devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
13 Januari 2020 | Spanje, Sevilla
Vrijdag 10 januari,
Na een korte wandeling van een half uur komen we aan bij restaurant Abades in Triana, ik had een week eerder al gereserveerd en we krijgen een tafel in de kubus. Dit is een vierkant afgeschermd gedeelte waar een 5 tal tafels staan. We hebben een tafel aan het raam, aan de rivier. We krijgen de menukaart en bestuderen deze.
De ober ziet dat mijn handtas aan de stoel hangt maar op de grond terecht komt en ik krijg een krukje om daar mijn tas op te leggen.
Onze dochter vindt dit hilarisch en maakt hier een foto van. We nemen alle drie het menu van de rivier met bijbehorende wijnen. Dit is weer zo’n dag met een gouden randje, we zien de boten voorbij varen. Maar ook veel kanoërs en andere watersporters. Na deze overdadige lunch lopen we terug naar huis en ieder doet zijn ding, ook de oogleden zijn wat zwaar geworden en vallen regelmatig dicht.
We blijven die dag thuis want er moet een rugzak gepakt worden. Het is de laatste dag dat onze dochter hier in Sevilla bij ons is.
Zaterdag 11 januari,
Om 06.30 loopt mijn wekker af, ik kijk in de huiskamer of ze al ontwaakt is. 10.15 vertrekt het vliegtuig naar Amsterdam en ze moet hier tegen 07.30 de deur uit om de bus naar het vliegveld te halen.
We nemen afscheid van haar want ze kan van uit het appartement te voet naar de bushalte lopen.
Dat is een van de vele voordelen als je ervoor kiest om midden in het centrum te wonen. Zodra zij de deur uit is kruip ik weer mijn bed in, natuurlijk slaap ik niet meteen in.
Naast mij hoor ik de ademhaling al harder gaan, manlief is al vertrokken.
Tegen 08.30 krijg ik een app dat ze door de douane is. Mooi zo, ik kan me nu rustig omdraaien en proberen om nog even wat te slapen want om 07.00 al actief te worden dat gaat me te ver.
Ik zak weg en word tegen 10.45 wakker. Voordat we eruit zijn is het tegen 11.30, heerlijk. Ik wis de sporen uit van de afgelopen week en ik vul de koelkast weer aan.
Die avond probeer ik voor mijzelf een nieuw gerecht uit. dit wil ik gaan maken als competitie gerecht met Ramon.
Gegrilde plakjes pekingeend, het vel heb ik klein gesneden en dit krokant uitgebakken. De zuurkool met een klontje boter gegaard. Op het laatst het sap van het gemengde fruit uit blik toegevoegd.
Een hele verse ananas in blokjes gesneden en deze gebakken in roomboter met knoflook en mijn groene sambal, een eetlepel suiker erbij om het geheel te karamelliseren.
Dan de opmaak, eerst de zuurkool in het midden van het bord, daaromheen de ananas. Op de zuurkool de uitgebakken stukjes eenden vel en daarboven op nog de gegrilde plakjes eend. De smaak was prima.
Alleen voor de competitie denk ik dat het mooier is als ik de eendenplakjes met vel onder de gril ga leggen. Dus het gerecht moet nog een keer uitgeprobeerd worden.
We gaan in de middag een wandeling maken en drinken ergens koffie, een glaasje van het een of ander en dan naar huis.
Zondag 12 januari,
We moeten vroeg uit bed, 09.30 loopt de wekker af. Douchen, ontbijten en naar de bus. We gaan de stad voor een dag verlaten.
We zijn Julietta tegengekomen en hebben met haar gesproken en advies gevraagd om een leuke plaats te bezoeken.
We gaan naar Puerto de Santa Maria, dit stadje ligt onder Jerez en vlakbij Cádiz.
De bus van 10.45 en de trein van 11.20, dit zou je moeten halen qua tijd. De bus komt niet om 10.45 maar tegen 11.00. nu gaat het erom spannen of we de trein nog gaan halen.
