devroompjesgaannaarsevilla

Maandag 16 december,

Gisteren hadden we graag in het gezelschap van andere Nederlanders de handbalwedstrijd willen zien tussen Nederland en Spanje. Kijk, als je ergens een feestje van kunt maken dan moet je die kans met beide handen aangrijpen.
Ik heb mijn best gedaan om te kijken wie of wat en waar, Los Tulipanos, een Nederlandse bistrobar in Sevilla wilde de tv wel aanzetten maar voordat ik dat allemaal begrepen had was het al tegen 12.30. dat was de tijd van de uitzending en ik zat nog aan mijn ontbijt. Zondag blijft voor ons zondag, heerlijk lang uitslapen, uitgebreid ontbijten en dan zien we wel wat we gaan doen.
Herman was bezig met de foto’s die hij had genomen van Rosa. Hij wilde deze graag doormailen en was hier druk mee bezig. Ik was ondertussen aan de was begonnen. Het wasprogramma wat omschreven was als het beste programma volgens Henrique, duurde voor mij veel te kort.
ik heb mijn bril opgezet en de icoontjes op de wasmachine eens goed bekeken en een ander wasprogramma gekozen. Even de tijd gecheckt op mijn nieuwe verplaatsbare klokje en zo weet ik of het programma langer bezig is. Ik was niet zo tevreden met het resultaat.

Maar ondertussen tikt de klok door. We horen dat de Nederlandse handbalsters gewonnen hebben, ja zegt Hernam, die ook ooit een blauwe maandag heeft gehandbald, ze hebben gewonnen met maar net één puntje verschil. Ik kijk hem een beetje eigenaardig aan, hoezo maar één puntje verschil? Je wint toch altijd, als is het maar een puntje. Wat maakt het uit of het één puntje is. Je hebt dan toch de wedstrijd gewonnen. In een voetbalwedstrijd is 2-1 ook winnen met een puntje. Ik zal het wel niet goed begrepen hebben wat nu het verschil is met een handbalwedstrijd of een voetbalwedstrijd.

We gaan de deur uit, ik wil graag wat door de kleine smalle straatjes lopen om dan uiteindelijk uit te komen op Plaza Hercules. Op een gegeven moment zien we een klein pleintje waar het heel erg druk is.
Oh, ja, daar ligt een klein restaurantje waar ze gespecialiseerd zijn in croquetten.
De Spaanse versie, men hangt tot dik in de deur opening en daarbuiten. Iedereen staat, een persoon houdt het bord vast met de lekkernijen en in de andere hand zijn glas met bier. Dat is prettig voor de anderen want die kunnen van het bord de croquetten pakken.
Degenen die het bord vasthoudt kan alleen wat drinken. Je zou eigenlijk hier in Spanje een opvouwbare statafel moeten maken, in parapluvorm. Je vouwt hem open en je hebt een statafel. Dan kan iedereen zijn glas en bord daarop neer zetten en wanneer je klaar bent dan vouw je dat ding weer in.
Ik wil daar wel een keer wat gaan eten want ik ben dol op krokante snacks maar dat ga ik wel een keer op een doordeweekse dag doen en dan meteen aanwezig zijn als het restaurant open gaat.

We komen uit op ons plein, drinken een kop koffie maar het is wat fris op het plein. We lopen naar Alameda 5 en drinken een glaasje Oloroso. Het is heel erg druk, dit is een van die barretjes die het grote beeldscherm buiten zetten zodra er maar een voetbalwedstrijd is te volgen. We zien allerlei borden met lekkernijen voorbij komen.
Herman vraagt aan mij of ik iets heb klaar liggen voor het avondeten, natuurlijk heb ik dat maar dat hoeft niet perse vandaag klaargemaakt worden. Oké, is zijn antwoord dan gaan we ergens iets eten.
Dat wordt dan meteen ook een probleem want de meeste restaurants zijn pas om 20.00/20.30 open.
Ja, maar we kunnen ook in het straatje vlakbij plaza Nueva wat eten. Maar dat is een straatje waar alleen toeristen eten is mijn antwoord. We zullen kijken wat het gaat worden, we lopen aan en tegen 19.00 is het daar toch nog wel druk. We vinden een tafel onder de verwarmingslampen, wordt het eten niet warm genoeg geserveerd dan zijn wij tenminste lekker op temperatuur.
Ik heb een beetje mijn bedenkingen bij dit alles als we een tijdje lang genegeerd worden.
Je moet de menukaart ook neerleggen is het antwoord van Herman, dat helpt. Het is te proberen, en ja hoor daar komt een oudere camarero aan, hij is zeer ongeïnteresseerd.
Bij mij begint het dan altijd te kriebelen. Man, zoek een baan die bij je past, hij gooit de messen en vorken op tafel en is weer verdwenen. Heel overdreven roep ik: buenas tardes, en zeg dit met een vette glimlach. Helaas dit werkt niet bij hem.
We bestellen een heerlijke fles rode wijn en de menukaart wordt naar mij doorgeschoven.
Ik ben de “man” van de bestelling. We beginnen met een variados van 3 croquetten en bacalou. Daarna bestel ik nog een lomo van Corvina, dit is gegrilde zeebaars en we sluiten af met Cerdo a la wiskey. Alles een voor een besteld zodat we op ons gemak kunnen eten zonder dat alles koud wordt. Na het zoveelste gerechtje begint de camarero toch te ontdooien. We sluiten af met een kopje koffie en al met al hebben we toch genoten. Dit straatje is zo bekend bij iedereen en er wordt veel gelopen door kijkers. Je weet niet wie niet bekeken wordt, degene die er voorbij lopen of degene die aan het eten zijn.

Vandaag werden we wakker met een mooie ochtendzon, ondertussen is het 12.30 en het begint aardig te waaien. Wat gaan we doen vandaag? Op een paar 100 meter van ons hutje ligt El Corte Ingles, daar wil ik wel eens doorheen wandelen. Gewoon, kijken en niet kopen. Het eten voor vandaag ligt klaar. Ik heb zelf aardappelpuree gemaakt, die gaat onder vers gesneden tonijngehakt. Daar ga ik mooie balletjes van draaien en deze krokant bakken. Een salade erbij met gekookte kwarteleitjes, een mooie donker gekleurde tomaat ligt nog te wachten en daarbij een dressing van terayaki en wij zijn hopelijk weer blij.