Cadiz

Zaterdag 18 februari,

Senora, senora, dont close the door. Hard gillend ren ik zo hard als ik kan met een zware koffer en weekendtas achter mij aan richting coupe nummer 5. De dame hoort mij niet en de rode waarschuwing op het mededelingen bord knippert gevaarlijk, "instappen de trein gaat rijden", wanneer ik hijgend voor de juiste coupe sta zet de senora een pas opzij.

Manlief komt achter mij aan met 2 zware koffers, we hijsen de koffers aan boord van de trein, zetten ze in het bagagerek en wanneer ik wil plaatsnemen op onze gereserveerde plaatsen moet ik eerst een mannelijk persoon wegwerken. Die zit duidelijk goed verkeerd, wij ploffen neer en hijgen uit. Het zweet gutst in straaltjes naar beneden.

Wij waren op tijd, om 09.00 uur zaten we op het station te genieten van een smakelijk belegd broodje met een kop thee en tegen 10.15 lopen we naar spoor 11 waar onze trein al klaar staat, ik zie nog net op de display coche 5 knipperen . We staan goed want dat is onze coupe. Om 10.45 moet de trein aanrijden richting Cadiz, het wordt drukker en drukker. Veel verklede personen in allerlei uitdossingen maar de deuren blijven gesloten. Dicht, hartstikke dicht blijven de deuren en de tijd tikt door. Wij hebben alle tijd want we mogen pas om 15.00 uur in ons appartement en geen minuut eerder. Er komt uit de verte nog een trein aangereden en die wordt aan de stilstaande trein gekoppeld.

Om 11.00 uur gaan de deuren open en wij zetten alle koffers in de trein, het is druk en we krijgen niet de ruimte om onze koffers in het rek te plaatsen. Eindelijk, wij zitten en vanaf dat moment gaat het fout. Een stel jonge mensen eisen onze plek op. Zij laten zien dat zij stoel 225 en 226 hebben, hoezo dat kan niet. Jawel hoor, coche 10 en wij hebben coche 5. de trein heeft een nieuwe nummering gekregen toen er een heel treinstel aangekoppeld werd en op de niet werkende displays is dat niet te zien.

En dan begint de tijd te tikken, de koffers, 3 stuks en zwaar beladen moeten er weer uit en wij moeten naar de eerste trein rennen. Het hele perron is al leeg en wij zijn de laatste personen die nog over zijn.

De eerste zullen de laatste zijn of is dit gezegde andersom, ik twijfel, maar in ons geval waren wij de eerste en zijn nu de laatste. En die rood knipperende tekst waarop staat, " instappen de trein gaat rijden" is ook een wassen neus. De trein blijft nog zeker 15 minuten staan.

Maar zoals ik al vertelde wij hebben tijd genoeg.

Om 13.30 komen we aan in Cadiz en alsof de goden er nog een laatste schep op willen gooien mogen we met al onze bagage door de smalle gang naar het eerste rijtuig lopen want alleen daar is de deur open.

Welkom in Cadiz, zijn mijn eerste gedachtes. Naar ons appartement maar het is pas 14.00 uur en de deur die we via een app moeten ontgrendelen blijft gesloten. Uw incheck tijd is 15.00 krijgen wij te lezen.

Dan naar de overkant, daar is een bar uit de vorige eeuw en we bestellen een cappuccino, graag een dulce erbij. Deze staan op een schoolbord geschreven. Er zijn geen dulces en ik krijg een stortvloed tekst over mij heen waarvan ik niets begrijp.

Om 15.00 laat de app de voordeur opengaan. We zetten alle bagage in de kleine lift en proppen onszelf er nog even bij en dan zien we op het toetsenbord dat we maar tot etage 14 kunnen gaan, wij moeten naar de 16 de etage en 2 etages sjouwen is eigenlijk niet zo gewenst.

Alles weer uit de lift en we roepen de andere lift naar beneden. Eerst kijken of deze wel naar 16 gaat en ja hoor we kunnen aan onze tocht naar boven beginnen.

Ook de voordeur gaat via de app open, het lijkt wel 2060 alles via een selfie op een app om toegang te krijgen. Het appartement is niet groot maar alles is aanwezige we pakken een gedeelte van de koffer uit want we zijn hier maar 6 dagen. Binnen een uur staan we buiten, de straat uitlopen en we staan aan het strand. Volgens Google ben ik hier vorig jaar ook al geweest en dat klopt met Mister Pulpo en eega. Die zijn weer in Maastricht en wij doen het nu helemaal alleen.

We lopen langs de kust naar het centrum en dat stukje op de kaart blijkt een heel eind te zijn. We rusten een paar keer uit en belanden midden in het feestgewoel, allemaal verklede mensen lopen door de straten, het lijkt op thuis daar wordt carnaval ook buiten gevierd.

Tegen 19.00 uur gaan we kijken waar we kunnen eten en om 20.00 mogen we naar binnen bij Casa Canovas, volgens Google Maps een 4.8

We bestellen een antipasta schotel en ze hebben zeebaars, een herkansing op die van La Isla. We krijgen allebei een hele mooie moot zeebaars filet met verse groenten en gnocchi. Een koffie met een stukje tiramisu na en we zijn voldaan. Het kan wel alleen de kok moet er wel wat voor doen. We zoeken de bus op want terug lopen gaat me net iets te ver, we hebben er 14000 stappen opzitten en om 22.00 uur zijn we binnen. De wind waait om het gebouw, morgen uitslapen en op het strand bij Tirabuzon ontbijten met de voetjes in het zand.