devroompjesgaannaarsevilla

Zondag 5 februari,

Afgelopen week is manlief volop bezig geweest met zijn kleine draagbare modem voor buiten de deur. Vrijdagmorgen was het apparaatje in een keer spoorloos, verdwenen en niet meer te vinden. De hele hut werd op zijn kop gezet, waar heb je die voor het laatst gezien is mijn vraag? Ja, in bed, ben er vanochtend vroeg al mee aan de gang geweest is zijn antwoord.

Oke, dan gaan we los, het beddengoed wordt van bed getrokken. Alles wordt op een grote hoop gegooid, kussenslopen gaan van de kussens en ik zie de berg hoger en hoger worden. De hele slaapkamer gaat op de schop en wanneer we de hoop op willen geven en manlief het matras optilt komt daar het piepkleine apparaatje van 3 cm bij 3 cm te voorschijn.

Hoe komt dat ding onder het matras is mijn zachte vraag in de hoop dat hij hem niet hoort. Ja, hoe komt die daar is zijn antwoord maar ik heb hem gevonden.

Ik zie de gigantische puinhoop, de berg aan lakens, slopen en hoezen en denk dan bij mijzelf; " kom, ik kan nu net zo goed de boel ook maar meteen in de wasmachine duwen".

Mijn tassenhaak is deze doormidden gebroken, geen probleem er ligt nog een haak in huis, en dan begint mijn zoektocht door de hut. Op elke plaats waarvan ik een beeld in mijn hoofd heb ligt geen tassenhaak. Nu ben ik dus aan de beurt met graven in mijn geheugen. Alles maar dan ook echt alles wordt op zijn kop gezet. Ik hou er mee op is mijn antwoord op geen vraag. Ik heb een winkel gezien, heel toevallig verkopen die tassenhaken, precies dezelfde als de mijne alleen dan met een mooie afbeelding erop. Ik stop met zoeken, maar toch blijft er ergens achter in mijn hoofd een stemmetje zeuren, je weet het wel, je weet het wel. Ja hoor, mijn lampje boven mijn hoofd gaat aan, mijn laatste hoop, in mijn koffertje zit een klein zakje met rits en daar ligt mijn haak.

Terwijl de was draait lopen wij naar Mausschool, we hadden Pedro beloofd dat we onze neus even om de hoek zouden steken. We komen om 13.00 binnen en Ramon en Julieta zitten aan een bureau midden in de hal. Het is er druk en rumoerig en Ramon omhelst ons, zo ook Julieta. Wij hebben hier 3 winters gezwoegd en een partij zweetdruppels achter gelaten om de taal een beetje onder de knie te krijgen.

Ook Rosa is klaar met haar les en vliegt ons om de hals. Ze is 2 jaar geleden getrouwd en wij hebben dat op afstand een beetje gevolgd en nu is ze zwanger van een meisje. Wat een leuke ontwikkelingen allemaal. Ook Pedro sluit aan en hij blijft met ons praten, de overige hebben meer dan genoeg te doen. Achteraf bedenk ik dat men ook niet op ons zit te wachten. Wanneer je besluit om van werkplek te veranderen of om met pensioen te gaan dan moet je ook niet meer terug gaan naar je werkplek want men heeft meestal geen tijd voor jou. Goed, we hebben ze gezien en zijn bijgepraat.

We lopen naar huis en halen het beddegoed eruit. We gaan het samen ophangen want de lakens zijn te groot, te breed en te lang en die hang je in je eentje op.

We blijven nog 45 minuten thuis en halen het goedje weer van het dak en gaan koffie zoeken en daarna nog een gleeske van het een of ander en dan de keuken in.

Ik pel een mandarijntje, manlief wilde een netje mandarijnen meenemen van de supermercado en meestal eet hij dan geen enkel mandarijntje daarvan. Maar nu liggen die ronde, oranje gevalletjes in het zicht en we pellen er samen een paar. Het velletje valt er vanaf, een superdun schilletje, meestal zijn dat de rotzakken onder de mandarijnen maar deze zijn geweldig en wanneer ik een hap wil zetten in een partje loopt het vocht over mijn handen, langs mijn kin en op de tafel. Sodeju, waar komen die vandaan? Even het netje controleren en ze zijn van Huelva. Alles wat wij importeren smaakt naar niks is mijn gemompel, het fruit afgelopen jaar in Thailand was ook al zo'n beleving. Moeten we dan in elk land persoonlijk alles gaan proeven om te weten dat we Nederland droge, zure en harde fruitsoorten voorgeschoteld krijgen.

Zaterdagavond gaan we eten bij El Pinton, ook een punt op de lijst van langstlevende. We hebben gereserveerd en om 20.30 zijn we een van de eerste. Hoelaat moeten we dan gaan eten om een beetje in een volle zaak te mogen zitten? Dat is 22,00 zien we een dik uur later.

Ik bestel gerechten 2 aan 2 waar de serveerster niet erg blij mee is. Dan duurt het langer is haar antwoord. Ik knik en geef haar een stralende lach en denk bij mezelf, dat is nu ook juist de bedoeling en we zijn na 7 gerechten tot 23,00 bezig geweest. Het eten was voortreffelijk, alleen de muziek had wat zachter gemogen, er stond een heuse dj die het geluid op volle sterkte had staan. Wat was ik blij dat we geen vrienden bij ons hadden want daar hadden we geen gesprek mee kunnen voeren. Mama je wordt ouder hoor ik mijn kinderen zeggen.

Zondag, het wordt poepie heet vandaag. We willen graag naar park de Maria Luisa bij Plaza de España. Ik zou graag gebruik willen maken van het openbaar vervoer om mijn onderdanen onder de navel niet te belasten. Ja, lijn 3 vanaf Torneo stopt voor het park. Een kleine 10 minuten lopen naar die hoofdweg en hupsakee de bus in. Het is ontzettend druk in het park, we maken onze toeristische route over de Plaza en maken foto's, alweer foto's. Ik weet niet hoeveel foto's er van deze plek in mijn gsm staan maar veel, heel veel.

We lopen naar Kiosco Abillo, dit is een kiosco waar hele families neerstrijken om op zaterdag en zondag gezamenlijk de lunch door te brengen. Wij doen iets illegaals en gaan gewoon zitten bij een lege tafel en bestellen een biertje. Wat later zien we dat we ons hadden moeten melden om een tafel te krijgen.

We lopen verder en tot aan bar Bilindo, hier is het reuze druk maar we hebben geluk. Hier blijf ik de komende uren zitten, genieten van de drukte, voorbij rijdende paardekoetsen, hele families die samen lunchen en van de aaneengeschoven terrastafels een afvalberg weten te creëeren.

We zitten hier tot 18.30 en het blijft er druk. Wij nemen de bus weer naar huis en ik ga koken. Lomo de Jerez in dunne plakjes bakken en afblussen met het laatste restje van mijn overheerlijke anijssaus. Een salade met banaan, mandarijn, aardbeien, gorgonzolakaas en plakjes radijs. Een mooie dressing erover en later op de avond lopen we naar heladeria Freskura op ons plein. Deze zaak zit er al jaren en daar heb ik nog nooit een stap binnen gezet, dat ga ik deze weken inhalen want daar verkopen ze ijs, ijs zo zijdezacht en romig zoals ik nog nooit ijs geproeft heb. En dan heb ik nog niet over de taartjes gesproken die in de vitrine liggen. Ik ben zeer benieuwd of ik sterk genoeg ben om deze daar te laten liggen waar ze moeten liggen.