Devroompjesgaannaarthailand

Vrijdag 16 september,

Last day of paradise, 10.00 uur uit bed, koffers open en vullen die hap. We lopen alles na en zijn klaar voor deze laatste dag, de laatste dag met onze zoon.

We ontbijten niet maar gaan lunchen en we wachten geduldig op onze zoon wanneer hij klaar is met duiken. Dan een app:" zie ik jullie bij 997 Duck"?

Weten jullie de weg? Tuurlijk, we komen er wel.

Na 12.00 lopen we langzaam die kant uit want teveel inspanning kost vocht.We zijn er op tijd en daar komt onze zoon al aancrossen op zijn motor.

We bestellen in het restaurant via de plaatjes onze gerechten, niet te spicy want ik moet nog een aantal vliegtuigen in en uit en mijn darmen mogen niet van streek raken.

Nadat we onze gelakte eend hebben verorberd lopen we naar het strand, via deze weg gaan we naar de hut van onze zoon. Zijn nieuwe onderkomen moeten we even gezien hebben voordat we het eiland verlaten. Hij is zo blij met zijn uitzicht.

Aan het einde van het strand ligt een resort en daar drinken we een icecoffee zodat ik even kan opdrogen want ik heb nog een klim naar boven te gaan. Het zal wel meevallen maar ik ben voorbereid.

Langzaam begint de weg te stijgen en ondertussen moet ik even een pauze nemen. Het is ver boven de dertig graden met een hoge luchtvochtigheidsgraad.

Ik sta even na te hijgen en opeens stopt er een motor, in wat ben ik blij dat ik jullie toch nog te zien krijg roept een mooie jonge knul.

Het is een vriend van onze zoon en door allerlei omstandigheden heeft hij ons nog niet ontmoet. We praten even bij en vervolgen onze weg, nog hoger en hoger, de weg heeft een helling van 50%,en wat een hitte. Het zweet gutst en stroomt met hele plassen naar beneden.

Dan nog een smal zandpad op en daar ligt het huis waar de eigenaars van de huisjes wonen.

We maken een praatje met deze mensen en onze zoon vraagt of het mogelijk is om een taxi te laten komen wanneer we weer teruggaan. Dat is geen probleem.

De weg één maal lopen is genoeg want het programma van die dag is nog niet klaar.

Ik wil nog een klein beetje fris en fruitig de avond doorbrengen.

Zijn huisje ligt in de heuvels op het hoogste punt en hij heeft een giga uitzicht , een grote veranda met hangmat en dit is zo wel jaren vol te houden. Na een paar uurtjes bij en met hem hebben doorgebracht gaan we met een taxi terug naar ons verblijf.

Een kleine verfrissing en dan op naar Maya, het stam strandcafe van alle duikers. Hier komen ze bij elkaar en van daaruit worden weer andere beslissingen genomen. Wij mochten deze weken onderdeel zijn van die fijn club mensen.

Om 20.15 gaan we een hapje eten met Soon-ie, Jerry, Kees uit Heeze, onze zoon en wij. Het restaurant wat we voor ogen hadden is dicht dus het wordt een andere optie.

Wanneer we allemaal zitten en een drankje hebben nemen we de kaart door en iedereen besteld wat en delen het samen. Opschieten want we moeten nog naar de cabaret, waar mannelijke vrouwen een show geven. We stappen in een wereld vol glitter en glamour, muziek, dans en spektakel. Het geluid staat op de juiste volume zoals in mijn jeugdjaren. Dat gaat vannacht heerlijk door als ik in bed lig en probeer te slapen.

Op het moment dat er mannen gevraagd worden om een jurk aan te trekken en mee te gaan doen houden wij het voor gezien.

We wachten buiten op onze zoon en zijn vrienden. We zijn veertien dagen geleden in de wereld gestapt van onze zoon, opgenomen in zijn vriendenkring en iedereen wilde graag de papa en mama van Migi ontmoeten. We zijn uit onze comfortzone gestapt en hebben ons laten onderdompelen zoals het leven zich op Koh Taoafspeelt.

Lieverd, je hebt ons meegezogen in jouw leven, je hebt onze hand genomen en laten zien hoe geweldig het leven hier is. Dank je wel vrienden dat jullie ons zo hebbenopgenomen in jullie leven, we gingen samen op het bankje bij Maya zitten en we hoorden erbij.

Stay all safe and healthy and take care of each other, we love you all.

Dag zoon.