devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
12 Maart 2020 | Spanje, Sevilla
Eindelijk loopt de wekker af, het is 06.15 uur in de ochtend. Ik heb al een paar uur naar het plafond liggen staren maar nu mag ik eruit. Wassen, aankleden en naar de bushalte, we nemen de bus van 07.15 naar het treinstation.
Alles verloopt soepeltjes, we hebben er zin in, een dag naar Malaga, lunchen, aan het strand zitten, een beetje ramen likken en dan weer terug naar Sevilla.
Daar wordt het deze dag rond de 30 graden en in Malaga is het rond de 25 graden.
We zijn redelijk op tijd, maar onze ervaring heeft geleerd dat er ook met de bus wel eens wat mis kan gaan. We hebben kaartjes voor de trein en het is niet mogelijk om een trein later in te stappen want zo werkt dat niet in Spanje.
Tegen 07.40 lopen we naar beneden, naar het perron en de trein moet om 07.58 vertrekken naar Malaga. Deze trein duurt in totaal 3 en een half uur en daar hebben we speciaal voor gekozen omdat we anders al om 10.00 in Malaga staan.
Met ongeveer 10 reizigers en 2 mensen van het spoor staan we te wachten op de trein. Maar er komt geen trein. Niet om 08.00 uur, niet om 08.15, het wordt 08.30 en nog steeds geen trein.
Het clubje dames wordt luidruchtiger en de conductrice die ook mee moet haalt veelvuldig haar wenkbrauwen op.
Herman en ik kijken elkaar aan, er is totaal geen communicatie, niet op de borden die op het perron hangen en ook niemand van het spoor. Ik vind het zo wie zo al erg vreemd dat er maar 10 personen vanuit Sevilla naar Malaga gaan.
Oké, de trein stopt een aantal keer onderweg maar in NL maak je het nooit mee dat er zo weinig mensen mee gaan.
Na nog een kwartier te gaan komt er een trein aan. Aha, gelukkig, dat is ie. Maar niet heus, er stappen mensen uit en de trein gaat op zwart. Er komen een paar mannen in kostuums maar ook die schudden nee met hun hoofd en niemand maar dan ook niemand van de spoorwegen komt iets mededelen.
Nu hebben wij geen afspraken in Malaga en alle tijd van de wereld maar we zouden toch wel graag vertrekken. Er is een mannelijke reiziger die ook Engels spreekt geeft ons wat informatie , de trein staat stil voor Sevilla met pech.
Dan onderneemt de conductrice een actie, ze neemt ons allemaal mee naar boven en we worden voor de klantenservice geplaatst. Een dame met 2 smartphones in haar hand is druk aan het bellen, loopt van links naar rechts en slaat met haar armen in de lucht. Dan ineens moeten we met haar mee, er loopt nog iemand voor onze voeten.
Met spoed naar de trein die naar Granada gaat, onze tassen moeten nog door de controle en wij worden nog gefouilleerd. Ook dat hoort er hier bij als je met de trein meegaat en dan moeten we bij elkaar blijven en mogen we in een coupe gaan zitten waar geen geboekte plaatsen zijn want anders kan je niet meer reizen.
We hebben in Spaans/Engels begrepen dat we meerijden tot aan Cordoba en daar moeten we er weer uit, in Cordoba worden we opgevangen door een persoon die ons weer verder begeleidt.
Omstreeks 09.30 rijden we, we zitten in een snelle trein, binnen 45 minuten is deze in Cordoba met een snelheid van 257 km per uur. We zitten in zeer luxe stoelen met voor een ieder een stopcontact zodat je van alles kunt aansluiten.
Ik had graag een dutje gedaan, tenminste dat was mijn gedachte in de vroege ochtend toen ik de slaap niet kon vinden.
In Cordoba worden we opgevangen door een heer van het spoor met een kaart waarop Malaga staat, we moeten met ons 10 mee naar een klantenservice, daar heeft men al op een briefje de leegstaande stoelen geschreven en op onze kaartjes wordt de coupe en stoelnummer vermeld. We hebben anderhalf uur tijd over.
Tegen 11.00 kunnen we pas langs de beveiliging om naar het perron te gaan. Hier vertrekken treinen op gedoseerde tijden en je mag blij zijn als er een trein is die 3 maal daags dezelfde plaats aandoet. Maar we zijn in Cordoba, men heeft ons keurig opgevangen en voorzien van een stoelnummer.
Alle dingen die in de ochtend fout zijn gegaan worden nu goed gemaakt door ons behulpzaam te zijn. we gaan het station in en ook hier een mooie grote schone ruimte, winkeltjes en barretjes waar je wat kunt eten of drinken. De toiletten zijn schoon en makkelijk bereikbaar.
We gaan een kop koffie en thee drinken, we zien de overige reizigers van ons gezelschap ronddwalen en ieder doet zijn eigen ding. Tenslotte zijn we allemaal vreemden voor elkaar en dan is er ook een beetje de taalbarrière, het gaat zo rap en in paniek situaties kom je er helemaal niet meer uit.
Tegen 11.00 gaan we door de controle, ook daar wordt ons in rap Spaans het een en ander medegedeeld. We verstaan dat we links moeten aanhouden en dan de kleur groen, wat zou er groen moeten zijn? de coupe, de trein? Het is niet erg duidelijk.
