Devroompjesgaannaarthailand

Woensdag 31augustus

Dag 1, reis naar het einde van de wereld.

In werkelijkheid is dat niet zo maar we gaan er 3 dagen over doen om op Koh Tao te komen.

Vandaag zijn we gearriveerd in Brussel, de treinkaartjes zijn online aangekocht en we konden vanuit ons plekje in Maastricht de trein naar België zien rijden.

De koffertjes zijn gepakt, bijna 7 kilo zit er in mijn koffer. Voor de helft is deze gevuld en de lege ruimte kijkt mij treurig aan. Nee, nee en nog eens nee, er gaat niets meer bij. We willen de bagage bij ons houden en 7 kilo is de max.

Ik klap de koffer snel dicht voordat ik in de verleiding kom. Tegen 12,30 verlaten we ons appartement en lopen naar het station, maanden is er geen druppel water uit de lucht gevallen maar vandaag miezert het.

En toch neem ik geen paraplu mee.

We zijn zeer op tijd en settelen ons in de trein. Het is druk maar wij zitten prima.

De coupe is maar half gevuld. Iedereen gaat in de volgende coupes zitten. Al snel wordt duidelijk waarom onze coupe half gevuld blijft.

We zitten in de eerste klas en dat was niet erg duidelijk.

Dus onze bagage weer bij elkaar sprokkelen en een coupe verder en die puilt uit.

We gaan op een ruime eenzitter zitten en het is maar voor even , in Leuven mogen we weer overstappen want we reizen in etappes dus ook de trein gaat in etappes. We gaan naar perron 3 en het is onduidelijk of we wel in de goede trein zitten. Ik krijg het een beetje erg warm ondanks de ventilatie maar wat maakt het ook uit als we morgen om 08.50 maar in het vliegtuig zitten.

De trein rijdt en ja we zitten goed, in Leuven stappen we weer over en ik begin erg blij te worden van die treurige halve lege koffer. Deze hoeveelheid reist een stuk gemakkelijker.

De trein naar Brussel Airport, ook hier weer veel onduidelijkheid. We zijn nu echt de enige in de coupe, de trein gaat rijden en gelukkig na de tweede stop wordt het helder dat we goed zitten.

Het is te hopen dat deze dag zich niet gaat herhalen voor de komende dagen anders dan anders komen we in Honolulu uit ben ik bang.

Aangekomen op het vliegveld en nu naar het hotel. Deze keer hebben we bewust gekozen om alles op loopafstand te doen want we moeten om 06.00 op het vliegveld zijn.

Maar waar is het hotel? We lopen van links naar rechts, van boven naar beneden we vragen aan Nederlandstalige de weg in het Engels, mijn Spaans komt naar boven en dat heb ik nu helemaal niet nodig.

Al met al er komt licht aan het eind van de tunnel we zien het hotel liggen.

De kamer is gereserveerd, maar door de dikke glazen plaat die ons van de receptioniste afschermt horen we niet goed wat er allemaal verteld wordt. Ik schuif een oor door het kleine gaatje waar je normaal je mond voor houdt en probeer alles zo goed mogelijk op te vangen.

We staan in de lift, en zo staan we nog een tijdje, dat schiet niet op als je je pasje niet voor de kaartlezer houdt.

Ik weet niet wat er met onze hersens aan de hand is maar ze werken totaal niet mee.

Ze staan op dit moment in slaapstand en we moeten ze nodig een keer resetten, het is wat met 60 brains.

We zetten onze spullen neer en we besluiten de trein te nemen naar Brussel Centraal, een wandeling, een biertje, een hapje.

De conciërge van het hotel vertelt ons dat we in 10 minuten in Brussel staan met de trein.

Weer dezelfde weg terug en wanneer we kaartjes automaat zien raken onze hersenen helemaal van de slag. We staan te klunzen, van alles aan te raken en de rij achter ons wordt steeds langer.

Er komt een man van het spoor met blauwe pet en vraagt in rap Nederlands, spreken jullie Nederlands? Waar gaan jullie naar toe? Komen jullie vandaag nog terug en voordat we het allemaal op een rijtje hebben zeg ik tegen manlief;' je creditcard alsjeblieft want we moeten betalen'". Hoezo, waar gaan we dan heen? Nou volgens die man naar het centrum en hij heeft een bepaalde actie ingetoetst.

Een duo kaart, dat wil zeggen tegelijk met ons 2 door het poortje, ik ben er al doorheen want ik had het kaartje en roep luid en duidelijk tegen manlief dat hij door moet lopen maar inmiddels zit hij al geklemd tussen de glazen deurtjes.

Het lukt hem om er doorheen te komen en nu snel naar de trein, we weten niet goed op welk spoor maar we rennen naar beneden.

En wat een geluk, we staan goed en komen veilig in Brussel aan.

We lopen naar de grote Markt en ik bestel voor mijzelf een mocktail Bellini. Zo de eerste hindernissen zijn genomen en ik begin te lachen, ik kan niet meer stoppen. Rapido, rapido roep ik naar manlief, we moeten onze hersenen sneller later werken want die zijn lui geworden, dit gaat we niet redden op deze manier.

We vinden rond 18.30 een restaurant waar ze vlees verkopen. Ik heb zin in een steak, de komende weken is het vis en kip eten.

Naast ons ploffen een paar Amerikanen neer die ons meteen in hun gesprek betrekken.

Zij zijn aan het reizen door Europa en willen in Nederland echt de typische gerechten van het land eten.

Ik kijk hem aan en zeg, dat worden gekookte aardappelen met sperziebonen en een gehaktbal.

We sluiten de avond af en zijn om 21.30 op onze kamer en ik duik mijn bed in, 05.00 loopt de wekker af. Dag 2 naar het einde van de wereld.