devroompjesgaannaarsevilla
Door: Annette Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Annette
18 Januari 2018 | Spanje, Sevilla
Weer een strak blauwe lucht vandaag, ik noem het code geel vanwege de volle zon. Om 11.00 lopen we via plaza alameda de hercules dwars door de winkelstraat van het centrum naar de kathedraal, tegenover de kathedraal bevind zich Hablaworld. Dit is de 4de les die we gaan volgen, ondertussen is de Turkse student naar een ander level gegaan en ook onze 2 jonge Engelse dames zitten in een andere klas.
We blijven met vier personen over, wij en het echtpaar uit Amerika. Het klikt goed tussen ons. Herman en Sheryl zitten ongeveer op hetzelfde level, durven te praten door de woorden al sprokkelend bij elkaar te zoeken, Bryan en ik hebben wat meer moeite maar we doen allemaal ons best.
Afgelopen dinsdag gaf de docente ons een kaartje waarop een bekende persoonlijkheid stond. Om de beurt vertelden wij op ons beste Spaans welke persoon op ons kaartje stond. De docente gaf het kaartje ondersteboven zodat je buurman niet kon zien over wie je aan het praten was.
Natuurlijk leverde dit een hoop hilarische momenten op, ik had Pipi Langkous en leg maar eens uit aan anderen wie die persoon is. Het blijkt dat men in Amerika helemaal geen Pipi Langkous kent. Ieder van ons kreeg een beurt en Sheryl begon te praten, maar we kwamen er niet uit over wie zij aan het praten was en toen we vroegen wie er op haar kaartje stond begreep ze ons niet, hoezo, er staat niets op mijn kaartje. Ze was vergeten het kaartje te bekijken en was zomaar een persoon aan het bedenken.
Je kunt je wel voorstellen dat we het niet droog hielden. De muren van elk lokaal zijn van glas en een aantal mensen kwamen kijken wat er bij ons aan de hand was.
Herman en ik hebben ons ingeschreven voor 10 buitenschoolse activiteiten, 2 daarvan zijn gratis en voor de overige wordt een bijdrage gevraagd. Maandag 22 januari hebben we een wandeling door de wijk waar we nu onze Spaanse lessen volgen. Deze activiteiten vinden allemaal plaats zo rond 17.00. Er staat een kookavond op, er wordt dan gezamenlijk gekookt, we gaan schilderen, nog wat stadswandelingen en een flamenco show. Dit alles is in het Spaans en er wordt ook alleen maar Spaans gesproken.
Vandaag krijgen we via een cassetterecorder een geluidsfragment te horen en er worden een aantal woorden op het bord geschreven en naar aanleiding van die geluiden moeten wij een verhaal verzinnen. Herman en Sheryl zijn flink bezig met het verzinnen van een verhaal en telkens als ik voor mijzelf een zin in elkaar gezet heb zijn zij me voor, dan neem ik het woord maar het gaat uiterst moeizaam en het hele verhaal wat ik in mijn hoofd had zitten gaat een hele andere kant uit.
De volgende opdracht is dat 1 persoon naar het bord moet gaan en iets gaat tekenen wat de andere 3 haar of hem vertellen. Zij krijgen van de docente een A4 te zien met daarop een getekend voorbeeld. Zij mogen alleen maar op zijn Spaans aanwijzingen maken. Ik ben het eerste aan de beurt en het lukt me aardig om een vrouwelijk persoon te tekenen. En het lijkt nog aardig op het voorbeeld wat zij in hun handen hebben.
Dan is Herman aan de beurt, die kan normaal nog geen poppetje tekenen, hij is vader van een kunstenaar maar die talenten komen niet van hem. Wij zitten met drieën klaar om te roepen wat hij moet tekenen. De tekening laat een gespierde man zien met een hemd aan zonder mouwen, een vetersluiting aan de voorkant van zijn shirt en een hangsnor. Dat zijn de belangrijkste aanwijspunten. En ja, hij begint te tekenen, de contouren van de man gaan nog prima en hij begrijpt dat het om een flinke man gaat. Hij tekent een shirt met mouwen maar wij roepen zodra we de woorden ”geen mouwen” weten dat hij die mouwen weer moet uitvegen. Ik blijf roepen dat er geen knopen aan het shirt zitten maar dat deze gesloten wordt met een vetersluiting, hij kijkt mij niet begrijpend aan. Ik wijs naar mijn veters in mijn schoenen en op dat moment begint hij 2 lange rechthoekige vlakken te tekenen die de benen moeten voorstellen, hij zet aan elk van dat vlak een soort voet rechts en links naar buiten met tenen die hij 5 boven elkaar tekent en ik maar roepen op zijn Spaans dat het om de sluiting gaat van het shirt. Hij verstaat veter en begint iets in het kruis van die broek te tekenen en wij maar roepen dat er geen knopen maar een vetersluiting aan de voorkant van het shirt. Hij begrijpt er nu helemaal niets meer van. De Amerikanen liggen in een deuk, docente heeft zich al omgedraaid omdat ze niet meer kan ophouden met lachen en bij mij lopen de tranen over mijn gezicht, ik kom in een onbedaarlijke lachbui en haal nog net op het juiste moment het toilet.
Sheryl neemt het daarna over maar zij verstaat aardig wat Spaans en die klus is zo geklaard. Als laatste mag Bryan zijn tekenkunsten vertonen, hij tekent een half bolletje wat een hoofd moet voorstellen, zet wat puntjes in het gezicht en kijkt ons onbegrijpelijk aan wat we toch allemaal aan het vertellen zijn hoe die persoon eruit moet komen te zien.
De lessen zijn op deze manier van onschatbare waarde, het is typisch dat ik altijd de juiste mensen om mij heen heb waardoor de cursussen of de werkzaamheden goed vol te houden zijn. We hebben heel veel plezier met elkaar en we leren een hele hoop nieuwe woorden die we waarschijnlijk niet zoveel nodig zullen hebben.
Al lachend nemen we weer afscheid van elkaar, we wisselen nog wat nieuwtjes uit en we gaan ieder onze eigen weg. Ja, helaas de zon schijnt nog steeds en we gaan eten bij de voet van de Kathedraal, restaurant Le Giraldillo. Hier dekken ze de tafels met tafellinnen, op de hoek van de straat staan de paardenkoetsen te wachten en je hebt uitkijk over het plein en de kathedraal. Ik kies telkens 2 tapa uit en we zitten hier zo’n 2 uur te tafelen. Ondertussen kriebelen mijn lachspieren, er hoeft maar iets geks te gebeuren en ik lig in een deuk.
Als afsluiting lopen we nog even door naar Plaza San Salvador, dat is een plein met een kerk en een paar barretjes waar je ook kunt eten. Er staan alleen statafels met krukken, hier is het tegen 13.00 heel erg druk en na 17.00 weer tot in de nacht en op zaterdag en zondag is het moeilijk om een plaatsje te krijgen.
Bij een van die panden hangt een skycam camera. Als je op internet googelt naar skycam live Sevilla dan kun je op verschillende plekken van de stad de beelden live mee maken. Afgelopen zomer heb ik hier vaak naar gekeken om te zien wat er allemaal gebeurde in Sevilla. Ik had dit ook eens laten zien aan mijn collega’s en ik had hen beloofd dat als ik er zou zitten ik hen meteen zou bellen. Dus ik stuur een app door met de link waar ik op dat moment zit. En ja hoor, ze reageren. De beelden zijn telkens met 40 sec vertraagd en vragen waar ik ongeveer zit, de afstand is ver en je kunt alleen maar uitzoomen als je een tablet hebt. Op de pc en op de smartphone lukt dat niet. Een collega schrijft; ”ik zie een man met een rode jas en een vrouw met een zwarte jas aan”, ik zie die mensen zitten en loop daar langzaam naar toe en ja hoor zij zien mij vanuit NL daar staan. Herman en ik zitten als 2 idioten naar boven te zwaaien.
