Devroompjesgaannaarsevilla

Dinsdag 3 januari,

Doet het pijn 65 jaar worden? Deze vraag stel ik me als ik wakker word na een nachtmerrie waarin ik hard om hulp heb geschreeuwd, deze idioterie komt ook steeds vaker voor.

Het doet nog niet echt pijn maar ik vind het getal niet aantrekkelijk klinken. Ook het geheugen begint af te takelen merk ik. Mijn zus had als verrassing een kaart gestuurd naar ons adres in Spanje en die is nog niet aangekomen. Allerlei hulpdiensten ingeschakeld waar die kaart is blijven steken maar de fout lag bij mij. De straatnaam en huisnummer was correct maar de etage en letter ontbrak en die had ik ook niet correct doorgegeven een maand geleden.

Waar is die kaart? Mijn zus stuurt hem via Greetz nog een keertje door en wij hangen een brief aan de voordeur met het verzoek of de vinder van die rode envelop met mijn naam erop deze in onze bus wil gooien. Ben toch blij dat ik geen rode bh en rode tangaslip aan heb getrokken tijdens oudjaarsavond want rood brengt mij geen geluk, was ik die ook nog kwijtgeraakt.

Onze brievenbus hebben we voorzien van een zelf gefabriceerd naamplaatje, zul je zien dat ik volgende week twee dezelfde kaarten in onze brievenbus heb liggen.

Ik zal het verhaal van deze blamage op een van de kaarten schrijven zodat ik me over een aantal niet jaren niet hoef af te vragen waarom ik 2 dezelfde kaarten heb gekregen, was ik van de wap of mijn zus.

En zo begint deze verjaardag.

Op naar het zwembad, eerst trainen anders wordt er geen taart gegeten . Elke extra gezwommen baan mag er een een mopje slagroom extra op mijn taartje.

Tegen 14.30 ben ik klaar en gestreken zoals we dat in Brabant zeggen. Alles zit in het midden en op naar het gebak. Een alpino con helado, het gebak is warm met vloeibare caramel saus, een cappuccino en in gouden cijfers "65" die ik pontificaal op mijn taartje prik, het hele terras is nu op de hoogte hoe oud ik ben geworden.

De zon gaat de hoek om en de wind is winderig. Op naar een terras in de zon, we komen ergens anders uit dan normaal en ik trakteer op een drankje, voor mij een zumo de mango.

Zo genieten we tot 17.30 van de zon en lopen weer terug naar onze hut. Om 20.30 nemen we een taxi naar Casa Ozama, dit restaurant is op advies van een Nederlandse/ spaanse. Het is een oud pand waar van alles mogelijk is, ik ga voor de ambiance van het restaurant en we komen uit op de 2 de etage. We zijn de eerste maar al snel loopt het vol. Wie jarig is die trakteert, wij geven al jaren geen feestjes meer maar gaan uiteten en de jarige bepaald en bepaalt.

Dit was mijn keus. De kaart had ik al bestudeerd en ik zag ventresca staan, dat is het buikgedeelte van de rode tonijn, zo staat het op de kaart. Ik had er al vaak van gehoord en ook enig idee hoe het zou smaken.

Oesters vooraf en we delen de ventresca samen. De opmaak is eenvoudig maar hij is heerlijk.

Nog een dessert na en tegen 22.30 vraag ik om de rekening. Buiten zoeken we een taxi want een bus nemen is een beetje gevaarlijk, we moeten overstappen en wie weet waar we dan weer uitkomen.

Voor middernacht zijn we binnen, mijn verjaardag is voorbij en om middernacht begint die van onze dochter. Hiep piep hoera, er is er weer een jarig ..........