Devroompjesgaannaarthailand

Woensdag 15 september,

Badend in het zweet word ik wakker, ik kijk verdwaasd op de klok met één oog, het andere oog blijft nog even dicht . Het is 0.30 uur in de ochtend.

Waarom is het hier zo warm in de kamer? Ik weet toch zeker dat ik de airco had aangezet toen ik om 22.00 uitgeput naar bed toe ging.

De afstandsbediening van de airco ligt aan mijn kant op het nachtkastje en dat is vreemd.

Dergelijke apparatuur hoort aan de andere kant te liggen bij manlief.

Ik denk even na en dan verschijnt er een lichtje boven mijn hoofd.

Onze zoon heeft vanmiddag een dutje gedaan in ons bed en heeft waarschijnlijk de airco uit gezet.

Wanneer dit kind een apparaat in zijn hand krijgt waar knopjes opzitten dan is het hommeles.

Alles is dan van slag, instellingen zijn veranderd of het apparaat ligt uit elkaar.

Verdorie, daar sta ik midden in de nacht in een donkere slaapkamer, het zweet gutst over mijn gezicht en mijn haren voelen plakkerig aan. Manlief is tijdelijk in een andere dimensie en ik weet niets van dit apparaatje.

Ik ga naar de badkamer en probeer de airco aan te krijgen, maar idioot die ik ben dat gaat natuurlijk niet door de muur heen.

Ik weer terug de slaapkamer in en druk en druk op de ON knop maar er gebeurt niets, helemaal niets.

Dit moet met een lichtje erbij uitgezocht worden, terug de badkamer in om manlief niet wakker te maken. Mijn andere oog doet inmiddels ook mee en na heel veel gepruts, duwen op allerlei knopjes komt er wat wind uit de airco. Hij blaast wel erg hard en ik krijg het niet zoals ik het wil.

Of wind of niets is mijn gedachte en ik ga liggen, diep onder het dekbed en bij elke wind over mijn gezicht denk ik aan de nachten onder de sterrenhemel aan boord.

Tegen 09.00 vanochtend krijg ik te horen dat ik onrustig was in bed, draaien, draaien en nog eens draaien. Ik vertel in het kort hoe ik bezig ben geweest met de afstandsbediening.

Ik had verder prima geslapen en waarom die omwentelingen?

We gaan vandaag naar een resort om eens wat rust te krijgen en aan een zwembad te liggen, onze zoon kent daar een vrouw die daar werkt en zij zegt dat het geen probleem is om daar te gaan liggen, we moeten wel wat drankjes nemen.

Dat zal een probleem worden als ik zo naar mijn twee mannen kijk, die houden niet van drankjes.

We bestellen onze vaste taxi en die is er binnen 10 minuten en hij brengt ons eerst naar een restaurant waar we gaan lunchen, het is inmiddels al 12.00 uur.

Daar worden we vriendelijk ontvangen door de vriendin van onze fotograaf, zij wilde ook graag de papa en mama van Migi zien.

Het is een prachtig restaurant met zwembadje en we nemen een verse smoothie en een sandwich tuna. Alles vers en super lekker. Een uitzicht waarvan je gaat kwijlen en waarvan je bang bent dat het uit je gedachtes zal verdwijnen.

Wanneer we klaar zijn lopen we via het strand naar het resort. Onderweg ziet onze zoon weer andere bekenden van hem en we komen langs de eerste duikschool waar hij lang gewerkt heeft.

Alles is in verval geraakt, een groot stuk grond aan een baai met bar, duikschool, restaurant en hutjes en van dit alles is niets meer over.

Het is voor hem treurig om het zo te zien liggen.

Wanneer we bij het resort zijn zien we de vrouw die ons toe laat om hier te relaxen. We vinden drie zonnebedjes aan het zwembad en ik ga meteen het water in. Het zwembad heeft een verstromende zwembadrand en wanneer je daar aan gaat hangen kijk je over de baai uit naar de zee. Wuivende palmbomen en boten die voorbij varen .

We gaan aan de cocktails, voor mij een mocktail met perzik sodawater en een sweet, sour siroop. Dit is zo goddelijk en ik leg me neer op het zonnebedje en geniet van de omgeving. Een oase van natuurgroen met de meest fantastische planten, bloemen en gekke vogelgeluiden.

Om 17.00 bellen we onze taxi en gaan terug naar onze hut, droge kleding aan en op naar Maya.

We dompelen ons onder in de duikers familie, praten over de laatste duiken van die dag, dan ellenlange verhalen over het weer en dan het probleem van de dag, ;" waar gaan we eten en wat en hoelaat". Dit gaat zo elke dag tegen 17.00 wanneer ze allemaal bij elkaar komen .

Dan komt Joy op ons af, zij was onze kok tijdens de cursus, hello my friend zegt ze tegen mij en gaat naast mij zitten. Zij is op een feestje aanwezig een stukje verderop maar komt even gedag zeggen.

We blijven vanavond hangen bij Maya, we gaan niet uiteten maar er worden pizza's en een frietje besteld.

Jerry, onze Engelse gepensioneerde vriend is vanavond DJ en hij is zo blij als een kind. Hij stuitert alle kanten op en wanneer hij aan het draaien is dan gaat ie helemaal los. Een biertje erbij en alles kan hem gestolen worden.

Na een klein uurtje worden onze pizza's bezorgd, vijf stuks, de dozen gaan open en worden op de schoot gezet om gegeten te worden, men duikt in de doos en eet alsof dit het laatste avondmaal is. Natuurlijk is het ook het laatste maal, tenminste voor vandaag.

De hondjes van Soon-ie zijn ook blij met de stukjes die er toevallig vanaf vallen.

Onze zoon is de eerste die naar huis gaat , hij mag nog een paar uurtjes werken. Langzaamaan wordt het clubje kleiner en kleiner. Wij besluiten om ook te gaan en nemen afscheid van een duiker die verder gaat reizen naar Jamaica.

De lichten van Maya gaan uit als de eigenaar zijn tax van bier drinken heeft bereikt. Wij maken dit net niet mee. Wij liggen om 21.00 in ons bed.