.00 reden we terug naar Sevilla.
Marbella, nee, niet voor mij. Dit is een groot circus waar men elkaar moet vermaken, zien en gezien worden. In de winter moet je daar weg blijven en daarom ben ik blij dat ik het gezien heb. Veel mensen vragen ons waarom wij in Sevilla overwinteren en waarom we niet aan de kust zitten. Nou hierom dus. Sevilla is een stad die leeft, 12 maanden per jaar. Hier wonen mensen en wij zijn gedurende de wintermaanden een klein onderdeel van deze bevolking.
Ik was heel erg blij toen we rond 23.30 weer in Sevilla stonden. Terug naar huis en als er een ogenblik mocht komen dat we ons niet meer goed kunnen herinneren hoe Marbella eruit zag dan hebben we altijd de foto’s nog.
In de bus vroegen we aan Ramon of hij nog tips had van goede restaurants en de namen vlogen over de stoelen heen. Gisteren zijn we rondstreeks 13.30 op zoek gegaan naar een van die namen. Helaas, daar hing men met de benen buiten de deur. Ik had voordat we op pad gingen verschillende opties geopperd maar dat werd allemaal niets.
We liepen naar ons plein en zouden daar wel gaan kijken of we nog iets over het hoofd hadden gezien gedurende deze winter. We liepen langs restaurant Desparate, hier wilden we allang een keer gaan eten, 7 maanden lang zijn we hier dagelijks voorbij gelopen en nu is het dan tijd om hier te gaan eten. Je zit op het plein, mooi uitzicht, ruimte tussen de tafels maar er zat nog niemand om 14.00 uur.
Ja, iemand moet de eerste zijn. binnen 10 minuten zat het hele terras vol en toen ik na een uurtje even naar binnen liep zag ik dat ook het hele restaurant binnen vol zat. We hebben hier 6 ontzettend lekkere gerechtjes gegeten, deze staan inmiddels ook in mijn aantekenboekje voor de periode in NL zodat ik een poging kan gaan wagen om dit na te maken. Later zijn we een stuk door de stad gaan lopen en tegen 18.00 waren we thuis. Vandaag komt de regen met bakken uit de hemel. Nog 11 dagen te gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