We hebben via internet plaatsen besproken en bij de plaats in de trein hoort ook een stoelnummer.
Het is dan ook niet mogelijk om een trein later te nemen.
Gelukkig, het is stil in de stad en de bus is er in no-time.
We halen de trein en een uur later zijn we op onze plek. Het is een klein plaatsje, we hebben bewust niet ontbeten maar gaan lunchen.
In de zon lopen we een heel stuk langs het water maar we komen niet echt iets tegen waar we graag willen lunchen. We lopen terug en op de boulevard is een restaurant waar het erg druk is.
We gaan zitten, bestellen iets te drinken en ik bekijk de kaart. We nemen 2 gerechten, een tortilla met garnalen en een brochette met vis. Het is heel erg simpel maar o zo lekker.
De tortilla is een gebakken omelet waarin je duidelijk de garnalen proeft.
De brochette die daarna geserveerd word bestaat uit corvina, ui en paprika, de vis is zo heerlijk mals en perfect gegrild. Een beetje salade erbij, een paar frietjes en vers gebakken brood. We zitten in de zon, het is druk en overal wordt gegeten. Life is so simple is dan vaak een van mijn uitspraken.
Daarna duiken we het stadje in, maar helaas alles is dicht. We lopen rond en rond en belanden op een terras van de Ierse pub, wij zijn de enige mensen die daar plaats nemen maar niet veel later zit het hele terras vol. Ik neem een Guinness en doe daar mijn tijd over. Wanneer ik langs een viswinkel loop zie ik krukels liggen, deze alikruiken heb ik al jaren niet meer gegeten en neem voor mijzelf 250 gr. mee.
De trein naar Sevilla hebben wij gereserveerd om 19.05. Veel te beleven is er niet in deze stad en weer komen we onszelf tegen. We moeten dit soort uitstapjes ook niet doen op zondag.
We leren het ook nooit, we spreken met elkaar af dat we alleen nog maar op een vrijdag of zaterdag weg gaan.
Op zondag hebben de meeste mensen hun rustdag, behalve in Sevilla want daar leeft de stad 24 uur en 7 dagen per week. Om 19.05 gaat de trein, deze zit aardig vol maar iedereen heeft zijn eigen plaats. Zo zou het in Nl ook moeten gaan.
Mooie schone treinen, geen afvalbakken dus ook geen rotzooi, iedereen neemt zijn eigen troep mee of er loopt een stewardess rond met een afvalemmer waarin ook nog alle afval gescheiden wordt. Schone perrons en zo kan ik nog wel even doorgaan met de voordelen van de trein in Spanje.
We gaan eind maart naar Valencia voor een maand en ook deze reis gaan we met de trein doen. Misschien nog een lang weekend naar Madrid en ook dan nemen we de trein.
We zijn om 20.10 terug in Sevilla, weer thuis, zo voelt het ook. Gaan we nog een tapa doen?
Ja, we gaan even naar Thea is het antwoord van Herman. “Thea”, zeg ik?
Ja, je weet wel, die serveerster van Tapas Andres, die zo op Thea lijkt. Ik moet lachen, Thea is een goede vriendin van ons in Maastricht en deze serveerster lijkt heel erg op haar.
Tenminste dat vind ik, daar zal Frans het misschien niet zo mee eens zijn, maar ik wel. We nemen een gerecht van het huis. Friet, tomatenmengsel en een gebakken ei erop. Dat eet je met wat stokbrood, en een solomillo whisky. Dan gaan we naar huis het is welletjes geweest.
Maandag 13 januari,
De wekker gaat af om 08.30, we moeten weer naar de immigratiedienst, ons NIE nummer ophalen maar dan op officieel papier.
Om 09.00 zijn we de deur uit en maken een stevige wandeling richting Plaza de España.
Er staan voor de deur 2 lange rijen, links en rechts tegen de muur. Dat gaat heel wat tijd duren flitst het door mij heen.
