devroompjesgaannaarsevilla

Zaterdagavond, we gaan naar restaurant La Azotea, dit restaurant ligt bij ons om de hoek en doet mee aan de Sevilla tapa week, zij staan inmiddels in de finale. Voor 20.30 zijn we daar en om precies 20.30 gaat de deur open. We zijn met 5 anderen een van de eerste en hebben ook de keus waar we mogen zitten.
Om 20.50 zit het hele restaurant vol en staan er inmiddels meer dan 10 personen te wachten.
De ober beveelt ons de Carabineros aan, deze liggen in de koeling op de bar en staan niet op de menukaart.
Onze docente had ons gewaarschuwd voor dit soort adviezen omdat deze producten meestal vrij prijzig zijn.
Maar wij starten met Carabineros (langoustines), ieder een. Deze worden eerst aan ons geshowd en als we het kassabonnetje wat bij deze garnalen lag hadden kunnen lezen dan hadden we ze waarschijnlijk niet genomen.

Ik ben blij dat ik ze gegeten heb want ze zijn goddelijk, heel zacht en romig vlees en daar schenken ze heel voorzichtig een scheutje sherryolie overheen, achteraf gezien was het mij de prijs meer dan waard. Dan gaan we naar de tapa van de week waar ze mee in de finale staan en zo eten we nog even door. Er zijn geen echte tapa porties maar media raciones.
Ondertussen wordt het steeds drukker en na 22.00 komen er een paar tafels vrij die meteen weer bezet zijn. Je hoeft je als gast niet te storen aan deze rij met mensen die wachten want dat is hier heel gewoon.

Wanneer een restaurant goed is en ze doen niet aan reserveringen dan krijg je dit soort taferelen. Ook bij La Brunhilda gaat het op deze manier en ook bij Eslava, wil je graag daar eten dan wacht je netjes op je beurt en soms kan dat meer dan een uur duren.
Om 22.30 zijn wij klaar en we lopen nog een rondje want het is inmiddels droog. Nog even langs Alameda 5 en we gaan naar huis. Ondanks de regen was het een leuke dag en hebben we toch onze voetstappen kunnen maken.

Zondag, we ontbijten laat en de zon schijnt maar er is regen voorspeld dus we gaan genieten van de zonnestralen op ons balkon.
Vanavond gaan we naar de schouwburg, een Spaanse flamenco zanger die helemaal uitverkocht is.

Ik kook deze avond weer zelf, er staat nog een kommetje oosterse bloemkool, daar komen noodels bij en ik heb Merluza gekocht die ik door een beslagje haal en dan frituur in zonnebloemolie. De portie was iets te veel en de overige gebakken vis maak ik morgen op met een ander bijgerecht.
Om 19.30 lopen we naar Teatro de la Maestranza, ongeveer een half uurtje lopen van ons adres. Dit theater ligt midden in de stad vlak aan de rivier.
Ik had al op facebook gezien dat deze show van Manuel Lombo helemaal uitverkocht is. Toen we 2 weken geleden de kaartjes kochten was de zaal nog maar voor de helft gevuld.

Het regent voor de verandering maar we komen redelijk droog aan. Het grijsgehalte aan publiek is erg hoog. Wij zitten op het balkon voor aan, ik kies deze plaatsen altijd bewust omdat ik het niet prettig vind als er iemand voor mij gaat zitten die erg lang is waardoor ik niet veel mee krijg van een voorstelling.

Wanneer Manuel opkomt en hij doet dit vanaf de zaal gaat er een geluid door de zaal alsof we bij een of andere popartiest zitten.

Het is een mooie lange slanke jongeman in een blits pak. Het is een flamencozanger en heeft een heel orkest bij. Zijn heupjes zitten ontzettend los en hij beweegt zich gracieus over het podium.
Na elk nummer barst er een heftig applaus los met de nodige Spaanse woorden vanuit het publiek.
Zo hebben wij NL nog nooit een optreden meegemaakt. Ook werd er gevraagd om geen foto’s met of zonder flits te maken, maar daar hoef je je schijnbaar niet aan te houden.
Overal flitslichten van smartphones die toch een afdrukje willen hebben van deze goddelijke man. Hij heeft er in ieder geval voor gezorgd dat hij na deze avond er weer een fan bij heeft, ik heb een lifesizer gekocht van Manuel Lombo (een levensgrote foto op karton) en deze zet ik in NL naast mijn bed en misschien toch eens gaan nadenken om de heupjes ook wat losser te krijgen?