devroompjesgaannaarsevilla

Zaterdag 11 februari,

De verwachtingen waren hoog, heel erg hoog gespannen van restaurant La Isla. Al jaren liep ik langs dit restaurant met zijn mooie vitrine vol met vissen. Obers in wit gesteven jassen en alles straalde allure uit maar steeds kwam het er niet van om daar te gaan dineren. Vanavond zou het moeten gebeuren. We hadden weken geleden al gereserveerd en we mochten naar de 1 ste etage, een tafel was bezet en die mensen waren al bijna klaar om 21.00.

De kaart was zoals gewoonlijk thuis al bestudeerd en ik had een vaag idee wat ik ging bestellen. Ik kreeg de kaart en begon met 3 gerechtjes, garnalen uit San Lucar met een salsa van fijn gesneden groente. De groente in dressing waren lekker maar de garnalen kraakte omdat de darm er niet uitgehaald was. Oke, een kniesoor die zich hier aan stoort.

De gedroogde tonijn was prima, dun gesneden maar aan dit gerecht kun je niet veel verprutsen, De schalen werden al weggehaald voordat je er erg in had en daar ging dan ook de op smaak gemaakte olie waar je een stukje stokbrood in kunt soppen.

Daarna kwam gerecht nummer 3, tortillitas de gamba voor ieder 1. Deze smaakte prima. De hoofdkelner kwam de kaart nog een keer brengen zoals was afgesproken en gelukkig deed ik op deze manier van bestellen anders stonden we in notime buiten.

Pulpo a feira, gebakken pulpo met een mooie warme dressing en gerookte paprikapoeder. We kregen er een extra sneetje brood bij. Ondertussen was er een groep van 4 personen uit Amerika aangeschoven die er een sport van gingen maken hoe snel de wijn uit de fles kon vloeien. Er kwam een ander soort witte wijn die door de ober bijgeschonken werd over de vorige wijn in het glas van een ander merk. Er kwamen nog meer engelstalige mensen zitten maar die stonden weer op na een half uur. Ze waren niet blij met de gekozen plek en wilde naar beneden daarbij de tafel gebruikt achterlatend. Dit zinde de ober niet erg en hij liep met rollende ogen en al roddelend tegen ander gasten zijn beklag te doen. Op dit moment wist ik, dit gaat niet goed en ik was voorbereid.

De hoofdkelner kwam nogmaals met de kaart, er onstonden wat babylonische spraakverwarringen, de ober had het over een nagerecht, ik over een volgend gerecht en manlief had het over de pulpo en dat de schaal weg mocht.

En toen, toen had ik eigenlijk niets meer moeten bestellen. Ik wist het maar toch, ik wilde zo graag de wilde zeebaars proeven. De ober die mij niet begreep en ik hem niet, ging er iemand bijhalen. Er was een engelstalig sprekend ober bijgehaald, de vis had een lange bereidingstijd nodig omdat hij bereidt werd met een zoutkorst. Tuurlijk, we hebben tijd genoeg.

Vis in zoutkorst was een paar maanden geleden een onderdeel van mijn Culinaire clubje. Het gerecht zou over 20 minuten,geserveerd worden, daar had ik mijn twijfels over. Ondertussen liepen 4 obers voor 3 tafels op en neer, bemoeide zich met gesprekken van andere gasten. En toen werd er een tafel aangeschoven aan die van ons. De vis wordt uitgeserveerd, even later komt de kok vanuit de keuken met een houten dienblad waar de vis in zoutkorst in was gedrapeerd.

Hij begint de vis te fileren en ik zie al dat het vel niet erg goed los laat, dan zie ik hem binnensmonds mompelen en ik zie dat de vis niet gaar is. Het vlees laat niet los van de graat en die ziet nog rood. Hij schraapt het vlees er met een vork vanaf en wil op een bord hier een filet van creëeren, en dan ziet hij ook dat de vis niet gaar is wat hij eigenlijk al wist maar dacht wij het niet zouden merken.

Hij wilde mij dit bordje alvast voorschotelen en met de rest van de vis terug naar de keuken om de vis verder te garen, dit wil ik niet. Dit restaurant ligt in een hogere prijsklasse, die uitstraling willen ze ook hebben en dan moet het gewoon perfect zijn. Ik zeg tegen manlief dit gaat niet goed komen, je kunt het zo niet oplossen, die vis komt perfect uit de oven of anders niet. De kok komt terug met het eerste bordje dat dus al15 minuten ergens heeft gestaan en wil nu de rest op een bord uit serveren. Nee, en nog eens nee, ik laat de kok alles mee terug nemen en ik besluit om het hierbij te laten. De ober vindt het erg en verontschuldigt zich keer op keer. Ik wist het, de hele avond verliep al niet zoals het hoorde.

Ik vraag om de rekening en we verlaten het restaurant. Dit was eenmaal en nooit meer, deze kan van mijn lijstje worden gestreept. Ik heb nog nooit in mijn leven iets teruggestuurd en hoop het ook nooit meer te doen. Een wijze les heb ik geleerd, ik had niets meer moeten bestellen na de pulpo, ga af op je gevoel en laat het daar bij. Koffie drinken we wel ergens is onze gedachte.

We lopen terug naar ons plein en willen bij Gigante een mooie cappuccino drinken, helaas om 23.00 maken ze geen koffie meer. We lopen door over het plein en ik stel de vraag op een andere plek maar we zijn te laat.

Ik ga naar huis, daar staat George in de keuken en die maakt een heerlijk schuimend bakkie voor mij met zijn alom bekende knipoog.