devroompjesgaannaarsevilla

Donderdag 2 februari,

Gisterenavond om 18.30 vraagt manlief, ben je klaar met je verhaal? Ja, is gepubliceerd, zeg ik. Oké, dan kunnen we nu naar het reisbureau om te kijken of we een tarjeta dorada kunnen kopen. Een bejaardenpas om met korting te treinreizen. Manlief wil een pas voor de komende drie jaar. Je kunt dan met de trein reizen op doordeweekse dagen met 25% en in het weekend met 40% korting. De komende weken hebben we een paar keer de trein nodig.

We gaan naar het reisbureau waar we in 2020 ook een tarjeta hebben gekocht. De dame kan ons alleen aan een pas helpen voor 1 jaar en dat is niet onze bedoeling, een jaarkaart kost 6,- per persoon en dan 6,- per persoon voor de dame haar inspanningen.

Volgens haar kunnen we beter naar het treinstation gaan want daar is het wel mogelijk om een kaart voor 3 jaar te kopen.

Hup, gas op de plank, naar de bushalte lopen en met lijn 32 naar het station. Voor elke busrit binnen Sevilla betalen we per persoon 0,35 cent. Ook hiervoor hebben we een pasje, dat laad je op bij tabakswinkeltjes etc. Met een pasje kun je met meerdere personen reizen door telkens de pas voor de scanner te houden.

Wanneer we op het station aankomen gaan we naar de servicebalie van Renfe maar die kunnen ons niet helpen. We moeten een bonnetje met een nummer trekken uit een automaat met de specifieke vraag, een tarjeta voor ouderen. Het is erg druk op dat moment, hier wordt gewerkt en is alles niet om 17.00 gesloten.

Terwijl ik het zo tik besef ik dat het nu menens aan het worden is. "Bejaardenpas", ppppffff heftig.

We hebben een nummertje en nu wachten op onze beurt. 50 minuten later mogen we naar de balie waar een jongeheer ons gaat helpen met de aanschaf van 2 x een tarjeta Dorada, spaans en engels wordt door elkaar gesproken en een nieuwe tarjeta wordt aangeschaft. Ons paspoort is niet goed voor deze actie omdat we een reispas aankopen voor de komende 3 jaar en dan zou ons paspoort niet meer geldig zijn. Ik begrijp het even niet goed. Onze paspoorten gaan tot 2027 mee en die 3 jaar zijn dan allang voorbij.

We hebben ook een N.I.E. nummer, jaren geleden hebben we daar 3x voor in de rij gestaan om 07.00 s'ochtends bij Plaza de España, we hebben alle informatie die anderen van ons verlangen. Oh, is het antwoord van de beambte, dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker. En het is inderdaad zo gepiept. Allebei een bejaardenpas om te reizen voor de komende 3 jaar voor 16,- per persoon. Nu moeten we dit ook nog zien te overleven, op de been blijven en weten waar we nog heen gaan.

We pakken de bus weer terug, manlief zit aan een open raamtje en wil dit een beetje dichtschuiven maar hier willen ze ramen in de bus open voor de nodige ventilatie die waarschijnlijk nog te maken heeft met de corona.

We lopen terug van de bushalte en besluiten om nog wat te gaan drinken. Het is druk op straat en er passeert ons een man en ik herken hem onmiddellijk, onze spaanse leraar, Pedro. Ik roep hem en hij is zeer verbaasd om ons te zien. We praten in spaans/engels met hem hoe het ons en hem is vergaan. We hebben hem niet meer gezien sinds maart 2022. Hij neemt een foto van ons om die door te zenden naar Rosa, onze lerares en we beloven om vrijdagmiddag om 13.00 even onze neus te laten zien bij Mausschool. Het heeft zo moeten zijn al die acties die we zo spontaan hebben ondernomen.

We gaan naar Gigante, onze favoriete plek voor een mooie mocktail maar voordat de bediening de kans krijgt om onze bestelling op te nemen zie ik op mijn gsm een bericht. De eega van Mister Pulpo, zij vraagt of wij thuis zijn? Ze zijn in Sevilla want ze vliegen donderdagochtend van Sevilla terug naar Eindhoven en dan naar Maastricht. Zij hebben een maand rondgedoold in Cadiz.

Ze zitten in een bodega, hebben jullie nog zin om een glaasje te komen drinken? Anders wordt het Maart dat we elkaar weer zullen zien. Ik app vlug, we komen er aan. Ze zitten op 350 meter van ons af, de omgeving kennen we goed maar in die bodega zijn wij nog nooit geweest en zo ontmoeten 4 maastrichtenaren elkaar op 2137,1 kilometer van Maastricht in een bodega in Sevilla op een hele spontane manier zonder dat we een agendapunt zijn in elkaars agenda. We praten en praten terwijl zij zich te goed doen aan gamba's en ibericoham. We krijgen een schat aan informatie over Cádiz want wij zijn daar over 17 dagen. Wij gaan daar carnaval vieren.

Zij waren al langs ons appartement gelopen maar wisten het huisnummer niet meer en zijn bij Gigante gaan ziten in de hoop ons daar te ontmoeten maar wij waren niet thuis. Vandaar uit zijn ze naar een bodega gelopen nadat ze mij gebeld hadden dat ze onder ons zaten. En ik, ik hoor dat niet want het geluid van mijn gsm staat altijd uit.

Om 23.00 nemen we afscheid van elkaar, zij nemen een taxi naar hun hotel dat bij het station ligt om op donderdagochtend de speciale bus te kunnen nemen naar het vliegveld.

Vanavond duik ik in het kookboek "in de keuken van het Spaanse dorp Polopos" van Wijnand Boon die dit boek heeft geschonken aan Inma van Los Tulipanes toen zij hen bezocht hadden in Casa 3.

Over 2 weken breng ik het terug en kan ik de sterren van de Spaanse hemel koken.