Maar als we het perron oplopen zien we eerste een oranje lijn langs het spoor, dat wordt een gele kleur en dan wordt deze groen en ja hoor, bij de groene lijn stopt de trein, coupe 11 en we gaan met grote snelheid naar Malaga.
In totaal hebben we 90 minuten in de trein gezeten. We waren al meer dan anderhalf later op een trein gestapt en we kwamen om 12.30 uur in Malaga en dat is in totaal een uur later dan de bedoeling was.
Waar gaan we lunchen? Bij Antonio Banderas is mijn antwoord, daar zouden we met onze afspraak naar toe zijn gegaan. We stellen de zoekmachine van google in en we lopen via het gps systeem door allerlei pleintjes en straatjes naar El Pimpi, we gaan hier alleen maar lunchen als we buiten kunnen zitten is Herman zijn mededeling.
Er is een terras, zo groot hebben we nog nooit een terras van een restaurant gezien. Er is nog plaats en ik bestel de gerechten, gefrituurde aubergine met honing, langoustines el Pimpi, zwaardvis en schelpjes. We zitten een kleine 2 uur daar en dan ga ik de bodega binnen. Het is net een filmdecor, zo gezellig en alles klopt. Ik maak een paar foto’s en stuur Herman ook naar binnen met zijn camera.
Malaga is erg druk en toeristisch, dat is een verschil met Sevilla, daar zijn ook toeristen maar de Spaanse bevolking is meer aanwezig dan de toerist. In Malaga zie je alleen maar toeristen en zo nu en dan een inwoner. Ook de vele grote appartementen complexen zijn voor de toerist en dat heb je helemaal niet in Sevilla.
We lopen op ons gemak naar het strand en ondertussen zijn daar al de nodige badgasten, die zich met ingesmeerde olie, op tijd omdraaien, om door de zon voorzien te worden van een bruin baklaagje.
Wij gaan in de schaduw zitten, kleurtjes etc haal ik wel uit een flesje als dat nodig mocht zijn.
Ik wil geen vaste klant van een dermatoloog worden.
Zo tikken de uren verder en we vermaken ons prima door te kijken, de kalme zee, de zon, een vleugje wind, het is prima zo. Dit had ik ook voor ogen toen ik om 06.15 mijn bed uitstapte. De perikelen rond de reis zijn aan het vervagen en aan de terugweg denken we nog niet.
Tegen 17.00 gaan we weer wat lopen en we herinneren ons een aantal dingen, oh, hier hebben we ook gegeten en hier zijn we ook geweest. Maar wanneer is dat dan geweest?
We komen er niet uit en ik laat die gedachte even liggen, straks in de trein wanneer ik mijn gsm weer aan de stroom kan leggen ga ik mijn agenda eens doorzoeken wanneer we voor het laatst in Malaga zijn geweest.
We nemen nog een terrasje en om 19.15 lopen we op ons gemak door naar het station. We zijn mooi op tijd. De trein is al om 19.45 gearriveerd maar we mogen er nog niet in want deze trein wordt schoongemaakt en dan bedoel ik ook echt schoonmaken, met een emmer met sop gaan 2 dames de trein in.
Deze trein bestaat ook maar uit 4 coupes en dan is die klus zo geklaard. Na 20.00 mogen we naar de trein lopen, we waren al gefouilleerd en we hoeven nu alleen maar ons kaartje te laten zien en dan lopen we naar onze coupe. We zitten en we willen onze apparatuur aansluiten maar er is in de verste verte geen enkel stopcontact te vinden. we kijken onder de stoelen, boven de stoelen, in de armleuningen maar helaas geen stopcontact.
Later zie ik wel een stopcontact op het toilet, 2 uur op het toilet gaan zitten omdat je op je gsm wilt surfen?
Nee, wat gaan we doen? Wanneer later een spoorbeambte langs roepen we hem waar ergens een stopcontact aanwezig is. ja, er is een stopcontact, toevallig bij een lege stoel die niet gereserveerd is, we sluiten om de beurt onze gsm even aan. Binnen 2 uur zijn we met deze snelheidstrein weer in Sevilla.
Donderdag 12 maart,
Wat fantastisch om een hele nacht te slapen. Ik was waarschijnlijk zo moe dat de slaap me heeft ingehaald. Tegen 09.30 staan we op en doen onze gebruikelijke dingen. Later op de ochtend ga ik toch maar eens in mijn elektronische agenda kijken wanneer we in Malaga zijn geweest de laatste jaren.
En dan springt daar de datum 23 maart 2019 voor mijn ogen, he? Zijn wij vorig jaar daar geweest? En nog wel 2 dagen volgens mijn agenda. Ik snap er niet veel meer van, ook mijn eega kan zich hier weinig van herinneren.
Hoe kom ik erachter waar ik vorig jaar was tijdens onze overwintering, ik voel me net Willy Wortel als er een lampje begint te branden. Ja, ik schrijf al een paar jaar mijn belevenissen. Ik ga naar de website van waarbenjij.nu en scrol terug naar 23 maart, daar staat beschreven dat we 23 maart met de bus vanuit Sevilla naar Malaga zijn geweest, ook de restaurants en de gerechten die we destijds hebben gegeten staan zwart op wit.
En dan komt alles weer helder voor ogen. Maar nu hebben we een ander probleem, we wisten niet meer dat we daar een paar dagen zijn geweest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley