devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
04 Februari 2020 | Spanje, Sevilla
Zaterdag 1 februari,
We staan om 09.00 op, ik begin met een paracetamol om mijn beginnende griep wat te verzachten. Ik voel me niet slecht genoeg om in bed te blijven. Weg, de bus naar Calle Kansas City en daar stappen we over op een andere lijndienst die ons naar Carmona brengt in ruim een uur.
Het is een mooie rit, ondertussen wordt er een paar maal gestopt en sommige busstops liggen op het einde van een afrit, stoppen en uitstappen.
Wanneer we in Carmona aankomen is het 11.00 geweest en de lucht zit potdicht. Maar volgens de weersverwachting moet het beter worden. We lopen langzaam aan omhoog en komen in het historische gedeelte. Alle winkels zijn dicht en op het centrale plein komen wat oudere mensen bij elkaar die elkaar heel wat te vertellen hebben.
Het is nog vroeg en we lopen het hele plaatsje door. Later op de dag heb ik een discussie met manlief of we nu een dorp of een stad aan het bezichtigen zijn.
Voor mij is het een groot dorp, en zo voelt het ook.
We hadden besloten om op zaterdag te gaan en niet meer op zondag vanwege de rust. Maar ook op zaterdag is iedereen verdwenen, de volgende keer dat we erop uitgaan wordt op vrijdag. We gaan richting de Parador, misschien dat we daar wat kunnen drinken voordat we een lunchplek gaan uitzoeken maar ook daar is niemand aanwezig behalve de receptioniste.
De omgeving is geweldig als de mist wat zou optrekken maar ik blijf optimistisch. We lopen terug naar het centrale plein en drinken een kop koffie. Normaal vliegt de tijd maar als je erop zit te kijken dat ie moet vliegen gaat het zeer traag.
We zoeken op internet via TripAdvisor naar de top 10 van goede restaurants om te lunchen. We zijn er onderweg al een paar tegen gekomen maar alles gaat pas om 13.00 open.
We hadden ook al een leuk pleintje gezien waar je kunt eten, de foto’s op google zijn veelbelovend. We stappen er op af, foto en realiteit zijn vandaag anders.
Ik kies voor iets anders, kom zeg ik, we gaan naar dat andere pleintje waar zojuist alle tafels en stoelen naar buiten werden gebracht.
Dat lijkt me wel wat, in het land der blinde is eenoog koning en op het gebied van eten ben ik de koningin.
El Rinconcito, die kwam voor in de top 10. Het is een leuke plek om buiten te zitten, wanneer we aankomen zit er nog niemand.
Wat doen we, is de vraag van manlief? Gaan zitten natuurlijk, wanneer ik zit loopt het terras zo vol.
Hier kan hij niet tegenop, de laatste weken is het vaak zo gegaan, ik ga zitten op een leeg terras en binnen een half uur zijn de overige tafels ook bezet. Of het om mijzelf gaat of om de lunchtijd dat laat ik in het midden.
En ondertussen komt er ook een bleek zonnetje tevoorschijn.
We bestellen een fles witte wijn en voordat de koeler en de glazen op tafel staan schuiven meer mensen aan, ik kijk mijn eega triomfantelijk aan.
Geregeld, druk terras, een mooie wijn en nu de hapjes.
We starten met een lomo de Iberico, daarna volgt een tapa van artisjokken, een gebakken eitje op een gepofte aardappel met knoflook, een mooi stuk merluza in een heerlijke gekruide olijfolie en een moot kabeljauw met voortreffelijke dressing.
Beetje groenvoer voor de broodnodige vitamientjes. Zo zijn we weer een paar uur verder.
De gerechtjes worden een voor een besteld en tegen 15.30 zijn we klaar. Maar wat nu? We gaan naar het VVV kantoor en gaan kijken wat we nog allemaal kunnen doen.
De dame van dit kantoor legt ons van alles uit, het meeste hebben we in de ochtend/middag al bezocht en er blijft niet veel meer over. We lopen nog een keer terug naar een plein waar nu wat actie zou moeten zijn en dan besluiten we om de bus van 17.00 terug te nemen naar Sevilla.
We gaan er verder die avond niet mee op uit, mijn paracetamol is inmiddels allang uitgewerkt en ik voel dat het niet de goede kant uit gaat.
Zondag 2 februari,
De zon kaatst tegen de witte binnenmuur die zichtbaar is vanuit ons slaapkamerraam.
O, wat erg, ik voel met belabberd. Dit wordt een dag die in bed doorgebracht moet worden. Herman gaat eruit en ik blijf liggen, alles doet zeer.
Heb je Chinese mensen gezien vraagt een vriendin via de chat, er lopen hier legers Aziatische mensen maar ik heb gewoon een Nederlandse griep. Ik herken hem, komt zoals hij altijd komt, altijd per paard en zal ook wel weer te voet weggaan.