Herman loopt naar de beveiliger, legt uit wat we komen doen, hij roept mij en wij mogen gewoon doorlopen.
Mijn tas gaat op de controle band en Herman loopt het kantoor in waar we 10 dagen geleden met een nummertje hebben zitten wachten.
Hier moeten we toch niet naar binnen? De beveiliger vertelde mij dat we hier naar binnen moeten, is het antwoord van Herman.
Ik geloof er niets van, daar zitten allemaal mensen met een papieren nummertje bij zich. Ik ga weer naar buiten en ga in de rij staan om bij een andere politiebeambte naar binnen te gaan want ik ben in de veronderstelling dat we een pasje krijgen.
Maar nee hoor, de beveiliger loopt toevallig ook naar binnen en Herman vraagt hem nog een keer waar we naar toe moeten. Hij brengt ons weer in het kantoor waar iedereen op een rij zit te wachten met hun nummer.
Wij gaan voor, komen bij dezelfde agent als 10 dagen geleden. Hij vraagt naar onze papieren en paspoorten, rommelt in een of andere doos en haalt hier 2 officiële papieren uit waarop onze naam staat met ons eigen NIE nummer.
Dit alles heeft 5 minuten geduurd.
Wij mogen de ellenlange rij voorbij gaan, de wachtende mensen met een nummer die geduldig op een lange rij stoelen zitten en wij? Wij komen binnen, lopen iedereen voorbij en staan weer buiten in 5 minuten met ons nummer en dat is het.
Ik begrijp er geen moer van maar we hebben ons nummer, nergens vind je enige waardevolle informatie over de gang van zaken.
We lopen terug en gaan in de stad ontbijten. Een warm broodje met ei, ham en kaas. Een beker melk voor mij en een kop thee. Het is druk aan het worden, we lopen naar huis en begroeten de dame die elke dag hier op de stoep staat om zakdoekjes te verkopen. We zien haar al 3 jaar op rij op dezelfde plek. Elk jaar herkennen wij elkaar en praten dan even bij. Vanavond onze eerste les van Pedro.
Na een korte wandeling van een half uur komen we aan bij restaurant Abades in Triana, ik had een week eerder al gereserveerd en we krijgen een tafel in de kubus. Dit is een vierkant afgeschermd gedeelte waar een 5 tal tafels staan. We hebben een tafel aan het raam, aan de rivier. We krijgen de menukaart en bestuderen deze.
De ober ziet dat mijn handtas aan de stoel hangt maar op de grond terecht komt en ik krijg een krukje om daar mijn tas op te leggen.
Onze dochter vindt dit hilarisch en maakt hier een foto van. We nemen alle drie het menu van de rivier met bijbehorende wijnen. Dit is weer zo’n dag met een gouden randje, we zien de boten voorbij varen. Maar ook veel kanoërs en andere watersporters. Na deze overdadige lunch lopen we terug naar huis en ieder doet zijn ding, ook de oogleden zijn wat zwaar geworden en vallen regelmatig dicht.
We blijven die dag thuis want er moet een rugzak gepakt worden. Het is de laatste dag dat onze dochter hier in Sevilla bij ons is.
Zaterdag 11 januari,
Om 06.30 loopt mijn wekker af, ik kijk in de huiskamer of ze al ontwaakt is. 10.15 vertrekt het vliegtuig naar Amsterdam en ze moet hier tegen 07.30 de deur uit om de bus naar het vliegveld te halen.
We nemen afscheid van haar want ze kan van uit het appartement te voet naar de bushalte lopen.
Dat is een van de vele voordelen als je ervoor kiest om midden in het centrum te wonen. Zodra zij de deur uit is kruip ik weer mijn bed in, natuurlijk slaap ik niet meteen in.
Naast mij hoor ik de ademhaling al harder gaan, manlief is al vertrokken.
Tegen 08.30 krijg ik een app dat ze door de douane is. Mooi zo, ik kan me nu rustig omdraaien en proberen om nog even wat te slapen want om 07.00 al actief te worden dat gaat me te ver.
Ik zak weg en word tegen 10.45 wakker. Voordat we eruit zijn is het tegen 11.30, heerlijk. Ik wis de sporen uit van de afgelopen week en ik vul de koelkast weer aan.
Die avond probeer ik voor mijzelf een nieuw gerecht uit. dit wil ik gaan maken als competitie gerecht met Ramon.
Gegrilde plakjes pekingeend, het vel heb ik klein gesneden en dit krokant uitgebakken. De zuurkool met een klontje boter gegaard. Op het laatst het sap van het gemengde fruit uit blik toegevoegd.
Een hele verse ananas in blokjes gesneden en deze gebakken in roomboter met knoflook en mijn groene sambal, een eetlepel suiker erbij om het geheel te karamelliseren.
Dan de opmaak, eerst de zuurkool in het midden van het bord, daaromheen de ananas. Op de zuurkool de uitgebakken stukjes eenden vel en daarboven op nog de gegrilde plakjes eend. De smaak was prima.
Alleen voor de competitie denk ik dat het mooier is als ik de eendenplakjes met vel onder de gril ga leggen. Dus het gerecht moet nog een keer uitgeprobeerd worden.
We gaan in de middag een wandeling maken en drinken ergens koffie, een glaasje van het een of ander en dan naar huis.
Zondag 12 januari,
We moeten vroeg uit bed, 09.30 loopt de wekker af. Douchen, ontbijten en naar de bus. We gaan de stad voor een dag verlaten.
We zijn Julietta tegengekomen en hebben met haar gesproken en advies gevraagd om een leuke plaats te bezoeken.
We gaan naar Puerto de Santa Maria, dit stadje ligt onder Jerez en vlakbij Cádiz.
De bus van 10.45 en de trein van 11.20, dit zou je moeten halen qua tijd. De bus komt niet om 10.45 maar tegen 11.00. nu gaat het erom spannen of we de trein nog gaan halen.
We hebben via internet plaatsen besproken en bij de plaats in de trein hoort ook een stoelnummer.
Het is dan ook niet mogelijk om een trein later te nemen.
Gelukkig, het is stil in de stad en de bus is er in no-time.
We halen de trein en een uur later zijn we op onze plek. Het is een klein plaatsje, we hebben bewust niet ontbeten maar gaan lunchen.
In de zon lopen we een heel stuk langs het water maar we komen niet echt iets tegen waar we graag willen lunchen. We lopen terug en op de boulevard is een restaurant waar het erg druk is.
We gaan zitten, bestellen iets te drinken en ik bekijk de kaart. We nemen 2 gerechten, een tortilla met garnalen en een brochette met vis. Het is heel erg simpel maar o zo lekker.
De tortilla is een gebakken omelet waarin je duidelijk de garnalen proeft.
De brochette die daarna geserveerd word bestaat uit corvina, ui en paprika, de vis is zo heerlijk mals en perfect gegrild. Een beetje salade erbij, een paar frietjes en vers gebakken brood. We zitten in de zon, het is druk en overal wordt gegeten. Life is so simple is dan vaak een van mijn uitspraken.
Daarna duiken we het stadje in, maar helaas alles is dicht. We lopen rond en rond en belanden op een terras van de Ierse pub, wij zijn de enige mensen die daar plaats nemen maar niet veel later zit het hele terras vol. Ik neem een Guinness en doe daar mijn tijd over. Wanneer ik langs een viswinkel loop zie ik krukels liggen, deze alikruiken heb ik al jaren niet meer gegeten en neem voor mijzelf 250 gr. mee.
De trein naar Sevilla hebben wij gereserveerd om 19.05. Veel te beleven is er niet in deze stad en weer komen we onszelf tegen. We moeten dit soort uitstapjes ook niet doen op zondag.
We leren het ook nooit, we spreken met elkaar af dat we alleen nog maar op een vrijdag of zaterdag weg gaan.
