devroompjesgaannaarsevilla

Vanochtend werd ik opgeschrikt door de wekker, ik moest even goed nadenken waar ik was. Ik werd ruw gestoord in mijn droom, ik had zojuist een cheque geïnd bij de kassa van een casino van meer dan 800.000 euro. Deze droom leek zo echt dat ik even tijd nodig had om hiervan bij te komen.

We lopen naar het talencentrum en hadden een pittige klas vandaag. Ondertussen had ik tegen Sheryl en Bryan verteld dat ik vanochtend wakker was geworden en dat ik een flinke prijs had gewonnen in het casino.

Maru, onze docente was deze ochtend aardig op dreef en onze hoofden tolden van alle informatie en huiswerkopdrachten. Tegen 13.15 kregen we van een mannelijke medewerker een witte chrysant aangeboden omdat het vandaag 8 maart is. Hij had ook nog een vraag of we om 13.30 bereid waren om mee te doen aan een filmopname buiten. We begrepen niet alles even goed maar ach, we zijn de beroerdste niet om anderen te helpen. Na 13.30 gingen Sheryl, Bryan en wij mee met Raphael naar zijn vriend bleek later. We gingen kris kras door alle straatjes en kwamen vlakbij de kathedraal uit.
Elke keer als ik hier langs loop dan heb ik altijd een beetje een negatieve gedachte aan de toren van de kathedraal. Vorig jaar april waren wij ook hier en toen we door de Joodse wijk liepen kwamen we langs de kathedraal en deze was afgezet met plastic en linten en heel veel politie. De volgende dag lagen er op die plek een paar rode sandalen en heel veel bloemen. Er had zich de dag ervoor iemand van het leven beroofd, en daar waren wij langs gelopen. Het beeld van die sandalen met die bloemen is nooit uit mijn hoofd verdwenen. Was het een studente? Daar kwamen we toen niet achter. Maar toen we vandaag met Raphael daar langs liepen en hij vertelde dat wij op het punt stonden vanwaar je het mooiste uitzicht had om de toren van de kathedraal te zien, toen vertelde ik mijn verhaal, en hij had dit gevoel en beeld precies hetzelfde, elke keer wanneer hij hier langs kwam. Want ook hij was hier vorig jaar toen het gebeurde en de dag erna toen de sandalen daar lagen. Het was geen studente maar een jonge vrouw van Sevilla.

We lopen verder en Raphael belt zijn vriend op waar wij precies moeten zijn. We gaan met ons 5 een appartement binnen en we worden welkom geheten door zijn vriend, 2 andere dames en een cameraman. We hebben nog steeds geen idee wat we daar gaan doen maar ik ben blij dat Raphael erbij is. Het is een heel mooi appartement en wat is nu precies de bedoeling: dit appartement is te huur en men wil een nieuwe app introduceren hoe je op een gemakkelijke manier kunt inchecken als je een appartement gaat huren. Maar daar heb je “acteurs” voor nodig en dat zijn wij 4. Sheryl en ik hebben er lol in want we weten helemaal niet wat we moeten doen.
Dan krijgen wij vlug uitgelegd dat wij de toeristen zijn die dit appartement hebben gehuurd, wij bellen aan en we worden welkom geheten door de eigenaresse en als we binnen zijn dan kijken we verbaasd rond en bewonderen het appartement en dan moet er via een app ingelogd worden met je paspoort, dit alles wordt dan vastgelegd door een cameraman en hiervan wordt een promotie filmpje gemaakt.

Dus, we gaan met 4 het appartement weer uit, we krijgen een paar koffers in onze handen geduwd en we komen weer binnen. We doen wat er van ons verwacht wordt en het filmpje zit vrij snel in elkaar. Op de 4de etage van dit complex ligt een zwembad en wij zijn zeer nieuwsgierig, de eigenaresse neemt ons mee naar boven en Sheryl die steeds de koffer heeft gedragen wil deze nu ook meenemen waardoor ik in een lachbui schiet waar ik niet meer uit kom. Het zag er zo komisch uit dat ze die koffer wilde hebben. Ik zeg tegen Sheryl dat ze koffer niet mee hoeft te nemen maar zij zei, daar zitten die 800.000 euro’s in die jij vannacht hebt gewonnen. De hele situatie wordt een scene uit een Woody Allen film.

Wanneer we buiten komen nemen we afscheid van Raphael en wij gaan met 4 verder naar de Mercado de Triana om te eten. We hebben veel lol onderweg dat we in zo’n vreemde situatie zijn beland. We eten een paar Spaanse gerechten en nemen nog een koffie met taart na en daarna gaat ieder zijn weg. Wij zien elkaar dinsdag weer en hopelijk is het dan droog want wij hebben de Amerikanen uitgenodigd om bij ons een hapje te komen eten en dat kan bij ons alleen buiten op het terras.