Of ik ontbijt wil, deze vraag komt vanuit de keuken, ik kreun een vaag antwoord.
Mij gewoon met rust laten. Buiten loopt de temperatuur op tot zo’n 25 graden in de schaduw. Ik wil deze informatie niet eens horen. Ik slaap veel die dag en Herman gaat even de deur uit, kan ik je alleen laten is zijn vraag. Ja, natuurlijk, het enige wat ik wil is slapen.
Die avond kom ik er even uit, Herman maakt voor mij een broodje met omelet. De helft van het broodje is voor morgen zeg ik, dat is altijd zo lekker als het een nacht ingetrokken is.
Hij doet alsof hij mij gelooft. Ik zit nog een uurtje op de bank en duik mijn bed weer in.
Het halve broodje dat ik een uur geleden gegeten heb vind het niet zo comfortabel in mijn buik en besluit om mij weer te verlaten zoals ik het genuttigd heb. Daarna lig ik belabberd in bed, kan natuurlijk niet meer slapen, dat gaat een lange nacht worden.
Maandag 3 februari,
Ja, ik ben er weer. Een beetje gammel maar de pijntjes zijn weg. Wel heb ik een gevoel alsof mijn lichaam een oorlog heeft gevoerd van binnen maar dat komt goed. Een warme douche, de zon is mij niet vergeten, mijn halve broodje met omelet smaakt me uitstekend en ik rommel de hele dag op mijn gemak wat aan. Tegen de middag trek ik me terug op ons terras, de parasol gaat open, ik download een aantal leesboeken en mijn middag kan niet meer stuk. Diezelfde avond maak ik weer een maaltijd klaar en deze keer ging mijn griepje met de snelheid van een veulen er van door.
Dinsdag 4 februari,
Kom, er moeten boodschappen gehaald worden. Ik maak voor vandaag kippenlevertjes op zijn Spaans, het is warm maar ik besluit toch maar om een vest aan te doen.
Halverwege de wandeling kom ik tot het besef dat ik weer te enthousiast ben geweest omtrent mijn herstel. Ik zwalk wat over de stoep, ben voor mezelf heel vervelend en bij de Mercadonna hebben ze geen kippenlevertjes. Bij de MASS heb ik ze nog in mijn handen gehad, dus naar de MASS. Naar huis, boodschappen opruimen, beetje Spaans voorbereiden en dat alles in de zon op ons terras. De laatste dagen zijn wat saai aan het worden. Nog een dag zeuren en dan weer gas op de plank.
We staan om 09.00 op, ik begin met een paracetamol om mijn beginnende griep wat te verzachten. Ik voel me niet slecht genoeg om in bed te blijven. Weg, de bus naar Calle Kansas City en daar stappen we over op een andere lijndienst die ons naar Carmona brengt in ruim een uur.
Het is een mooie rit, ondertussen wordt er een paar maal gestopt en sommige busstops liggen op het einde van een afrit, stoppen en uitstappen.
Wanneer we in Carmona aankomen is het 11.00 geweest en de lucht zit potdicht. Maar volgens de weersverwachting moet het beter worden. We lopen langzaam aan omhoog en komen in het historische gedeelte. Alle winkels zijn dicht en op het centrale plein komen wat oudere mensen bij elkaar die elkaar heel wat te vertellen hebben.
Het is nog vroeg en we lopen het hele plaatsje door. Later op de dag heb ik een discussie met manlief of we nu een dorp of een stad aan het bezichtigen zijn.
Voor mij is het een groot dorp, en zo voelt het ook.
We hadden besloten om op zaterdag te gaan en niet meer op zondag vanwege de rust. Maar ook op zaterdag is iedereen verdwenen, de volgende keer dat we erop uitgaan wordt op vrijdag. We gaan richting de Parador, misschien dat we daar wat kunnen drinken voordat we een lunchplek gaan uitzoeken maar ook daar is niemand aanwezig behalve de receptioniste.
De omgeving is geweldig als de mist wat zou optrekken maar ik blijf optimistisch. We lopen terug naar het centrale plein en drinken een kop koffie. Normaal vliegt de tijd maar als je erop zit te kijken dat ie moet vliegen gaat het zeer traag.
We zoeken op internet via TripAdvisor naar de top 10 van goede restaurants om te lunchen. We zijn er onderweg al een paar tegen gekomen maar alles gaat pas om 13.00 open.
We hadden ook al een leuk pleintje gezien waar je kunt eten, de foto’s op google zijn veelbelovend. We stappen er op af, foto en realiteit zijn vandaag anders.
Ik kies voor iets anders, kom zeg ik, we gaan naar dat andere pleintje waar zojuist alle tafels en stoelen naar buiten werden gebracht.
Dat lijkt me wel wat, in het land der blinde is eenoog koning en op het gebied van eten ben ik de koningin.
