devroompjesgaannaarsevilla

Vrijdag 10 februari,

Restaurant Eslava is voor ons gereserveerd door de eigenaar van ons appartement. Door alle strubbelingen rondom het toilet, gat in de muur op manshoogte, water dat uit de muur spuit en een toiletpot die nog net niet in de slaapkamer komt te liggen mogen we uit eten.

We gaan genieten, en ja Gerdy, de menukaart is bestudeerd door mijzelf maar ik kom er niet uit.

Beetje verwarrend op internet en op hun website. Het heeft de hele dag geregend en we nemen de paraplu mee. Bij Eslava zitten ondanks het weer toch mensen buiten te eten aan hangtafels. Het is gestopt met regenen maar warm is anders. Wij mogen binnen eten en we worden enthousiast ontvangen. Alle tafeltjes staan zo erg op elkaar dat je voorzichtig moet gaan zitten en dan niet veel meer bewegen, tenminste op het plekje waar ik ben gaan zitten.

De tafel wiebelt en er wordt een stuk kurk van een wijnfles onder gelegd. Een biertje van de tap zonder alcohol voor mij en een glas rode wijn voor manlief. De kaart moet gedownload worden via een QR code en ik ga de kaart eens bekijken. Heel veel kleine gerechtjes, allemaal tussen de 4 en 7 euro. Daar kom ik wel uit, ik bestel 3 aan 3 gerechtjes tegelijk want ik had al gezien dat niet alles tegelijk op tafel komt. Ook na elk gerecht worden de bordjes en het bestek weggehaald en vervangen voor frisse schone borden.

Op een gegeven moment kijk ik manlief aan, zit op zijn gemak achterover te genieten van zijn wijn en ik zeg:"Jij hebt het wel gemakkelijk, gaat zitten, besteld een glas wijn naar smaak en laat de rest aan mij over". Ja, jij weet waar je over praat, jij hebt maandenlang bij Rosa van Mausschool menukaarten bestudeerd en besproken. Daar krijg ik geen speld tussen, maandenlang in een vorig leven stond ik om 08.00 uur op en ging zonder ontbijt naar de extra lessen van Rosa, speciaal voor die mensen die geïnteresseerd waren in de nieuwe spaanse gerechten waar tegenwoordig hele verhalen beschreven staan op de menukaart. Over 3 weken komt een gezinslid ons vergezellen en ook zij doet net als haar vader, achterover leunen en mams maakt de beslissing wel.

Van sommige gerechten weet ik niet precies wat het gaat worden. Wanneer de tekst onbegrijpelijk wordt voor mij dan wordt dit besteld. Na 9 gerechtjes bestel ik nog een visgerecht, zeebaars met een gebakken knoflook dressing. De ober ratelde de mogelijkheden even af en ik vraag of hij even zijn tekst wil terugspoelen, zodra ik knoflook hoor is het mijn smaakje.

Na de visschotel gaan we voor nog een dessert, Noga ijs en chocoladetaart met sinaasappel ijs. We hebben tot 23.00 gegeten. Hele mooie gerechten, smaakvol, verrassend en toch niet vullend zodat ik naar buiten rol want daar voel ik me niet prettig bij.

We bedanken de eigenaar voor deze fijne avond.

Donderdag, de zon schijnt en dat wordt een plekje zoeken waar wij van kunnen genieten. Ik moet even een cosmetica winkel in en daarna lopen we verder naar Lonja de Barranco aan de Maas. Er is genoeg plaats en we gaan zitten, manlief haalt koffie en heeft er iets lekkers bij laten leggen. Dat kan ik niet weerstaan en hij verdeeld het witte chocolade worstje mooi in 2 stukjes. Later drinken we nog wat vochtigs en dan hoor ik in een keer:"Hola Annette". Ik hoor het wel maar wie roept mij hier in deze stad nu van afstand, dus ik reageer niet meteen maar dan zie ik een sliert fietsers voorbij razen en voorop, jawel daar is Mandy, Sevilla by Mandy is met een hele ploeg op pad. Wij komen haar tegen op de mooiste plekjes, zij werkt en wij kijken daar naar want wij zijn klaar met werken.

In de avond maak ik van 2 courgettes een mooie dunne saus, een restje saus uit de diepvries erbij en hierin gaar ik de spaghetti zodat de saus blijft hangen aan de spaghetti. Dunne lapjes Solomillo de pavo bak ik in de koekenpan met heerlijke kruiden. De koelkast moet leeg, een briefje is gemaakt voor de komende dagen wat ik ga koken en zoals het er nu uit ziet is dinsdag de laatste dag dat ik kook en dan mag ik nog een paar keer buiten de deur eten. Na het avondeten verdiepen we ons in de vervolgreis van Cadiz naar Malaga, we hebben overal hengels uithangen voor adviezen maar we komen er niet uit. Een reactie is erg flauw als ik vraag hoe ik van Cadiz naar Malaga, lopen, is het antwoord.

Maar goed, een treinreis is mogelijk maar dan moeten we terug naar Sevilla en van daaruit naar Malaga of naar Cordoba en dan verder naar Malaga. Er rijden ook diverse bussen, die rijden langs de kust maar of ze zitten al vol op 25 februari of je kunt geen kaartje meer vinden. De allerlaatste optie is met Blablacar, je rijdt met een chauffeur met auto mee die toch die kant op gaat en betaald daar een bepaalt bedrag voor. Ik zeg doen want ik zie me al lopen naar Malaga met 3 koffers, hand- en weekendtas. Een zekere David neemt contact met ons op per app waar we klaar moeten staan in Cádiz. We hebben wel 3 koffers is mijn mededeling, hij vindt het beter als we met 2 koffers reizen want de auto zit vol. We onderhandelen nog wat en samen komen we er uit. En weer hebben we iets geleerd, ga er nooit van uit dat je overal in een trein kunt stappen om door te reizen naar een volgende plek.

Vandaag stormt het en niet zo'n beetje. We gaan er toch op uit, koffie drinken bij Canasta, deze zaak ligt tegenover de Kathedraal en daar zit je prettig binnen want buiten waai je van je stoel. Ze maken hier perfecte cappuccino 's en dan valt mijn oog op hun QR code en ik log voor de lol even in en zie een rijtje chocoladedranken staan. Oh dat is erg, die verslaving was ik bijna te boven en nu? Ja wat nu, ik twijfel en twijfel en vraag manlief of hij nog iets wil drinken, ja, een cappuccino. En dan moet ik toch echt een beker chocolademelk proberen, zeker als ze vreemde namen hebben zoals chocolate con anacardos y dulce de leche. Zoeter, dikker, stroperig en rijk aan chocola met op de bodem een handvol cashewnoten. Dat gaat pondjes kosten maar ik zit er niet mee, dit is de mijne.

Nog even een glaasje bij bar El Cathedral om naar de voorbij lopende mensen te kijken. Naar huis, vandaag kladjes dag of te wel tapagerechtjes.

Een restje spaghetti met geraspte kaas onder de gril, Jamon die op kamertemperatuur is gekomen en een toostje tonijnpate.

Morgen naar La Isla, een visrestaurant waar ik hele hoge verwachtingen van heb. Hier hebben ze als een van de weinige zaken de enige en echte Anguila. Die zal met een marktwaarde van 1300,00 euro de kilo of 130,00 per ons niet op mijn bord belanden.