Op zondag hebben de meeste mensen hun rustdag, behalve in Sevilla want daar leeft de stad 24 uur en 7 dagen per week. Om 19.05 gaat de trein, deze zit aardig vol maar iedereen heeft zijn eigen plaats. Zo zou het in Nl ook moeten gaan.
Mooie schone treinen, geen afvalbakken dus ook geen rotzooi, iedereen neemt zijn eigen troep mee of er loopt een stewardess rond met een afvalemmer waarin ook nog alle afval gescheiden wordt. Schone perrons en zo kan ik nog wel even doorgaan met de voordelen van de trein in Spanje.
We gaan eind maart naar Valencia voor een maand en ook deze reis gaan we met de trein doen. Misschien nog een lang weekend naar Madrid en ook dan nemen we de trein.
We zijn om 20.10 terug in Sevilla, weer thuis, zo voelt het ook. Gaan we nog een tapa doen?
Ja, we gaan even naar Thea is het antwoord van Herman. “Thea”, zeg ik?
Ja, je weet wel, die serveerster van Tapas Andres, die zo op Thea lijkt. Ik moet lachen, Thea is een goede vriendin van ons in Maastricht en deze serveerster lijkt heel erg op haar.
Tenminste dat vind ik, daar zal Frans het misschien niet zo mee eens zijn, maar ik wel. We nemen een gerecht van het huis. Friet, tomatenmengsel en een gebakken ei erop. Dat eet je met wat stokbrood, en een solomillo whisky. Dan gaan we naar huis het is welletjes geweest.
Maandag 13 januari,
De wekker gaat af om 08.30, we moeten weer naar de immigratiedienst, ons NIE nummer ophalen maar dan op officieel papier.
Om 09.00 zijn we de deur uit en maken een stevige wandeling richting Plaza de España.
Er staan voor de deur 2 lange rijen, links en rechts tegen de muur. Dat gaat heel wat tijd duren flitst het door mij heen.
Herman loopt naar de beveiliger, legt uit wat we komen doen, hij roept mij en wij mogen gewoon doorlopen.
Mijn tas gaat op de controle band en Herman loopt het kantoor in waar we 10 dagen geleden met een nummertje hebben zitten wachten.
Hier moeten we toch niet naar binnen? De beveiliger vertelde mij dat we hier naar binnen moeten, is het antwoord van Herman.
Ik geloof er niets van, daar zitten allemaal mensen met een papieren nummertje bij zich. Ik ga weer naar buiten en ga in de rij staan om bij een andere politiebeambte naar binnen te gaan want ik ben in de veronderstelling dat we een pasje krijgen.
Maar nee hoor, de beveiliger loopt toevallig ook naar binnen en Herman vraagt hem nog een keer waar we naar toe moeten. Hij brengt ons weer in het kantoor waar iedereen op een rij zit te wachten met hun nummer.
Wij gaan voor, komen bij dezelfde agent als 10 dagen geleden. Hij vraagt naar onze papieren en paspoorten, rommelt in een of andere doos en haalt hier 2 officiële papieren uit waarop onze naam staat met ons eigen NIE nummer.
Dit alles heeft 5 minuten geduurd.
Wij mogen de ellenlange rij voorbij gaan, de wachtende mensen met een nummer die geduldig op een lange rij stoelen zitten en wij? Wij komen binnen, lopen iedereen voorbij en staan weer buiten in 5 minuten met ons nummer en dat is het.
Ik begrijp er geen moer van maar we hebben ons nummer, nergens vind je enige waardevolle informatie over de gang van zaken.
We lopen terug en gaan in de stad ontbijten. Een warm broodje met ei, ham en kaas. Een beker melk voor mij en een kop thee. Het is druk aan het worden, we lopen naar huis en begroeten de dame die elke dag hier op de stoep staat om zakdoekjes te verkopen. We zien haar al 3 jaar op rij op dezelfde plek. Elk jaar herkennen wij elkaar en praten dan even bij. Vanavond onze eerste les van Pedro.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