El Rinconcito, die kwam voor in de top 10. Het is een leuke plek om buiten te zitten, wanneer we aankomen zit er nog niemand.
Wat doen we, is de vraag van manlief? Gaan zitten natuurlijk, wanneer ik zit loopt het terras zo vol.
Hier kan hij niet tegenop, de laatste weken is het vaak zo gegaan, ik ga zitten op een leeg terras en binnen een half uur zijn de overige tafels ook bezet. Of het om mijzelf gaat of om de lunchtijd dat laat ik in het midden.
En ondertussen komt er ook een bleek zonnetje tevoorschijn.
We bestellen een fles witte wijn en voordat de koeler en de glazen op tafel staan schuiven meer mensen aan, ik kijk mijn eega triomfantelijk aan.
Geregeld, druk terras, een mooie wijn en nu de hapjes.
We starten met een lomo de Iberico, daarna volgt een tapa van artisjokken, een gebakken eitje op een gepofte aardappel met knoflook, een mooi stuk merluza in een heerlijke gekruide olijfolie en een moot kabeljauw met voortreffelijke dressing.
Beetje groenvoer voor de broodnodige vitamientjes. Zo zijn we weer een paar uur verder.
De gerechtjes worden een voor een besteld en tegen 15.30 zijn we klaar. Maar wat nu? We gaan naar het VVV kantoor en gaan kijken wat we nog allemaal kunnen doen.
De dame van dit kantoor legt ons van alles uit, het meeste hebben we in de ochtend/middag al bezocht en er blijft niet veel meer over. We lopen nog een keer terug naar een plein waar nu wat actie zou moeten zijn en dan besluiten we om de bus van 17.00 terug te nemen naar Sevilla.
We gaan er verder die avond niet mee op uit, mijn paracetamol is inmiddels allang uitgewerkt en ik voel dat het niet de goede kant uit gaat.
Zondag 2 februari,
De zon kaatst tegen de witte binnenmuur die zichtbaar is vanuit ons slaapkamerraam.
O, wat erg, ik voel met belabberd. Dit wordt een dag die in bed doorgebracht moet worden. Herman gaat eruit en ik blijf liggen, alles doet zeer.
Heb je Chinese mensen gezien vraagt een vriendin via de chat, er lopen hier legers Aziatische mensen maar ik heb gewoon een Nederlandse griep. Ik herken hem, komt zoals hij altijd komt, altijd per paard en zal ook wel weer te voet weggaan.
Of ik ontbijt wil, deze vraag komt vanuit de keuken, ik kreun een vaag antwoord.
Mij gewoon met rust laten. Buiten loopt de temperatuur op tot zo’n 25 graden in de schaduw. Ik wil deze informatie niet eens horen. Ik slaap veel die dag en Herman gaat even de deur uit, kan ik je alleen laten is zijn vraag. Ja, natuurlijk, het enige wat ik wil is slapen.
Die avond kom ik er even uit, Herman maakt voor mij een broodje met omelet. De helft van het broodje is voor morgen zeg ik, dat is altijd zo lekker als het een nacht ingetrokken is.
Hij doet alsof hij mij gelooft. Ik zit nog een uurtje op de bank en duik mijn bed weer in.
Het halve broodje dat ik een uur geleden gegeten heb vind het niet zo comfortabel in mijn buik en besluit om mij weer te verlaten zoals ik het genuttigd heb. Daarna lig ik belabberd in bed, kan natuurlijk niet meer slapen, dat gaat een lange nacht worden.
Maandag 3 februari,
Ja, ik ben er weer. Een beetje gammel maar de pijntjes zijn weg. Wel heb ik een gevoel alsof mijn lichaam een oorlog heeft gevoerd van binnen maar dat komt goed. Een warme douche, de zon is mij niet vergeten, mijn halve broodje met omelet smaakt me uitstekend en ik rommel de hele dag op mijn gemak wat aan. Tegen de middag trek ik me terug op ons terras, de parasol gaat open, ik download een aantal leesboeken en mijn middag kan niet meer stuk. Diezelfde avond maak ik weer een maaltijd klaar en deze keer ging mijn griepje met de snelheid van een veulen er van door.
Dinsdag 4 februari,
Kom, er moeten boodschappen gehaald worden. Ik maak voor vandaag kippenlevertjes op zijn Spaans, het is warm maar ik besluit toch maar om een vest aan te doen.
Halverwege de wandeling kom ik tot het besef dat ik weer te enthousiast ben geweest omtrent mijn herstel. Ik zwalk wat over de stoep, ben voor mezelf heel vervelend en bij de Mercadonna hebben ze geen kippenlevertjes. Bij de MASS heb ik ze nog in mijn handen gehad, dus naar de MASS. Naar huis, boodschappen opruimen, beetje Spaans voorbereiden en dat alles in de zon op ons terras. De laatste dagen zijn wat saai aan het worden. Nog een dag zeuren en dan weer gas op de plank.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