We blijven met vier personen over, wij en het echtpaar uit Amerika. Het klikt goed tussen ons. Herman en Sheryl zitten ongeveer op hetzelfde level, durven te praten door de woorden al sprokkelend bij elkaar te zoeken, Bryan en ik hebben wat meer moeite maar we doen allemaal ons best.
Afgelopen dinsdag gaf de docente ons een kaartje waarop een bekende persoonlijkheid stond. Om de beurt vertelden wij op ons beste Spaans welke persoon op ons kaartje stond. De docente gaf het kaartje ondersteboven zodat je buurman niet kon zien over wie je aan het praten was.
Natuurlijk leverde dit een hoop hilarische momenten op, ik had Pipi Langkous en leg maar eens uit aan anderen wie die persoon is. Het blijkt dat men in Amerika helemaal geen Pipi Langkous kent. Ieder van ons kreeg een beurt en Sheryl begon te praten, maar we kwamen er niet uit over wie zij aan het praten was en toen we vroegen wie er op haar kaartje stond begreep ze ons niet, hoezo, er staat niets op mijn kaartje. Ze was vergeten het kaartje te bekijken en was zomaar een persoon aan het bedenken.
Je kunt je wel voorstellen dat we het niet droog hielden. De muren van elk lokaal zijn van glas en een aantal mensen kwamen kijken wat er bij ons aan de hand was.
Herman en ik hebben ons ingeschreven voor 10 buitenschoolse activiteiten, 2 daarvan zijn gratis en voor de overige wordt een bijdrage gevraagd. Maandag 22 januari hebben we een wandeling door de wijk waar we nu onze Spaanse lessen volgen. Deze activiteiten vinden allemaal plaats zo rond 17.00. Er staat een kookavond op, er wordt dan gezamenlijk gekookt, we gaan schilderen, nog wat stadswandelingen en een flamenco show. Dit alles is in het Spaans en er wordt ook alleen maar Spaans gesproken.
Vandaag krijgen we via een cassetterecorder een geluidsfragment te horen en er worden een aantal woorden op het bord geschreven en naar aanleiding van die geluiden moeten wij een verhaal verzinnen. Herman en Sheryl zijn flink bezig met het verzinnen van een verhaal en telkens als ik voor mijzelf een zin in elkaar gezet heb zijn zij me voor, dan neem ik het woord maar het gaat uiterst moeizaam en het hele verhaal wat ik in mijn hoofd had zitten gaat een hele andere kant uit.
De volgende opdracht is dat 1 persoon naar het bord moet gaan en iets gaat tekenen wat de andere 3 haar of hem vertellen. Zij krijgen van de docente een A4 te zien met daarop een getekend voorbeeld. Zij mogen alleen maar op zijn Spaans aanwijzingen maken. Ik ben het eerste aan de beurt en het lukt me aardig om een vrouwelijk persoon te tekenen. En het lijkt nog aardig op het voorbeeld wat zij in hun handen hebben.
