Sevilla

Manlief kreeg een paar jaar geleden een krantenartikel van Mister Pulpo onder zijn neus geschoven waarin een stuk beschreven stond over Sevilla en daar kwam een Eindhovense jonge knul in voor die flamenco gitarist is, woont in Sevilla en vaak op ons plein zit. Daar begon zijn verhaal, het zoeken naar een jonge blonde knul die gitaar speelt. Hij zou tot de top van Sevilla behoren. In de diverse cafeetjes waar hij regelmatig zou zijn daar werd ie niet gevonden door manlief maar hij moest en zou hem een keer zien optreden. Afijn, de overwintering is voorbij en nu zijn we er weer. Ik hoorde niets meer over die zoektocht totdat manlief zo midden in een gesprek laat vallen dat hij hem heeft gevonden en we gaan naar hem luisteren. Oke, het groupie gedrag was nog niet voorbij en zo gingen wij op een zaterdagavond naar Pena Cultural Flamenco Torres Macarena. Vanaf 20.00 konden we kaartjes kopen en om 21.30 begon de voorstelling. We hadden thuis al gegeten en dat hadden we beter niet kunnen doen want na onze aankoop van 2 kaartjes gingen we het centrum binnen. Een oud gemeenschapshuis voor de lokale bevolking.

Iedereen, maar dan ook iedereen ging aan de tapa. Tortillas, spinazie, solomilo, kaas, worst, chips en een glaasje Jerez. Er werd druk gepraat en we zien onze Eindhovense jongeman binnen komen. Manlief stelt zich aan hem voor en hij is blij dat we komen luisteren. Er was ondertussen ook een druk chatverkeer via Facebook tussen beide personen begreep ik later.

21.30 uur en wij zoeken onze stoel op waar we onze jassen op hebben gelegd, we zijn tenslotte Hollanders. Na ruim twintig minuten komt de gitarist met de zanger het podium op. Er wordt veel gestemd op de gitaar en het duurt een tijdje voordat de zanger begint. Na een dik uur van zang en gitaarmuziek waarin ik manlief regelmatig op zijn horloge zag kijken is het pauze en voor manlief het sein om naar buiten te gaan. De overige locals gaan aan de drank met tapa en wij zeggen de kassière goedendag.Er komt nog een vervolg roept de dame, niet voor mij zegt manlief want daarvoor begrijp ik de taal niet genoeg.

Dat was niks en ik ben blij dat ik buiten ben is het antwoord op geen vraag. Nee, nooit meer, ik zeg je moet het wel begrijpen, de Spaanse cultuur met betrekking tot de flamenco.

We zijn een hele ervaring rijker en voorlopig even klaar met de flamenco. We kunnen ons beter gaan richten op andere dingen.

Ik zou graag een cheesecake wille proberen zeg ik tegen manlief. Als we straks naar huis lopen gaan we even door San Eloy en daar zit een nieuwe winkel Ratatouille. Daar verkopen ze sinds kort kleine taartjes in zes smaken en ik ben erg benieuwd naar de Payoyo taart. We moeten in de rij staan en op onze beurt wachten. Dat is vloeken in de kerk voor manlief, in de rij, daar zijn ze hier goed in. Voor een lotje in de december loterij staan de bewoners een straat lang in de rij. Voor de bus die nog moet komen staan de mensen keurig in een lange rij en niemand dringt voor.

En ik ga ook in de rij, want anders ben ik niet in Spanje geweest en krijg ik geen taartje. Het duurt allemaal erg lang maar het taartje was goddelijk, lekker fluffy en het paste precies in mijn holle kies. Ik had ondertussen ook zelf een chocoladetaartje gemaakt van twee appels en 150 gram pure chocola en van ieder een stukje op mijn bord met een beker loei warme chocomelk kwam ik aan mijn trekken. Sinds vandaag is Ratatouille voor drie dagen gesloten kreeg ik te horen van Mandy. Ze zijn door de voorraad heen.

Manlief heeft een envelop nodig en gaat naar het postkantoor om de hoek. Tien minuten later is hij terug met een envelop. De beambte gaat voor hem op zoek in de winkel naar de juiste envelop en vroeg hem welke maat envelop hij wilde hebben en wat moet er nog bij geplakt worden? Helemaal niets zegt manlief ik heb gewoon een blanke envelop nodig. Aha, de beambte loopt terug naar zijn balie, zoekt wat in een la en haalt daar gratis en voor niets een witte envelop uit de la. Maar nu ik zo mijn zinnen typ heb ik het dan over een blanke of een witte envelop. Soms raak ik het spoor bijster wat nog wel en wat niet meer mag geschreven worden.

Wij gaan veel uiteten en veel wandelen, de verhalen gingen over niets anders meer dan hierover en daarom ga ik er weinig tot niets meer over schrijven, het is en wordt saai voor mij en voor de lezer. Maar anekdotes kunnen wel. Zo zitten we in een restaurant, aan de buitenkant hangt een bordje dat ze gewaardeerd zijn door Michelin. Die heeft dan niet gezien dat een ober met een fles glassex door de zaak loopt en het glas van de vis vitrine en de deuren van de klimaatkasten gaat afspuiten en droog vegen terwijl de gasten nog zitten te eten. Dat is in mijn ogen hetzelfde als al beginnen te vegen en dweilen terwijl ik als gast nog bezig ben. Ik denk niet dat meneer Michelin dit gezien heeft. Maar ala, ik ben een kniesoor of ik begrijp deze tijd niet meer. Vroeger........

Maar ik mag wel vertellen wat ik ga koken. Mojama in dunne plakjes, kort bakken, knoflook erbij, broodkruim en gegaarde penne. Een bordje sla en als toetje een heuse ijsstaaf met chocola er omheen. Ben vergeten hoe die dingen ook al weer genoemd worden.