Dan is Herman aan de beurt, die kan normaal nog geen poppetje tekenen, hij is vader van een kunstenaar maar die talenten komen niet van hem. Wij zitten met drieën klaar om te roepen wat hij moet tekenen. De tekening laat een gespierde man zien met een hemd aan zonder mouwen, een vetersluiting aan de voorkant van zijn shirt en een hangsnor. Dat zijn de belangrijkste aanwijspunten. En ja, hij begint te tekenen, de contouren van de man gaan nog prima en hij begrijpt dat het om een flinke man gaat. Hij tekent een shirt met mouwen maar wij roepen zodra we de woorden ”geen mouwen” weten dat hij die mouwen weer moet uitvegen. Ik blijf roepen dat er geen knopen aan het shirt zitten maar dat deze gesloten wordt met een vetersluiting, hij kijkt mij niet begrijpend aan. Ik wijs naar mijn veters in mijn schoenen en op dat moment begint hij 2 lange rechthoekige vlakken te tekenen die de benen moeten voorstellen, hij zet aan elk van dat vlak een soort voet rechts en links naar buiten met tenen die hij 5 boven elkaar tekent en ik maar roepen op zijn Spaans dat het om de sluiting gaat van het shirt. Hij verstaat veter en begint iets in het kruis van die broek te tekenen en wij maar roepen dat er geen knopen maar een vetersluiting aan de voorkant van het shirt. Hij begrijpt er nu helemaal niets meer van. De Amerikanen liggen in een deuk, docente heeft zich al omgedraaid omdat ze niet meer kan ophouden met lachen en bij mij lopen de tranen over mijn gezicht, ik kom in een onbedaarlijke lachbui en haal nog net op het juiste moment het toilet.
Sheryl neemt het daarna over maar zij verstaat aardig wat Spaans en die klus is zo geklaard. Als laatste mag Bryan zijn tekenkunsten vertonen, hij tekent een half bolletje wat een hoofd moet voorstellen, zet wat puntjes in het gezicht en kijkt ons onbegrijpelijk aan wat we toch allemaal aan het vertellen zijn hoe die persoon eruit moet komen te zien.
De lessen zijn op deze manier van onschatbare waarde, het is typisch dat ik altijd de juiste mensen om mij heen heb waardoor de cursussen of de werkzaamheden goed vol te houden zijn. We hebben heel veel plezier met elkaar en we leren een hele hoop nieuwe woorden die we waarschijnlijk niet zoveel nodig zullen hebben.
Al lachend nemen we weer afscheid van elkaar, we wisselen nog wat nieuwtjes uit en we gaan ieder onze eigen weg. Ja, helaas de zon schijnt nog steeds en we gaan eten bij de voet van de Kathedraal, restaurant Le Giraldillo. Hier dekken ze de tafels met tafellinnen, op de hoek van de straat staan de paardenkoetsen te wachten en je hebt uitkijk over het plein en de kathedraal. Ik kies telkens 2 tapa uit en we zitten hier zo’n 2 uur te tafelen. Ondertussen kriebelen mijn lachspieren, er hoeft maar iets geks te gebeuren en ik lig in een deuk.
Als afsluiting lopen we nog even door naar Plaza San Salvador, dat is een plein met een kerk en een paar barretjes waar je ook kunt eten. Er staan alleen statafels met krukken, hier is het tegen 13.00 heel erg druk en na 17.00 weer tot in de nacht en op zaterdag en zondag is het moeilijk om een plaatsje te krijgen.
Bij een van die panden hangt een skycam camera. Als je op internet googelt naar skycam live Sevilla dan kun je op verschillende plekken van de stad de beelden live mee maken. Afgelopen zomer heb ik hier vaak naar gekeken om te zien wat er allemaal gebeurde in Sevilla. Ik had dit ook eens laten zien aan mijn collega’s en ik had hen beloofd dat als ik er zou zitten ik hen meteen zou bellen. Dus ik stuur een app door met de link waar ik op dat moment zit. En ja hoor, ze reageren. De beelden zijn telkens met 40 sec vertraagd en vragen waar ik ongeveer zit, de afstand is ver en je kunt alleen maar uitzoomen als je een tablet hebt. Op de pc en op de smartphone lukt dat niet. Een collega schrijft; ”ik zie een man met een rode jas en een vrouw met een zwarte jas aan”, ik zie die mensen zitten en loop daar langzaam naar toe en ja hoor zij zien mij vanuit NL daar staan. Herman en ik zitten als 2 idioten naar boven te zwaaien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
